Historia igrzysk olimpijskich zapisuje w pewien sposób wiele wyjątkowych przypadków. Wśród nich znak liczby medali zdobytych łącznie i w tej samej olimpiadzie wyróżnia się ze względu na zawartość sportową. Jej absolutnym liderem jest Michael Phelps, z 28 medalami, a jest to trudne do osiągnięcia, wygrywając je na czterech olimpiadach i absolutną dominację na dwóch z nich (2008 i 2012).
Inne marki w kontekście sportu, gdzie możliwość rywalizacji na arenie międzynarodowej jest ograniczona w czasie. Tak było np. w Tokio, w pływaniu, gdzie Włoszka Federica Pellegrini pokonała Phelpsa, i po raz pierwszy zakwalifikowała się do finału, siedemnaście lat po raz pierwszy, docierając do finału w pięciu igrzyskach olimpijskich, czy w gimnastyce, gdzie była uzbecka Oksana. . Chusovitina po raz ósmy wzięła udział w igrzyskach olimpijskich. Wyjątkowość tego wyniku doceniła publiczność, która owacją na stojąco, gdy nie zakwalifikowała się do finału.
Zwróciły uwagę inne sprawy, w mieszaninie ciekawości i uznania, jak na przykład pierwszy po piętnastu udziałach medal z najstarszego kraju świata, Republiki San Marino, czy udział dwunastoletniej syryjskiej dziewczynki, Hind Zaza, która grała w tenisa stołowego, uzyskała wstęp na igrzyska pokonując starszą o cztery lata Libaczkę. Nie jest jednak wcale najmłodsza, bo na pierwszej olimpiadzie (Ateny 1896) pojawił się 10-letni gimnastyk Demetrius Londras, który zdobył nawet brązowy medal.
Oznacz w odwrotnej kolejności w sportach, które pozwalają rywalizować w zaawansowanym wieku. Tylko te obecnie w programie olimpijskim są trzymane przez szwedzkiego melonika Oscara Swana, który zdobył srebro w Antwerpii w 1920 roku w wieku 73 lat. W Tokio najmłodszą zawodniczką jest 66-letnia australijska dżokejka Mary Hanna na swoich czwartych igrzyskach olimpijskich. Jeśli nadal będziesz brać udział, a sport na to pozwala, weź pod uwagę, że wśród tych, którzy nie zakwalifikowali się do udziału, była 80-letnia Japońska zawodniczka, która w 2024 roku mogła ustanowić nowy kobiecy rekord, i dlaczego nie? W Los Angeles 2028 był w stanie prześcignąć Swana, osobę z absolutną oceną, wygrywając w wieku 73 lat w sztuce, dyscyplinie, która była w programie do Igrzysk w Londynie w 1948 roku.
Oczywiście obraz mógłby się zmienić, gdyby w programie znalazły się sporty umysłowe, z których część jest już reprezentowana w Narodowych Komitetach Olimpijskich. Kiedy Igrzyska odbywały się w Chinach, odrębnie uwzględniono Oficjalny Program Brydżowy, którego WBF zorganizowało Igrzyska Olimpijskie w latach 1960-2004, sport, który miał takich starych mistrzów jak Oswad Jacobi, który wygrał jedno z najbardziej prestiżowych mistrzostw Ameryki Północnej w 81 lat.
Wśród wszystkich tych marek jest jedna bardzo wyraźna, którą należy zapamiętać ze względu na jej splot z tragedią ubiegłego wieku, Holokaustem, którego ofiarami padło wielu mistrzów olimpijskich.
Wśród medalistów olimpijskich kilkadziesiąt zwyciężyło w dwóch różnych dyscyplinach sportowych. Nie jest to niczym niezwykłym, jeśli sporty te to pływanie i piłka wodna, jak w przypadku Johnny’ego Weissmullera, przyszłego Tarzana, ale zdarzały się przypadki, gdy te dwa sporty były zupełnie inne, niektóre dziwne, przeciąganie liny, inne, jak na przykład w przypadku pięciu sportowców, w tym w różnych igrzyskach olimpijskich, letnich i zimowych.
