Angielski Boston poparł Brexit i zrobi to ponownie

Dziesięć minut poniżej centrum, w pobliżu drewnianego ogrodzenia, prosty kamienny monolit z niebieską tablicą składa hołd purytańskim pielgrzymom, którzy próbowali uciec do Holandii w 1607 roku, aby owce nie mogły wejść na sąsiednie pola za pomocą drutu kolczastego. Prześladowania religijne, ale zdradzony przez kapitana statku i trafił do więzienia. Druga próba zakończyła się sukcesem dwa lata później. Po dziesięciu latach deportacji opuścili Plymouth i przenieśli się do Massachusetts. Dlatego to miasto nazywa się Boston.

Ale Boston, Lincolnshire, Massachusetts przeciwko Bostonowi. Jego północnoamerykański imiennik jest bardzo europejski Wyglądać I duch w Ameryce. Elegancki, szykowny, uprzejmy, wyrafinowany. Angielka wygrała konkurs na najbrzydsze miejsce w Wielkiej Brytanii (dwukrotnie w razie wątpliwości), „grube” (populacja z nadwagą, 34%) i najgroźniejsze (z najwyższym wskaźnikiem zabójstw) biedne i najmniej zintegrowane . Rasizm i rasizm są na porządku dziennym. W tym mieście 75% (trzech z czterech) głosowało za Brexitem. Flagi św. Jerzego i Union Jack, bez wątpienia: Idź do domu Co jeszcze tu robisz? Nie zauważyłeś, że dane się skończyło?

Oba Bostony mają buntowniczą postawę. Jeden wrzucał angielską herbatę do wody portowej, odmawiał płacenia podatków i był kolebką rewolucji przeciwko metropolii, która zakończyła niepodległość amerykańskich kolonii z nieocenioną pomocą francuską. Drugi, agitowany przeciwko brzydkim przemianom gospodarczym i społecznym, był tak nagły, że wielu mieszkańców, w 2004 r. UE, Czechy, Litwa, Polska, Węgry, Estonia, Łotwa, Słowacja i Słowenia, Bułgaria i Rumunia w 2007 r.

Lincolnshire nazywa się „stodołą Anglii”, co jest odpowiednikiem stanu Iowa lub Kansas w Stanach Zjednoczonych, ponieważ trzydzieści procent owoców i warzyw pochodzi z pól, a dwadzieścia procent uprawia się na jego farmach. Kurczaki. Ponieważ miejscowi nie byli szczególnie zainteresowani zbieraniem kalafiorów, goździków i truskawek, lokalni przedsiębiorcy dołączyli do nieba z krajami Europy Wschodniej, których pracownicy posługiwali się słowem siła robocza. Wymagany.

Zostało uznane za najgorsze, najbiedniejsze, najbardziej brutalne, najbardziej otyłe i najmniej zintegrowane miejsce w Wielkiej Brytanii.

Jednym problemem jest to, że wielu z nich zrobiło to za pośrednictwem mafii (angielskiej i kontynentalnej), która pozwoliła większości swoich pieniędzy pozostać w stajniach i obozach bez żadnych dolegliwości zdrowotnych, zabierając ich codziennie rano na pole i wyprowadzając na noc. . Mniej szczęśliwe kobiety groziły, że się zabiją, jeśli popełnią cudzołóstwo i będą próbowały uciec, i bały się pójść na policję ze swoim angielskim językiem i zemścić się na swoich rodzinach. Inni, jak Iga Paskovska, mają szczęście, a teraz prowadzi ośrodek informacji i pomocy dla imigrantów, zwłaszcza Polaków, więc wiedzą, jakie są ich prawa.

Dwadzieścia lat temu Boston był jednym z „białych” miast Wielkiej Brytanii, dziś 15% z 65 000 mieszkańców to obcokrajowcy, a 11% to mieszkańcy Europy Wschodniej. To mikroskop konfliktu pokoleń w tym kraju. W przypadku osób starszych zmiana ta była bardzo nagła, więc zdecydowaną większością głosów zagłosowali za Brexitem, aby zapobiec imigracji. Z kolei młodzi ludzie wstydzą się postawy swoich rodziców i dziadków, utracili prawo do studiowania, życia i pracy w dwudziestu siedmiu krajach, czują się zniesmaczeni dostępem do stypendium Erasmus.

