Mercosur i umowa o wolnym handlu UE z perspektywy ochrony środowiska: „ukryty protekcjonizm”, „słuszne zastrzeżenia” i postęp w agrobiznesie | Gazeta

„To ten sam stary nonsens. To wiadomości sponsorowane przez Brazylijczyków, którzy działają przeciwko krajowi, strasząc inwestycje i generując wiele trudności ekonomicznych”. Cytat jest zgodny z wypowiedziami prezydenta Brazylii Jaira Bolsonaro, który odnosi się do wylesiania w regionie Amazonii. Została przygotowana 19 listopada, dzień po uczestnictwie w dwudziestej szóstej Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu. W oświadczeniu, które było transmitowane na żywo w sieciach społecznościowych, powiedział również: „Gdyby wylesianie miało takie proporcje, jakie o nim mówią, to rzeczywiście Amazonka byłaby pustynią”.

Od ponad 20 lat umowa o wolnym handlu (FTA) jest negocjowana między Wspólnym Rynkiem Południa (Mercosur) a Unią Europejską (UE). 28 czerwca 2019 r. zawarto „główną umowę”, która według Departamentu Stanu „nie ma żadnych skutków prawnych ani handlowych”. Nadal istnieją „kwestie handlowe w toku” oraz „prawny i formalny przegląd tekstów”. Informacje uzyskano z prośby o informacje od przedstawiciela partii Kolorado, Obie Basketta.

Ze swojej strony szef worka, Francisco Bustillo, potwierdził, że wystąpiły „znaczne trudności w wypełnieniu podpisu”, co „wskazuje na wrażliwość kontrahenta w sprawach środowiskowych”. Unia Europejska dąży do włączenia do umowy „dodatku”, który „nie został jeszcze przedłożony do analizy Mercosur”.

Falklandy, Amazon i FTA

Podczas podpisywania umowy w 2019 roku w całej Amazonii wybuchły pożary. Ludzie i ekosystemy ponieśli konsekwencje tej szkodliwej formy wylesiania. Zanim zaczniemy mówić o wpływie i interesach sojuszy na środowisko, konieczne jest dokonanie przeglądu różnych sytuacji. Według hiszpańskich mediów, Emmanuel Macron, prezydent Francji, stwierdził w sierpniu tego samego roku, że Bolsonaro „skłamał” na temat swoich zobowiązań w zakresie ochrony środowiska. awangarda. Od tego momentu sprzeciwiał się podpisaniu umowy o wolnym handlu między Mercosurem a Unią Europejską.

Damian Rodriguez jest nauczycielem i badaczem na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Republiki. José Antonio Sanahoga jest dyrektorem Carolina Foundation, profesorem stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Complutense w Madrycie oraz doradcą ds. Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Wysokim Przedstawicielstwie Unii Europejskiej do Spraw Zagranicznych. Wspólnie napisali dokument „Porozumienie Mercosur i Unia Europejska: scenariusze i opcje niezależności strategicznej, transformacja produkcyjna oraz transformacja społeczna i środowiskowa”, opublikowany w czerwcu 2021 r.

Rodriguez i Sanahoga przypominają w swojej pracy, że po „gorzkim sporze” między Macronem a Bolsonaro, w grudniu 2019 r. parlament austriacki przyjął rezolucję przeciwko porozumieniu, a w lutym 2020 r. zrobił to samo parlament holenderski; Belgia, Irlandia i Polska również zapowiedziały, że go nie ratyfikują. Autorzy zwracają również uwagę, że w sierpniu 2020 r. kanclerz Niemiec Angela Merkel, po spotkaniu z działaczką „Piątek dla przyszłości” Gretą Thunberg i innymi liderami ochrony środowiska, „zadeklarowała, że ​​ma „poważne wątpliwości” co do umowy, co wskazuje na zmieniające się stanowisko Niemiec, m.in. ten sprzyjający czas. Liczba odrzuceń utrzymuje się: „6 października 2020 r. na sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego uzgodniono zmianę publicznego raportu na temat polityki handlowej UE, w której stwierdza się, że nie można ratyfikować umowy Mercosur i UE „w obecnym stanie”.

