Węgry i Polska, możliwa najbliższa przyszłość

Nadejście fali reakcyjnej w gminach takich jak Ripoll, gdzie rządzą niepodległościowe skrajne prawicy, oraz w innych częściach stanu mnożą się umowy PP i Vox, potwierdzili niektórzy proniepodległościowi przedstawiciele polityczni. Konieczne jest wzmocnienie tych skrajnie prawicowych ruchów, aby obywatele mogli sami zweryfikować swoją niekompetencję i złośliwość.

Ale prawda jest taka, że nie trzeba czekać, aż oni nami będą rządzić, ani dawać im stu dni, żeby zorientowali się, jak działa skrajna prawica, kiedy dostaną władzę wykonawczą. Rzeczywiście, wystarczy zastanowić się, co dzieje się w naszym europejskim kontekście, w krajach takich jak Węgry czy Polska, gdzie rządzi od lat, czy we Włoszech, gdzie niedawno pojawił się neofaszyzm Meloniego. Nad Palazzo Sigi. We wszystkich przypadkach działania zmierzające do ograniczenia praw kobiet, kolektywu LGTBIQ+ czy imigrantów już się rozpoczęły, zintensyfikowały się m.in. działania mające na celu blokowanie krytycznych mediów. We wszystkich tych krajach erozja przestrzeni demokratycznej przyspiesza w zastraszającym tempie.

Tak więc, kiedy te partie dochodzą do rządu, zamieniają swoją niebezpieczną retorykę w konkretne wysiłki polityczne przeciwko postępowi, różnorodności i pluralizmowi. Nie mam zamiaru zamieniać tego artykułu w słowniczek praw, które ratyfikowali przez cały okres ich obowiązywania (chociaż jest to dobre ćwiczenie dziennikarskie), ale warto wspomnieć o niektórych z ich kluczowych działań.

Egalitaryzm był jedną z pierwszych ofiar. Na przykład kontrolowany przez rząd polski trybunał konstytucyjny zakazał aborcji i od tego czasu zdarzały się przypadki śmierci kobiet w klinikach w kraju, ponieważ prawa seksualne i reprodukcyjne kobiet nie są gwarantowane, a ostatecznie twoje prawo do zdrowia. Wszelkie motywy LGTBIQ+ zostały wyrzucone ze szkół, ponieważ różnią się od tradycyjnego modelu rodziny, a nawet uchwalono przepisy zezwalające parom tej samej płci na anonimowe zgłaszanie się, zmieniając w ten sposób przestrzeń publiczną w miejsce podejrzeń, nękania i terroru.

Rasistowska polityka to kolejna cecha wyróżniająca te rządy, które są egzekwowane poprzez niemal całkowitą kontrolę prawa do azylu. Ponadto we wszystkich przypadkach nasila się przemoc wobec migrantów na granicach, coraz częstsze odpychanie i wyjątkowy poziom tajności są wykorzystywane do normalizacji naruszeń praw człowieka wobec tej grupy.

Wszystko to dzieje się w środowisku, w którym nie ma kontroli nad władzą, bo nie ma miejsca na krytyczne media. Rządy mają obowiązek ograniczać lub odnawiać licencje i minimalizować je poprzez kierowanie reklam korporacyjnych w sposób stronniczy. Najbardziej skrajny przypadek ma oczywiście miejsce na Węgrzech, gdzie państwo jest właścicielem ponad 500 firm medialnych, które stanowią 90% krajowych mediów.

Ponadto w przypadku państw bezpaństwowych, takich jak Katalonia, Euskadi czy Galicja, oznaczałoby to nie tylko ograniczenie praw i swobód społecznych, ale także praw narodowych, gdyż kolejną zasadą identyfikującą te ruchy jest totalna modernizacja. Uprawnienie. Powiedzmy sobie jasno: tak jak to już się stało na Węgrzech, istnieje ryzyko, że państwo pozbawi lokalnych i regionalnych kompetencji w sprawach tak ważnych jak edukacja.

Nie trzeba być kobietą, kolektywem LGTBIQ+ ani rasistą przeciw skrajnej prawicy, bo następni, nie wątpię, to ekolodzy, związki zawodowe, organizacje pozarządowe, kultura i wreszcie demokracja. Jak mówi wiersz Martina Niemöllera: „Kiedy po mnie przyszli, nie było nikogo, kto by się oparł”.

Czy trzeba czekać na realizację tych polityk, aby wiedzieć, czy są one szkodliwe dla kraju i demokracji? Czy konieczne jest inicjowanie masowych kampanii referendalnych wśród katalońskich ruchów niepodległościowych, które bezpośrednio przynoszą korzyści tym reakcyjnym programom, aw przypadku Katalonii – hiszpańskim partiom ujarzmiającym? To poważna lekkomyślność, która może być bardzo kosztowna.

Prolibertariańska lewica ma polityczny i moralny obowiązek bycia murem przeciwko neofaszyzmowi, gdziekolwiek się znajduje, i podam trzy podstawowe powody. Po pierwsze, musimy chronić pewne podstawowe prawa, za które nasi poprzednicy przelewali krew i pot. Po drugie, musimy bronić Katalonii oraz jej narodowych i historycznych praw w obliczu możliwości modernizacji. Wreszcie mamy okazję poinformować naszych europejskich sąsiadów, że Republika Katalońska byłaby najlepszym partnerem do wzmocnienia demokracji i przeciwstawienia się fali reakcji na kontynencie.

W obliczu nadchodzących mrocznych chwil Katalonia musi zaprezentować się światu jako bastion praw i wolności; Jako europejski punkt odniesienia przeciwko reakcjonizmowi. Z tego powodu przesłanie z 23J musi być jednoznaczne: Republika Katalonii i antyfaszyzm.