Przeżyj gorączkę złota w USA (+ ZDJĘCIA)

Osvaldo Rodríguez Martinez

Trzech członków załogi stało i obserwowało statek o długości 223 stóp (67,9 m) i 33,6 stóp (10,2 m): jej trzeci oficer i sternik, obaj niedoświadczeni, oraz stróż.

Światła na lewej burcie (po lewej) i prawej burcie (po prawej) były wyłączone (inna wersja temu zaprzecza) i działała tylko biała na maszcie; Statek trzymał dziób skierowany na południe, równolegle do północno-zachodniego wybrzeża Kanady i Stanów Zjednoczonych.

Żaglówka Orfeusza płynęła w przeciwnym kierunku przy sprzyjającym wietrze pchającym ją z prędkością 12 węzłów (około 22 kilometrów na godzinę). O 21:30 kapitan opuścił mostek, a jego drugi oficer wyszedł z dowództwem z poleceniem, aby skręcić na północny zachód i wyjść w morze, gdyby zobaczył jakieś przeszkody.

Kilka minut później oficer zgłosił, że widział latarnię morską na wyspie Tatoosh w stanie Waszyngton, ale kapitan zdał sobie sprawę, że to zbliżający się statek i skręcił w lewo, aby uniknąć kolizji, wykonując manewr, który tymczasowo zatrzymał statek. Drugi statek również rzucił się na niego.

SSPacific dmuchnął w gwizdek i odwrócił silniki, aby zapobiec kolizji, ale uderzył Orpheusa co najmniej trzy razy w swoją prawą burtę, niszcząc panele i większość wyposażenia.

Krzyczeli ze slupu do drugiej łodzi, ale nie było odpowiedzi i widzieli, jak znika w ciemnościach, nie zatrzymując się, by udzielić mu niezbędnej pomocy.

Było tuż po godzinie 21:30 4 listopada 1875 roku, a kapitan Charles A. Sawyer (1839-1894) z powodu ruchu najeźdźcy, ponieważ musiał uratować swój statek przed ewentualną katastrofą, nie czekając na pomoc drugiej załogi.

W międzyczasie, w niewielkiej odległości na SSPacyfiku, rozpaczał, że statek nieuchronnie zatonie, a drewniany kadłub pęknie z powodu złego stanu, zdecydowali eksperci. Z 300 osób na pokładzie tylko dwóm udało się przeżyć.

Jakby przeklęty po pewnym zaniedbaniu, Orfeusz szybko naprawił szkody i uniknął wywrócenia, ale zgubił drogę, myląc nową latarnię morską, która była stara na jej mapie morskiej i osiadł na mieliźnie na wyspie Tzartus, bez utraty życia. , ale z całkowicie zniszczonym szkunerem.

Te zebrane fakty zostały zebrane w artykule opublikowanym w History Link Encyclopedia of Washington State, na podstawie dokładnego śledztwa, które obejmowało zeznania i akta kryminalne, które nastąpiły po katastrofie, za którą odpowiedzialny był kapitan Sawyer.

Bosman Neil O. Henly (1855-1944) przeszedł do historii jako jeden z dwóch ocalałych z zatonięcia SSPacific, najgorszego wypadku morskiego XIX wieku na wybrzeżu Pacyfiku w Stanach Zjednoczonych.

Henly spał na swojej koi na dziobie, kiedy silne uderzenie spowodowało, że woda dostała się do dziobu, więc pobiegł na górę, aby zobaczyć, jak światła żaglówki oddalają się w noc, gdy załoga próbowała opuścić kilka łodzi ratunkowych.

Matthew McCauley Odkrywca_odkrywca (1)

W grudniu ubiegłego roku amerykańskie i brytyjskie gazety opublikowały odkrycie szczątków parowca w nieujawnionym miejscu, ale według odkrywców i historyków morskich Matthew McCauleya i Jeffa Hamilla znajduje się on 23 mile od wybrzeża, których śledczy znaleźli po 30 lata. Powiedzieli, że łódź była „w niewiarygodnie dobrze chronionym stanie”.