Jednocześnie badanie wskazuje na fakt, że UE stawia na większą „autonomię strategiczną” i „promowanie nowego modelu gospodarczego z bardziej wymagającymi normami środowiskowymi”. Rodriguez skomentował Gazeta Że na przykład w przypadku Francji „jest dużo tajnego protekcjonizmu”. W samej Unii Europejskiej są różne stanowiska. Jedną rzeczą jest Francja, która jest jednym z krajów, których struktura produkcji jest dość podobna do struktury Mercosuru i wyraźnie konkuruje” – wyjaśnił. W każdym razie sugerują one również w pracy, że „niedopuszczalne jest uciekanie się do legalnego argumenty z nieuznanymi celami protekcjonistycznymi, tak jak czyni to Francja, gdy sprzeciwia się Konwencji”, ale „istnienie tego zamaskowanego protekcjonizmu nie oznacza, że ​​te zarzuty protekcjonizmu są błędne”.

W pracy specjalistów wspomina się, że rok 2019 był dla Mercosuru rokiem zmian: Luis Lacalle Poe objął prezydenturę w Urugwaju, a Alberto Fernandez w Argentynie. „To wywołało nowe napięcia między Urugwajem a Argentyną oraz między tym ostatnim a Brazylią, które rozszerzyły się na stosunki z Unią Europejską” – wyjaśnili. Jednym z przykładów jest to, że rząd Lacalle Pou „nie zaprzestał lobbowania za porzuceniem wspólnej zewnętrznej taryfy celnej, czasami zgodnej z Brazylią”, a także przedstawił propozycję „otwartości i elastyczności”, która ma być negocjowana niezależnie od bloku.

Kontrowersje Mercosur ujawniły również, w jaki sposób umowa o wolnym handlu odnosi się do innych historycznych umów. Jorge Nimes, były sekretarz Argentyny ds. międzynarodowych stosunków gospodarczych, stwierdził w czerwcu tego roku, że krajem „dyskusyjnym” z ekologicznego punktu widzenia jest Brazylia. Dodał jednak: „W tej kwestii będziemy kierować się wrażliwością Brazylii, ponieważ nie wierzymy, że Amazonia jest dobra dla ludzkości i nie wierzymy, że Wyspy Malwiny są dobre dla ludzkości. Brazylia ma politykę w zakresie Amazonii i szanujemy ją jako kraj partnerski.Brazylia zawsze towarzyszy nam w polityce dotyczącej wysp Malwiny i w tym wspólnie współpracujemy.” Ponadto Nimes powiedział, że UE w kwestiach środowiskowych ma „ogromną ilość wymagań”, których „żadna firma nie chce ani nie chce spełnić”.

definicje

Damian Rodriguez wyjaśnił, że umowa o wolnym handlu Mercocer-UE powinna być interpretowana w kontekście, w którym UE zamierza rozwijać swoją „strategiczną autonomię”. „Biorąc pod uwagę, że pandemia COVID-19 zaostrza trendy deglobalizacji, regiony mają tendencję do regionalizacji produkcji, a nie zależności od Stanów Zjednoczonych czy Chin”. Krótko mówiąc, ta strategiczna autonomia ma na celu „wzmocnienie sektorów, takich jak przemysł”, tak aby „nie zależała tak bardzo od globalnych łańcuchów”.

„Jeżeli rozważać ratyfikację całej umowy, założono, że może ona stać w stagnacji w jednym z parlamentów narodowych 27 państw członkowskich Unii Europejskiej; należy też pamiętać, że w przypadku Belgii głosowanie izb regionalnych, z których część nie jest całkowicie entuzjastycznie nastawiona do otwarcia handlu” , co potwierdzają specjaliści w tej pracy.

Rodriguez podkreślił jednak, że program „autonomii strategicznej” jest połączony z „wymaganiami środowiskowymi” związanymi z „cyfrową transformacją gospodarczą, społeczną i środowiskową”, które mają tendencję do „dekarbonizacji”. „W miejscach takich jak Stany Zjednoczone i Unia Europejska opowiadają się za przejściem na mobilność elektryczną. Konieczne jest, abyśmy zobaczyli, jaka jest druga strona dekarbonizacji nas samych i zmierzania w kierunku nowego sposobu wydobycia nowych metali. Na przykład , w przypadku samochodów elektrycznych potrzebujemy baterii litowych, a mianowicie Wydobywanie litu w Boliwii lub zielony wodór na platformach morskich. Badacz powiedział, że istnieje odwrotna strona tej zielonej gospodarki, którą rozpowszechnia grupa zielonych, która jest bardzo silna w Europie .

