Ludzkość zawsze wyobrażała sobie, że będzie księżyc, ale dopiero w XIX wieku pisarze tacy jak Jules Verne i H.G. Wells zaczęli rozważać wykorzystanie technologii do urzeczywistnienia tego marzenia. Entuzjazm generowany przez takie koncepcje, wraz z wybuchem zimnej wojny, sprawił, że Księżyc stał się możliwym celem militarnej eksploracji, propagandy i eksploatacji. W rezultacie powstało kilka ściśle tajnych planów opracowanych przez USAF, armię amerykańską i niezależnych wykonawców finansowanych ze środków prywatnych.
Siły Powietrzne USA chciały być na czele rozwoju rakiet i statków kosmicznych i poczuły pilną potrzebę zareagowania na wystrzelenie statku kosmicznego przez Związek Radziecki. Sputnik 1 4 października 1957. W styczniu 1958 generał brygady sił powietrznych USA Homer A. Bushi Przemówienie do Aeroklubu w Waszyngtonie, gdzie powiedział: „Ten, kto kontroluje Księżyc, kontroluje Ziemię. Nasi planiści muszą dokładnie ocenić to stwierdzenie, ponieważ jeśli to prawda – a myślę, że tak – to Stany Zjednoczone powinny kontrolować Księżyc. ”
Wszystko o kosmosie
Ten artykuł został dostarczony przez Wszystko o kosmosie.
Wszystko o kosmosie Magazyn zabierze Cię w niesamowitą podróż przez nasz Układ Słoneczny i poza nim, od niesamowitej technologii i statków kosmicznych, które umożliwiają ludzkości zapuszczanie się na orbitę, po zawiłości nauki o kosmosie.
W lutym 1958 r. nowo utworzona Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych (ARPA) wybrała Siły Powietrzne USA do obsługi programów kosmicznych w kraju. Pod przywództwem Harry’ego Lee Evansa szybko przedstawiono kompleksowy plan podboju kosmosu. Aby podkreślić poczucie pilności, propozycja została zatytułowana Man In Space Soonest (MISS). Sprzęt i możliwości lotu prostej jednoosobowej kapsuły w kształcie stożka zostaną przetestowane w sześciu zrobotyzowanych lotach, a następnie w sześciu innych misjach wykorzystujących zwierzęta do testowania systemów podtrzymywania życia. Po przejściu tych testów rozpoczną się loty załogowe. Zbadają systemy naprowadzania i kontroli, techniki ponownego wejścia, a ich kulminacją będzie lądowanie na spadochronie na morzu.
według powietrze i przestrzeń. Miało to trzy etapy. Pierwszym z nich były roboty i testy na zwierzętach kapsuły, która mogła pozostać w kosmosie przez dwa tygodnie – czas potrzebny na podróż na Księżyc. MISSOPH II wyśle sondę kosmiczną o długości 40 000 mil (64 374 km) i przetestuje, jak zaaklimatyzuje się do prędkości powrotnej 23 864 mil na godzinę (38 405 km/h), prędkości, jaką osiągnąłby statek kosmiczny wracający z Księżyca. MISSOPH III przetestuje wahadłowiec, który wyląduje na Ziemi jak samolot i został zaplanowany do misji orbitalnych na powierzchni Księżyca i Ziemi.
Wraz z zadaniami Ekspedycji Misov, która rozpoczęła się w kwietniu 1960 r., miała ona zarządzać Siłami Powietrznymi USA rekonesans księżyca (LUREC) za pomocą zautomatyzowanego statku. LUREC I przetestuje śledzenie i komunikację ze statkiem kosmicznym oddalonym o 250 000 mil (402336 km), podczas gdy LUREC II przetestuje systemy naprowadzania, aby upewnić się, że mogą wylądować dokładnie w określonym miejscu na Księżycu. Ten statek będzie wykonywał obrazy telewizyjne i gromadził informacje naukowe o Księżycu, aby umożliwić planistom wybór odpowiednich miejsc lądowania. Następnie LUREC III, używając rakiet wstecznych do lądowania na Księżycu, wyśle więcej danych.
Projekt LUMAN nie zaczął działać w maju 1962 roku. Dopiero po tych fazach LUMAN I wysłał zwierzęta wokół Księżyca, aby przetestować instrumenty i systemy, zanim LUMAN II wysłał astronautów na lot księżycowy. LUMAN III wyśle pojazd-robot, który wyląduje na Księżycu, a LUMAN IV wyląduje na Księżycu i powróci na Ziemię.