Dla niektórych mediów wiadomością była lokalizacja wraku statku 147 lat temu i jego wartość archeologiczna, ale inne wolały skupić się na losie 200 funtów złota (około 90 kg) przetrzymywanych przez górników z gorączki złota Caser, w Kolumbii Brytyjskiej, którzy widnieją na liście pasażerów.

Eksperci nie spodziewają się znaleźć na pokładzie szczątków około 300 osób (uważa się, że aż 400 osób), gdyż ich zachowanie jest mało prawdopodobne ze względu na silne prądy morskie w miejscu, w którym znajduje się kadłub, z którymi udało im się podnieść materiał refrakcyjny. Próbki cegieł i drewna przy pomocy robotów

„Uważamy, że byłaby to absolutna skarbnica artefaktów z tego czasu” – powiedział Hamill stacji radiowej w Seattle w USA, wyjaśniając, że jest to ocalenie „kapsuły czasu”, oceniając, że mają nadzieję zebrać galanterię skórzaną. Butelki wina, tkaniny i części statków pochodzą z XVIII wieku.

Dokładna liczba przewożonych osób nie jest znana, gdyż 35 pasażerów wsiadło do Puget Sound, skąd wyruszyłem, a także sprzedało 132 bilety w Victorii, stolicy Kolumbii Brytyjskiej (Kanada), podczas gdy 20 osób wydano na pokład, ale bilety były niezarejestrowanych, a także nazwiska dzieci, które nie opłaciły biletów oraz wielu osób, które wstały w ostatniej chwili.

Załoga 52. Dywizji była pod dowództwem kapitana Jeffersona Davisa Howella (1841-1875), weterana wojny secesyjnej. To uzupełniłoby obliczenia dla od 250 do 275 osób na pokładzie. Ze względu na duże straty w ludziach uważana jest za największą katastrofę morską na Zachodnim Wybrzeżu.

ss-pacific-last_photo (1)

Od października 2021 roku odkrywcy potwierdzili informację o znalezisku i pozostało im tylko udowodnić, że było to SSPacyfik, ale możliwość dochodzenia wartości przez potomków opóźniła rewelację.

Decyzja prawna dała im pewność prawną, aby uniemożliwić innym grupom poszukiwawczym zbadanie obszaru na z góry określonym obszarze, chociaż utrzymują współrzędne w tajemnicy.

Jeśli chodzi o metal szlachetny, który wciąż znajduje się na statku, rzecznicy śledczych wskazali, że sprawiedliwość ustali, co odpowiada potomkom ofiar katastrofy, a reszta trafi na projekty edukacyjne i muzeum w celu odkrycia szczątków statku.

Kiedy Cariboo Gold Rush osłabła w północnej Kolumbii Brytyjskiej (prowincja Kanada) w latach 70. Wiktorii do San Francisco w Kalifornii.

Cuda przetrwania, Henly przygotowała łódź ratunkową i natychmiast dołączyło do niej 15 kobiet i sześciu mężczyzn, a kiedy ją opuściła, przewróciła się i wszyscy wpadli do wody. Był w stanie dopłynąć do części pokładu i dołączyć do kapitana Howella i ośmiu innych osób, ale silne fale odebrały życie kilku z nich.

Z kilku pływających desek i sekcji zaimprowizował tratwę, na której przebywał na morzu przez 78 godzin, zanim szkocki imigrant został uratowany przez parowiec, który po latach wrócił na morze ze znacznie większym szczęściem, zostając kapitanem.

Inny ocalały, pasażer Henry F. To samo źródło potwierdziło, że dziób statku i statek posuwają się naprzód, podczas gdy krzyki tonących wypchnęły ją w bezpieczne miejsce.

Wersja wydarzeń opublikowana przez amerykańską gazetę The Cincinnati Enquirer (1841-obecnie) 10 listopada 1875 r. Ujawnia, że ​​Jelly wystrzelił pięć niebieskich flar jako sygnał o niebezpieczeństwie, zanim wyskoczył za burtę.

Z wody, trzymając się szalupy ratunkowej, zobaczył, jak para znika w ciemnościach oceanu i udaje mu się pozostać przy życiu, podczas gdy inny towarzysz nie stawiał oporu i fale ciągnęły jego ciało. Dwa dni później Gilly został uratowany i to od niego pojawiły się pierwsze informacje o tonącym statku kosmicznym.

Łuk / Orm