Wybitny intelektualista Jana Pawła II

„Karol Wojtyła był dla mnie ojcem, bratem i przyjacielem w niezwykłej pojedynczej osobie, ale przede wszystkim był – i jest – łaską odkrytą przez Ducha Świętego, tchnieniem Chrystusa. Nadzieja w ciemnościach świata świata, nie tylko dla mnie” – napisała Wanda Połtauska. L’Osservatore Romano 18 maja 2020 roku przypada 100. rocznica urodzin Świętego Jana Pawła II. Nie byli puści i zgodni w słowach: Połtauska i jej mąż, filozof Andrzej Połtauski, zażyłość z papieżem Polakiem przeważyła nad ich bliską przyjaźnią.

Przede wszystkim najskuteczniejsza na poziomie intelektualnym była rodzinna instytucja Wydziału Teologicznego w Krakowie, którą utworzył w 1967 roku i kierował przez trzydzieści lat, na zlecenie ówczesnego arcybiskupa Wojtyły. Drugie pod względem liczby ludności miasto w Polsce. Wspólnym wątkiem współpracy Połtauskiej i Wojtyły była obrona prawa do życia w Polsce, która w 1956 roku zdekryminalizowała aborcję.

Zaangażowanie Baldowskiej we współpracę z polskim ruchem oporu w latach 1941–1945 wydobyło ciało i duszę z jej tragicznych doświadczeń w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. „W Ravenbrook – kontynuuje – widziałam, jak naziści bezprawnie wykorzystywali kobiety w ciąży jako króliki doświadczalne, wrzucali dzieci do krematoriów i obiecałam sobie, że jeśli przeżyję, będę chronić życie dzieci pod każdym względem. Szczególnie wyjątek. Jest za wcześnie, żeby to stwierdzić.

Poltauska, lekarz medycyny od 1964 r., specjalizujący się w psychiatrii, odegrała kluczową rolę w wkładzie kardynała Wojtyły w encyklikę Humane Vitae, ogłoszoną przez św. Pawła VI w 1968 r., skupiającą się na zagadnieniach dyscypliny rodzinnej. Przyjaźń i współpraca z Wojtyłą trwała nadal po wyborze na papieża w 1978 r.: przez kilka lat był członkiem Papieskiej Rady ds. Rodziny, członkiem Papieskiej Akademii Życia i konsultantem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa dzieci. . Z agentów służby zdrowia, strażnic promował duszpasterstwo rodzinne bez przesłanek nieprzyjmujących dominujących postaw. Nie na próżno uważany jest za inicjatora „teologii ciała”, jednej z głównych tradycji nauczycielskich św. Jana Pawła II.

W życiu Połtauski nastąpił dziwny rozdział, w który Wojtyła zdecydowanie interweniował: w 1962 roku, chora na nowotwór – była już matką czwórki dzieci – kardynał arcybiskup krakowski, zatrzymany w Rzymie za dzieło pojednania, zwrócił się listownie do Ojca Pio. Petrelsina powinna się za nią modlić. Choroba niemal natychmiast ustąpiła, a wstawiennictwo charyzmatycznego kapucyna z San Giovanni w Rotondo uznano za cudowne w jego procesie kanonizacyjnym.