Wśród tych licznych zwycięzców jest sportowiec, który oprócz zdobycia dwóch medali w dwóch zupełnie różnych dyscyplinach, pływaniu i szermierce, stanął na olimpijskim podium nie mniej niż przewodniczący Komitetu Olimpijskiego swojego kraju.
Jedyny prezydent, który zdobył dwa medale, Wiedeńczyk Otto Hirschmann zdobył pierwszy medal na pierwszych historycznych Igrzyskach Olimpijskich w Atenach w 1896 roku. Brał udział w jednej z trzech imprez pływackich, 100-metrowym stylu dowolnym.
Warunki w Atenach bardzo różniły się od dzisiejszych. Udział nie był duży, dziesięciu zawodników, z których czterech jest nieznanych z nazwy, zawody odbyły się na morzu, temperatura wody 10 stopni. Hirschmann zajął drugie miejsce za Węgrem Alfredem Hajosem. Roczne rekordy podają dwa razy, daleko od 59 sekund, czas, jaki Johnny Weissmuller zdobył w Paryżu w 1924 r., pierwsze dwa lata wcześniej na pokonanie bariery jednej minuty. W Atenach obaj rywale mieli czasy 1,22 i dziesiąte, a Hirschmann stracił tylko sześć dziesiątych sekundy i pół metra.
Drugi medal Hirschmanna w szermierce zdobył szesnaście lat później w Sztokholmie. W tym czasie był zawodowcem, prawnikiem i postacią w austriackiej organizacji sportowej oraz prezesem Austriackiego Związku Pływackiego i Austriackiego Komitetu Olimpijskiego, co doprowadziło go do dokonania wymienionego w tytule wyczynu. Prezydent Komitetu Olimpijskiego zdobył medal olimpijski, ponownie w 1960 roku, kiedy Konstantyn Grek zdobył złoty medal w żeglarstwie jako przewodniczący Greckiego Komitetu Olimpijskiego, ale to był jego jedyny medal, choć trzeba pamiętać, że był to pierwszy grecki złoty medal po 1912 roku.
W Sztokholmie Hirschmann nie brał udziału w pojedynku miecza, co zrobił dziesięć lat później, chociaż w jakiejś formie tej dyscypliny, kiedy wrócił do Aten, aby wziąć udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1906 roku, jedyne wydarzenie zorganizowane jako kompromis między Grecją że chce być stałą siedzibą Igrzysk i de Coubertina, który opowiadał się za ich internacjonalizacją.
O ile w zawodach pływackich w Atenach Hirschmann przegrał o złoto niewielką przewagą, o tyle zawody na miecze w Sztokholmie toczyła się na boisku węgierskiej drużyny, w której brała udział siódemka, dwa dni później ośmiu finalistów miało być konkurencją indywidualną. ósmym jest legendarny Włoch Nido Nadi, który do czasu pojawienia się Spitza miał siedem medali w Monachium, był tym, który powstrzymał znak złotych medali zdobytych na tych samych igrzyskach (5 w Antwerpii 1920).
To nie węgierska dominacja Sabre sprawiła, że najwyższa platforma dotarcia do Hirschmanna była przerywana. W tej dyscyplinie, zarówno w konkurencji indywidualnej, jak i drużynowej, Węgry bezsprzecznie zdominowały wszystkie igrzyska olimpijskie w latach 1908-1960, a jedynym łukiem była Antwerpia 1920, kiedy nie mogły wziąć udziału jako pokonane mocarstwo w I wojnie światowej . (Mogło to częściowo przyczynić się do rejestracji Nido Nadi.)
