Ludzkość ma już plan obrony przed uderzeniem asteroidy

27 września ubiegłego roku ludzkość przeszła do historii: po raz pierwszy wykazała, że jej technologia jest w stanie zmienić trajektorię asteroidy, co może mieć kluczowe znaczenie dla przyszłych kosmicznych zagrożeń dla Ziemi. Misja DART (skrót od Test podwójnej reorientacji asteroidy) zakończył się pełnym sukcesem, mimo że zakład był bardzo ryzykowny: podobnie jak w przypadku „Deep Impact”, statek musiał się zderzyć dymorficznyktóra jest asteroidą bliską Ziemi o średnicy 160 metrów i krąży wokół innej, większej skały zwanej Didymos800m od końca do końca. Podobny cel do próby dotarcia do komara oddalonego o 70 kilometrów. kierowane zadanie doniczkazakończyła się pełnym sukcesem: od samego początku zaobserwowano znacznie większe od oczekiwanego odchylenie, a także różne trajektorie pyłu uwolnionego ze zderzenia.

Teraz, po zaledwie sześciu miesiącach od tego wyczynu, nadchodzi część naukowa. Czasopismo Nature opublikowało pięć opracowań – w tym dwa z udziałem Hiszpanów – w których zrekonstruowano misję i skutki zderzenia DART z Dimorphosem.

„Nadal nie możemy powstrzymać huraganów ani trzęsień ziemi”, mówi, „ale nauczyliśmy się, że możemy uniknąć uderzenia asteroidy, mając wystarczająco dużo czasu, ostrzeżenia i zasobów”. Dereka RichardsonaProfesor astronomii na Uniwersytecie Maryland (UMD) i przewodniczący zespołu badawczego DART. „Biorąc pod uwagę wystarczająco dużo czasu, stosunkowo niewielka zmiana orbity asteroidy może spowodować, że ominie ona Ziemię, zapobiegając dewastacji na dużą skalę na naszej planecie”.

w tym Po pierwsze ze studiów, Krystyna Tomasz i współpracownicy z Uniwersytetu Północnej Arizony (USA) ustalili zmianę okresu orbitalnego Dimorphos wokół Didymos po zderzeniu DART. Chociaż od początku szacowano, że czas potrzebny małej asteroidzie na okrążenie dużej asteroidy został skrócony o ponad 30 minut po zderzeniu, przy tej pracy, która została zweryfikowana przez dwie niezależne trajektorie, wskazuje się, że odchylenie wynosił około 33 minut, weryfikując w ten sposób zasadność pierwszych analiz.

ze swojej strony, Ronalda Tereka Daly’egoz Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa, odbudowuje Z minuta po minucie jego zespołu na temat wpływu statku kosmicznego na Dimorphos, „co może pomóc w planowaniu przyszłych misji i przewidywaniu wyników z większą pewnością”. Opisują również lokalizację i charakter miejsca uderzenia, zwracając uwagę, że znajdowało się ono między dwiema skałami, z których jedna została otarta przez statek kosmiczny, gdy zetknął się z celem.

Zespół uzyskał ważne informacje na temat ogólnego czasu uderzenia, lokalizacji i charakteru miejsca uderzenia oraz wielkości i kształtu Dimorphos. Ku swojemu zaskoczeniu odkryli, że mała asteroida była spłaszczoną sferoidą lub lekko spłaszczoną sferoidą, a nie bardziej wydłużonym kształtem, jakiego oczekiwano na podstawie przewidywań teoretycznych.

„Zarówno Didymus, jak i Dimorphos mają bardziej miękki kształt niż oczekiwano” – mówi Jessica Sunshine z Wydziału Astronomii UDM. Kształt ten kwestionuje również niektóre z naszych z góry przyjętych wyobrażeń na temat formowania się tych asteroid i komplikuje fizykę stojącą za DART, ponieważ skłania nas do ponownego przemyślenia naszych obecnych modeli planetoid podwójnych”.

Oprócz nieregularnego kształtu Dimorphos naukowcy zauważyli również, że powierzchnia asteroidy była zauważalnie skalista i wyboista. Ta jakość geomorfologiczna prawdopodobnie wpłynęła na kratery, ilość i właściwości fizyczne pocisków (odłamki wyrzucone z uderzenia) oraz pęd uderzenia typu DART.

NA, Jian Yang Lee i współpracownikami z Programu Badawczego Nauk Fizycznych NASA raport Na podstawie obserwacji z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a pióropusza wyrzutu (odłamków z kolizji), jego prędkość i ewolucja mogą wyjaśniać zmianę pędu spowodowaną kolizją. W badaniu wzięli udział naukowcy z Centrum Astrobiologii (CAB), INTA-CSIC. Jensa Ormeau I Izabela Herrerosktóry odkrył, że prędkość i ewolucja tego wyrzuconego materiału może wyjaśnić zmianę pędu (pędu) spowodowaną uderzeniem.

Ponieważ, zgodnie z danymi, statek kosmiczny DART nie był jedynym powodem, dla którego Dimorphos się poruszył: dodatkowy ciąg był spowodowany gwałtownym wyrzucaniem szczątków, gdy statek kosmiczny uderzył w księżyc małej asteroidy.

Sugeruje się, że niektóre aktywne asteroidy są wynikiem naturalnych uderzeń. Ponieważ aktywne asteroidy są często odkrywane przypadkowo po uformowaniu się ogona, nigdy nie obserwuje się bezpośrednio procesu, w którym wyrzucone uderzenie staje się ogonem. Wraz z misją DART to się zmieniło.

Andrzej Chengłówny naukowiec ds. nauk o kosmosie w Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL) i współpracownicy Dowiadywać się Prędkość orbitalna Dimorphosa zmniejszyła się po zderzeniu. Jego teoria głosi, że przeniesienie pędu ze statku kosmicznego na asteroidę zostało wzmocnione przez odbijające się strumienie wyrzutu z uderzenia.

Obserwacje Dimorphosa przed, w trakcie i po zderzeniu, przeprowadzone przez globalną sieć teleskopów nauki obywatelskiej (w tym trzy na wyspie Reunion i jeden w Nairobi w Kenii, które uchwyciły moment zderzenia), zostały zebrane w kierowanej przez niego pracy . Ariel Grajkowskiz Instytutu SETI w Kalifornii. W tym Stań, oszacowanie masy i energii wyrzuconego pyłu oraz jego ewolucji w czasie, co może pomóc nam zrozumieć wyniki misji uderzeniowych. Sugerują, że przeniesienie pędu ze statku kosmicznego na Księżyc zostało wzmocnione przez odbicie strumieni wyrzutu z uderzenia.

CAB twierdzi, że „udane uderzenie statku kosmicznego DART w Dimorphos i wynikająca z tego zmiana orbity Dimorphos dowodzi, że technologia kolizji kinetycznych jest realną technologią potencjalnej obrony Ziemi w razie potrzeby”.