To właśnie z LUMAN V, planowanym w 1965 roku, jeden astronauta leciał rakietą „Big B”, aby odbyć ważną podróż na powierzchnię Księżyca iz powrotem. Raport spotkał się z niewielkim entuzjazmem i został skrytykowany za zbyt obszerny. Uznano, że USAF powinny wykluczyć jakiekolwiek zainteresowanie misjami księżycowymi, a każdy z ich projektów kosmicznych powinien mieć wymagania wojskowe.
W grudniu 1958 r. dział astronautyki firmy lotniczej Chance Vought pod kierownictwem Thomasa Dolana, Połączyć siły Aby zbadać koncepcje pojazdów, które mogą podążać za NASA Rtęć program. Szybko skoncentrowany na potencjalnych misjach księżycowych Conrad „Kony Lau” otrzymał zadanie projektu MALLAR (Lądowanie i powrót na Księżycu).
Piękno tego schematu polegało na tym, że obejmował on użycie komponentów modułowych oraz zastosowanie technik dokowania i dokowania. Zawierał dwu- lub trzyosobowy moduł pojazdu wejściowego, który byłby dołączony do misji na orbicie okołoziemskiej z modułem ładunku, który mógłby służyć jako stacja kosmiczna przez 14 dni. W przypadku misji lądowania na Księżycu jego moduły zostaną zmontowane na orbicie okołoziemskiej i będą składać się z dwuosobowego pojazdu wejściowego, modułu misji księżycowej, modułu lądowania na Księżycu oraz stanowiska rakietowego do wysłania na Księżyc. Na orbicie księżycowej załoga dwóch astronautów przeniesie się do lądownika księżycowego i zejdzie na Księżyc.
Związane z: Księżycowa oś czasu: eksploracja Księżyca przez ludzkość
Po 24 godzinach powrócą do jednostek orbitalnych, porzucą fazę wznoszenia lądownika księżycowego i powrócą na Ziemię. W razie potrzeby moduł misji księżycowej zostanie pozostawiony na orbicie okołoziemskiej, a astronauci wykorzystają pozostały pojazd wejściowy, aby wrócić do domu. Aby zapewnić energię elektryczną, miał okrągły panel słoneczny, który opuszczał pojazd po wystrzeleniu, a na zewnątrz pojazdu zamontowano kuliste zbiorniki ciągu.
Najważniejszym aspektem projektu było to, że użycie technologii Lunar Orbit Rendezvous (LOR), zamiast wysyłania pojazdu bezpośrednio na Księżyc, pozwoliło zaoszczędzić 50% całkowitej masy misji. W NASA LOR wydawał się bardzo skomplikowany i niebezpieczny, ale John Hoboldt, inżynier z Langley Research Center, ciężko pracował nad promowaniem koncepcji, Müller Propozycja MANned Lunar Landing Involving Rendezvous została zatwierdzona dla programu Apollo. Dolan nie uzyskał żadnego wsparcia od NASA dla Molara, a kolejne niepowodzenia w przyciągnięciu jakichkolwiek kontraktów związanych z Apollo doprowadziły jego grupę do udziału w misjach lądowania na Księżycu.
Podobnie jak w przypadku projektu LUMAN Sił Powietrznych USA, zespół Wernhera von Brauna z Army Ballistic Missile Agency dostrzegł potrzebę zdobycia wysokiego terenu wojskowego poprzez założenie bazy na Księżycu, która mogłaby być dodatkowo wykorzystana do badań naukowych Księżyca i dalszych eksploracji kosmosu .
Von Braun i jego zespół uważali, że wyprodukowanie dopalacza rakietowego wystarczająco dużego, by wylądować bezpośrednio na Księżycu, jest niepraktyczne. Zamiast tego zalecał użycie techniki znanej jako spotkanie na orbicie Ziemi (EOR). Juno V – później przemianowana Saturn V Rakiety gromadzą księżycowy etap rakiety na orbicie Ziemi, który spotka się z załogowym statkiem kosmicznym. Załogowy statek zostanie następnie wystrzelony na Księżyc przez etap rakiety i zwolni, aby wylądować na Księżycu, gdy się do niego zbliży. Już w 1952 roku wymyślił ambitny plan wykorzystania technologii ulepszonego wydobycia ropy (EOR) do zmontowania trzech masywnych statków kosmicznych o masie 3964 ton, które zabrałyby 50 astronautów na Księżyc.
Mniej okazałe propozycje bazy zostały szczegółowo opisane przez kolegów von Brauna, Franka Williamsa i Heinza Koela, w ich „Project Horizon” Raport Został złożony w czerwcu 1959 roku. Raport zabezpieczył swoje zakłady, sugerując ładunek 6000 funtów. (2721 kilogramów) może z łatwością wylądować na Księżycu w sposób bezpośredni, podczas gdy misje załogowe będą zgrupowane na orbicie okołoziemskiej w połączeniu ze stacją kosmiczną.