Austria, podobnie jak Niemcy, mogła ponownie wziąć udział dopiero w 1928 roku w Amsterdamie i tym razem Hirschmann był obecny, choć nie był sportowcem, jako kapitan austriackiej drużyny szermierczej, który uczestniczył tylko we frustracji.
Historia matematyczna Hirschmanna tragicznie krzyżuje się z Holokaustem, ponieważ jako Żyd cierpiał nazistowskie prześladowania, które nastąpiły po aneksji Austrii do III Rzeszy 12 marca 1938 roku.
On, prawnik, mistrz olimpijski i jedna z najbardziej reprezentatywnych postaci w austriackiej organizacji sportowej, może być jednym z tych, którzy doświadczyli upokorzenia szczotkowania ulic szczoteczką do zębów.
Punktem kulminacyjnym była ich deportacja, 14 czerwca 1942 r. Miejscem ich przeniesienia powinien być obóz w Jugosławii, Izbeka, ale zostali przeniesieni do Sobiboru w Polsce, obozu zagłady, który rozpoczął działalność kilka miesięcy wcześniej, gdzie przebywało 167 000 Żydów. zginęli, aż do jego zamknięcia w listopadzie 1943 r., prawdopodobnie w wyniku buntu z 14 października 1943 r., który pozwolił na ucieczkę 300 żydowskich więźniów i został zapamiętany w popularnym filmie z 1987 r.
Deportowani z pociągu, który zawiózł Hirschmanna do Sobiboru, nie przybyli tego dnia. Wszyscy zostali zabici w dniu przyjazdu, prawdopodobnie 16 czerwca.
Miał więc taki sam los jak wielkich żydowskich szermierzy, mistrzów olimpijskich, polskiego Josefa-Romana Kantora, który dotarł do półfinału na Ibi w Berlinie, został zamordowany na Majdanku i czterech Węgrów (Gerdi, Garay, Kabus i Pechoir, wszyscy złoci). medalistów), podczas gdy los Tego, który go pokonał w Atenach, Hájosa, którego uratował inny katolicki przyjaciel.
Dla jednego z czterech węgierskich szermierzy, Attyli Peschora, jego ostatnie dni ponownie przecinały się z igrzyskami olimpijskimi. Według zeznań innego sportowca olimpijskiego, Karoli Karpati, berlińskiego zapaśnika, to Kalman Chih brał udział w jeździe konnej na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, gdzie Pechauer zwyciężył. Nie zdajemy sobie sprawy, że każdy, kto szuka w sieci więcej informacji na temat Petchauera, może znaleźć krótkie oświadczenie, że zeznanie to zostało niedawno zakwestionowane przez historyka armii węgierskiej, który twierdzi, że Petchauer, robotnik przymusowy na węgierskim froncie wschodnim, został schwytany przez Węgrów. Armii Czerwonej 14 stycznia 1943 r., a zmarł 20 stycznia na skutek wybuchu w sowieckim obozie jenieckim, do którego został przeniesiony, choroby często wspominanej przez negacjonistów Holokaustu, tyfusu. Rekonstrukcja ta wydaje się wątpliwa z przyczyn wewnętrznych w artykule, w którym jest prezentowana, co sprawia wrażenie chęci ograniczenia odpowiedzialności węgierskiej poprzez przekazanie jej Sowietom, oraz z przyczyn obiektywnych, z dystansu między obozem sowieckim a Ukrainą, a przede wszystkim wszystko, niezgodność sześciu dni między rodzinami i śmiercią z okresem wylęgania tyfusu (od jednego do dwóch tygodni), do którego należy dodać czas niezbędny do tego, aby wynik choroby był śmiertelny
„Niezależny przedsiębiorca. Komunikator. Gracz. Odkrywca. Praktyk popkultury.”
/thumbs.vodgc.net/1-14-ulJu8i1709128051066_240P.jpg)
:quality(85)/cloudfront-us-east-1.images.arcpublishing.com/infobae/KZIFAOMPWYUAGEBCHNBI4ZEH6E.jpg)
