Dania spotyka się z historią, a Hiszpania walczy o piąty medal

Javier Villanueva |

Kraków (Polska) (EFE)

I jest to osiągnięcie, które osiągnęły drużyny z Francji, aktualnej mistrzyni olimpijskiej, Szwecji, ostatniego mistrza kontynentu, oraz Hiszpanii, która nie schodziła z podium w ostatnich trzech dużych międzynarodowych turniejach i pokonała już Danię w półfinale ostatni turniej, spróbuje powstrzymać Europę.

Nie będzie to łatwe ani dla Francuzów, ani dla Szwedów, ani dla Hiszpanów, biorąc pod uwagę jakość i głębię duńskiej drużyny, która wyróżnia się we wszystkich aspektach gry.

Począwszy od bramki, gdzie obecność Niklasa Landina, być może najlepszego bramkarza na świecie, stoi na czele granitowej obrony drużyny Północy.

Landen nie jest jedyną gwiazdą duńskiej drużyny, w której wyróżnia się osobowość Mikkela Hansena, który w wieku trzydziestu pięciu lat nadal wykazuje oznaki ogromnego talentu, co skłoniło go do ogłoszenia go najlepszym zawodnikiem na świecie w 2011, 2015 i 2018. .

Duet, do którego możemy dodać obecność młodego skrzydłowego Matthiasa Gedsela, który w wieku 23 lat wydaje się być niekwestionowanym „królem” światowej piłki ręcznej w najbliższych latach.

Gidsel ma świetną wizję gry i obszerny katalog zasobów, został wybrany Najcenniejszym Graczem na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio, a także wyróżniał się swoją skutecznością, o czym świadczy zaledwie pięć niecelnych strzałów w ostatnich Mistrzostwach Europy.

Indywidualny talent wzbogaca zbiorową grę duńskiej drużyny, która nie tylko rozprowadza piłkę z większą szybkością i precyzją niż ktokolwiek inny, ale także zarządza atakiem jak mało kto z siedmioma zawodnikami na boisku pod batutą Mikkela Hansena.

Ale duńska drużyna jest nie do pokonania, co pokazała Francja w ostatnim finale olimpijskim, gdzie podopieczni Guillaume’a Gille’a potwierdzili swoją przewagę fizyczną znakomitą pracą w defensywie.

Umiejętności sportowe, które „eksperci”, najbardziej utytułowana drużyna w rozgrywkach z sześcioma tytułami mistrzowskimi świata, spróbują ponownie narzucić graczom takim jak bracia Nikola i Luka Karabatic czy Ludovic Fabregas, dziś najlepszy kluczowy zawodnik w świat. panorama.

Liczby doliczone do prawego obrońcy Diki Mema czy środkowego obrońcy Nedima Remeli, który był już kluczowym zawodnikiem złotego medalu olimpijskiego, a który wraca do drużyny po opuszczeniu ostatnich mistrzostw Europy z powodu kontuzji.

Z drugiej strony francuska kadra narodowa nie będzie mogła liczyć na bocznych obrońców Timothée Nguessan i Emeric Mene czy skrzydłowego Hugo Discate, a także kontuzjowanego w tym czasie środkowego obrońcy Killiana Villeminota i outsidera Benoita Koncauda. Etap przygotowania.
Jeśli Francję wyróżnia jakość swoich gwiazd, to reprezentacja Szwecji, aktualny mistrz Europy, wyróżnia się solidnością kolektywnej gry.

Prowadzony przez środkowego obrońcę Jima Gottfredssona, wybranego piłkarzem roku w dwóch ostatnich europejskich rozgrywkach, zespół skandynawski jest zdeterminowany, by po długiej wędrówce przez pustynię powtórzyć sukcesy legendarnych szwedzkich „Benjan Boys”, którzy zdominowali świat piłki ręcznej końca XX i początku XXI wieku.

Ale jeśli istnieje zespół, w którym indywidualne talenty są przedmiotem zbiorowego zainteresowania, to Hiszpania jest aktualnym wicemistrzem Europy i brązowym medalistą ostatniego Pucharu Świata, w którym nieobecni dwaj bracia Alex i Danny Dogshebaev z ostatnich Mistrzostw Europy, odzyska.

Dwóch graczy, którzy oferują większą różnorodność w grze hiszpańskiej drużyny, zespołu charakteryzującego się wielością graczy, i jest to broń, dzięki której podopieczni Jordiego Ribery będą próbowali sięgnąć po trzeci tytuł mistrza świata, po zdobytych w 2005 i 2013 roku.

Czekając na werdykt któregokolwiek z czterech graczy, są drużyny takie jak Norwegia czy Islandia, które wydają się być na pozycji, aby zrobić krok, którego brakowało im w europejskiej przeszłości z rąk takich graczy jak środkowy obrońca Gisli Christianson czy skrzydłowy Omar. Magnusson wykonał kluczowe elementy w mistrzostwach ligi niemieckiej, które zdobył niemiecki Magdeburg.

Islandzka drużyna wreszcie wygląda na to, że może liczyć na młodego bramkarza Viktora Hallgrimssona, który został wybrany najlepszym bramkarzem w historii Europy, po wyleczeniu kontuzji łokcia, która wykluczyła go ze stoków w zeszłym miesiącu.

Hiszpania walczy o swój piąty medal

Reprezentacja Hiszpanii w piłce ręcznej, zajmująca obecnie drugie miejsce w Europie, udaje się do Polski i Szwecji, by nie stracić miejsca na podium, na które wspięła się dwa lata temu w Egipcie, gdzie drużyna Jordiego Ribery zdobyła brązowy medal.

Trzecie miejsce to jego czwarty medal mistrzostw świata w piłce ręcznej Hiszpanii, po złotych medalach w 2005 i 2013 oraz brązowym w 2011.

Do tego należy dodać półfinały, które reprezentacja Hiszpanii osiągnęła na mistrzostwach świata w latach 1999, 2003 i 2015.

Sukcesy, które uplasowały Hiszpanię na siódmym miejscu w historycznych rankingach, doprowadziły reprezentację Francji do sześciu tytułów mistrza świata, po wygraniu turniejów rozgrywanych w latach 1995, 2001, 2009, 2011, 2015 i 2017.

Dwa razy więcej niż Szwecja, mistrzowie w 1954, 1958, 1990 i 1999 oraz złoto Rumunii w 1961, 1964, 1970 i 1974, dzieląc drugie miejsce z czterema złotymi medalami.