Nie ma nic lepszego niż spacerowanie po rynku w środy i soboty po kościele San Botany (z wieżą o wysokości prawie stu metrów, widoczną z około dziesięciu kilometrów), aby dowiedzieć się, co Bastonianie myślą o Brexicie, referendum pięć lat później, i czy spełnił oczekiwania. „Wszystko jest bardziej skomplikowane niż kiedykolwiek wcześniej”, mówi Adam Taylor, który prowadzi rodzinną firmę kwiatową i każdego roku zatrudnia setki imigrantów. Bałem się, że to skomplikuje sprawy, tak się stało. Nie tylko wielu odeszło, ale biurokracja, dodatkowe koszty transportu, cła, podatki … zmusiły do ​​otwarcia filii w Irlandii i Holandii ”; Zamiast tego Anton Donnie, urodzony w Maroku biznesmen, konserwatywny radny miejski i właściciel restauracji Cafe de Paris przy Bridge Street, popiera dyskurs antyimigracyjny i obwinia rząd Blaira o otwarcie drzwi dla mieszkańców Europy Wschodniej. Przyjeżdżają, aby zostać, przyprowadzić swoje rodziny i uzyskać pomoc w ponownym zjednoczeniu ”; Susan Sinclair, która głosowała za opuszczeniem UE, lamentuje: „Jeszcze nie widzieliśmy obiecanych korzyści.Mój syn uczy się tylko pięciu angielskiego w klasie szkoły podstawowej. Ryba z frytkami „To wstyd.” Zbierają bezrobocie, które zajęło oficjalne bazy bezpieczeństwa. Nasz I nie mówię, że obniżki płac, nie są dobre, ale nadal wygląda jak Warszawa – mówi Adrian Simpson, emerytowany ławka w Central Parku (brak powiązania z nikim w Nowym Jorku). Nie trzeba dużo kopać, aby wyszedł język rasistowski.

Wiele owoców i warzyw gniło tego lata na polu, ponieważ brakowało siły roboczej, aby je zebrać, ale znalezienie prawdziwego wpływu Brexitu w Lincolnshire i w całej Wielkiej Brytanii zajęłoby dużo czasu, ponieważ obraz epidemii był pochmurno i żadna katastrofa nie była jego winą i powodem opuszczenia UE. Niełatwo to dostrzec. Boston ma jednak tradycję przemocy i wrogości wobec obcokrajowców ( Odszedł w Przysłowie Lokalny, sposób wymowy Zagraniczny ) Brzeg i wiatraki za pięknym krajobrazem znajdują się u ujścia rzeki, krajobraz jest podzielony Rodziny Konflikty między stylem mafijnym a gangami młodzieżowymi w mieście i jego okolicach. Jednak nie zawsze było to antyeuropejskie, ale w XIV wieku miało rozległy handel z portami bałtyckimi Ligi Hanzeatyckiej.

Dwanaście procent ludzi pochodzi z Europy Wschodniej i pracuje na polach i w piekarniach

Ci Pastończycy byliby zachwyceni, gdyby nie było osadników, a ziemniaki i warzywa byłyby zbierane same. Dlatego są rozczarowani Brexitem, choć większość zagłosuje ponownie. Za kilka stuleci w Lincolnshire powstanie pomnik „Rewolucji 2016”, z 75% głosów za opuszczeniem Europy. Albo może być pomnik Polaków, którzy zignorowali obelgi i zostali. „Wchodzi do mnie jednym uchem, a drugie wychodzi” – mówi Wojciech Milik. Wstaję wcześnie, idę do pracy, wypijam piwo w barze, wysyłam pieniądze rodzinie w Gdańsku, jeśli mogę trochę zaoszczędzić. Pewnego dnia wrócę do Polski bogatszy niż pojechałem. Albo mógłbym tu zostać. Przeszkadzać „.