Wisława Szymborska, literacka Nagroda Nobla

Poeta urodził się w 1923 roku w Kórniku pod Poznaniem, zmarł w 2012 roku w Krakowie. Laureat Nagrody Nobla w 1996 roku, uważany jest za jednego z najbardziej wyjątkowych poetów w swoim kraju.

Po II wojnie światowej studiował lingwistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym rozpoczął karierę literacką, zajmującą się głównie poezją, ale także krytyką i artykułami w różnych czasopismach, m.in. Życie literackie.

Jego „Seria Literacka” ukazała się w 1968 roku w formie niekonwencjonalnych recenzji, które ukażą się w formie książkowej w dwóch tomach. Opcjonalne odczyty (1973 i 1981). Jego pierwszy opublikowany wiersz „Szukam słowa” ukazał się w 1945 roku polska gazetaI to z antologii Dlatego żyjemy (1952), kiedy zyskał uznanie opinii publicznej.

Początek jego drogi twórczej przypadł na panujące normy stylistyczne socrealizmu i odzwierciedlał zarówno zbrodnie ostatniej wojny, jak i jego identyfikację z cierpieniem narodu polskiego i próbę przezwyciężenia go. W ślad za tym napisała – jak na ironię – zapowiedziała już niektóre cechy swojej późniejszej twórczości, zwłaszcza poetyckie nawiązania do dylematów filozoficznych. Pytania, które warto sobie zadać (1954)

Ale będę z Zadzwoń do Eddiego (1957), kiedy kategorycznie zerwał ze swoim wcześniejszym podejściem i nakazami reżimu w kalkulacji oficjalnego społeczeństwa. Od tego roku w Polsce, podobnie jak w innych krajach, zaczął pojawiać się silny ruch odrzucający narzucenie sowieckie i doktryny komunistyczne w postaci powstania nacjonalistycznego. Szymborska stawiała na refleksję filozoficzno-etyczną, dystansowała się od konkretnych debat, a swoje poetyckie badania nad indywidualnym duchem człowieka zawsze zabarwiała żartobliwym humorem.

Wisława Szymborska ma tendencję do odpędzania w swoich wierszach powagi retorycznej, choć w dalszym ciągu mówi o wyobrażaniu sobie najgłębszych zakamarków człowieka. Częste używanie języka potocznego, prostota, krótkie wersety i klasyczna budowa zwrotek.

Kolejnym aspektem jego twórczości jest umiejętność przekazywania niezwykłości poprzez najbardziej trywialne i codzienne zdarzenia. Rzeczywiście, jego wizja społeczeństwa jest pesymistyczna i gorzka, tak że jednostki mają jedynie jasność i sprzeczność, aby skonfrontować swoje bolesne relacje z determinującym je środowiskiem.