W 1964 roku 40 ulepszonych dopalaczy Saturn I i Saturn II utorowało drogę do dwuosobowego lądowania na Księżycu w kwietniu 1965 roku. Budowa bazy rozpoczęłaby się na dobre, z 220 tonami ładunku dostarczonymi na Księżyc przez około 150 rakiet Saturn . Spodziewano się, że do listopada 1966 r. baza będzie gotowa na stałe zatrudnienie 12 osób. Od grudnia 1966 do 1967 dodatkowe 120 ton ładunku zostanie dostarczone do bazy przez 64 starty Saturna 5. Oczekiwano, że do końca 1967 roku do Księżyca dotrze 42 astronautów, a 26 astronautów powróci po ukończeniu ich misja w bazie.
Związane z: Rakiety Saturn 5 i statek kosmiczny Apollo
Baza będzie składać się z pomieszczeń mieszkalnych, laboratorium naukowego, obiektów medycznych i komunikacyjnych oraz pomieszczeń magazynowych w metalowych cylindrach połączonych ze sobą i ułożonych w kształcie litery L. Zostanie zakopana pod powierzchnią i pokryta materiałami księżycowymi, aby chronić mieszkańców przed promieniowaniem, meteorytami i wrogim środowiskiem księżycowym. Energię zapewnią dwa reaktory jądrowe zakopane pod ziemią w pewnej odległości od głównej bazy.
Do kopania kanałów i umieszczania metalowych jednostek mieszkalnych zostanie wykorzystany pojazd budowlany, podczas gdy inny pojazd księżycowy zostanie wykorzystany do transportu ładunków i eksploracji. Baza będzie chroniona przed intruzami przez przenośne miny Claymore i pociski nuklearne. z tworzenie Od Narodowej Agencji Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA) w 1958 r. takie projekty przeszły pod jej kierownictwo, a projekt Horizon przeszedł do historii.
Prezydent Kennedy ogłosił Kongresowi w dniu 25 maja 1961: „Uważam, że ten naród powinien zobowiązać się do osiągnięcia celu przed końcem tej dekady, którym jest wylądowanie człowieka na Księżycu i sprowadzenie go bezpiecznie z powrotem na Ziemię.” Amerykańskie Siły Powietrzne optymistycznie przedstawiły kolejny plan lądowania na Księżycu: Projekt Lunex.
Celem było wysłanie załogi składającej się z trzech astronautów na powierzchnię Księżyca iz powrotem do sierpnia 1967 roku. Plan zakładał użycie statku kosmicznego do podniesienia ciała w oparciu o program Boeinga dla uskrzydlonego statku kosmicznego Dyna Sur Delta, który został anulowany w 1963 roku. Używając rakiety Atlas, pocisk rozpoczął się od pięciu lotów testowych modeli pojazdu w skali, a następnie w latach 1964 i 1965 z misjami bezzałogowymi na dużą skalę, a następnie załogowymi. Dodatkowe testy zakończyły się w lipcu 1966 roku zrobotyzowanym lądownikiem, który przetransportowałby ładunek na Księżyc.
Misja wokół Księżyca z astronautami odbędzie się we wrześniu 1966 roku i dopiero po dalszych testach robotycznych całego systemu astronauci udadzą się na Księżyc. W 1968 roku kombinacja pojazdów załogowych i towarowych stworzyła 21-osobową podziemną bazę księżycową do lipca 1968 roku. Projekt, podobnie jak Project Horizon, został wkrótce odrzucony na korzyść NASA. Program Apollo.
„Fakt, że te różnorodne pomysły nigdzie nie poszły, wcale nie jest zaskakujący”, mówi Michael Neufeld, główny kurator Smithsonian National Museum. w programie lądowania.”. Muzeum Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej w Waszyngtonie
Chociaż te projekty niczego nie osiągnęły, odegrały kluczową rolę w określeniu najlepszego sposobu dotarcia na Księżyc. Z pewnością skoncentrowali dyskusję na wykorzystaniu technologii bezpośredniego wznoszenia, ulepszonego odzyskiwania ropy (EOR) lub technologii LOR do lądowania na Księżycu. Gdy technologia LOR została zatwierdzona przez NASA, określiła typ pojazdów i technologii, które będą musiały zostać zbudowane i przetestowane, aby odwiedzić Księżyc zgodnie z harmonogramem podyktowanym przez Kennedy’ego.
Podążaj za nami Umieść tweetaI Portal społecznościowy Facebook I Instagram.
„Introwertyk. Myśliciel. Rozwiązuje problemy. Specjalista od złego piwa. Skłonny do apatii. Ekspert od mediów społecznościowych. Wielokrotnie nagradzany fanatyk jedzenia.”