Główny Beneficjent: Model Agrobiznesu

Natalia Caro jest absolwentką politologii i członkiem Redes – Amigos de la Tierra Urugwaj i komentowała Gazeta Problemem stojącym za umową o wolnym handlu Mercosur-UE jest „majestatyczny model” produkcji, konsumpcji i rozwoju. „Jest to rozszerzony przemysł agrobiznesu, monokultury, z pakietem technologicznym związanym z ekstensywnym stosowaniem pestycydów i genetyki. To, co jest faktycznie produkowane i wprowadzane na rynek, to surowiec o bardzo niskiej wartości dodanej i bardzo niskim generowaniu zatrudnienia” – powiedział Karo. Zatrudnienie związane z sektorami będącymi beneficjentami jest „wyjątkowo ryzykowne”, „podlega niebezpiecznym warunkom” i „brakuje zdrowia pracowników”. poziom regionalny, utrata bioróżnorodności i ludzi”.

W dokumencie Rodrigueza i Sanahoji stwierdza się, że raport zlecony przez Zielonych został przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu w grudniu 2019 r. W związku z tym badacze zauważają, że tekst ten „potwierdza asymetrię ekonomiczną istniejącą w obu blokach” i że „wpis wejście w życie umowy może się pogłębić”. Raport podkreśla sektory produkcyjne, które są apriorycznie Maksymalna korzyść z porozumienia będzie najbardziej konkurencyjna: w przypadku Unii Europejskiej sektor przemysłowy, a w Mercosur sektor agrobiznesu”. Ambek, profesor ekonomii środowiska w Tuluzie. Ale specjaliści zauważają, że „Mercosur nie ma publicznych raportów oceniających skutki porozumienia z Unią Europejską”.

Prawnik stwierdził, że rządy UE poparły wdrożenie protokołu środowiskowego „dwustronnego, jednokierunkowego iz perspektywy neokolonialnej”, który powinien być „krytykowany i problematyczny”. Z kolei zdefiniował, że dla wyrażenia krajów europejskich „świat jest mapą procesów geopolitycznych, handlowych i inwestycyjnych”, na której zaznaczają „co mogą dostać, gdzie i na jakich warunkach”. „Unia Europejska zawsze mówiła, że ​​sprzyja negocjacjom z regionami i wzmacnianiu procesów integracji regionalnej. Od ponad dziesięciu lat Unia zupełnie o tym zapomniała, przeszła neoliberalizację swojej polityki zagranicznej i handlowej i trzymała się do schematów klasycznej umowy o wolnym handlu, które zawsze uważaliśmy za propagowanie przez Stany Zjednoczone” , szczerze mówiąc.

„Jest problem ze sposobem, w jaki myślimy o środowisku: myślimy o nim niezależnie od ludzi. Nie mówimy tylko o sadzeniu drzewa i posiadaniu ogrodu w domu: mówimy o prawach ludzi, którzy zamieszkują te obszary, które mają swoje źródła utrzymania, które powinny mieć możliwość wyboru sposobu produkcji i przebywania na tej ziemi. Caro powiedziała, że ​​mają prawo nie być wypędzona, unicestwiona i fumigowana” i podkreślił, że „idea przyroda bez ludzi” to „natura agrobiznesu”, gdzie „jest maszyny i wszystko jest jednorodne, ten sam kolor, ten sam rodzaj produkcji”.”.

Według Caro koncentracja i alienacja ziemi w rękach agrobiznesu będzie kolejną konsekwencją tej umowy o wolnym handlu. „To logika, zgodnie z którą ponadnarodowy kapitał przemieszcza się na terytorium, mechanizmy nabywania, które generuje na wspólne dobra i skutki, jakie ma to dla bioróżnorodności, ale także dla sprawiedliwości społecznej” – powiedział. Ich zdaniem w tym miejscu powinniśmy omówić „opodatkowanie, własność ziemi, dystrybucję i użytkowanie ziemi”. „Dlaczego i dla kogo to jest zastosowanie?”

Z kolei Caro skomentowała: „Rozdział handlowy został oddzielony” od rozdziału o środowisku, choć nie ma jeszcze ostatecznych dokumentów, dodając, że są one „traktowane jako odporne na warunki atmosferyczne, niepołączone przedziały” i „nie chcą ich pokazywać”. Efekty, które wyprowadza agrobiznes „z zobowiązań zawartych w umowie”. „Wykorzystują ochronę środowiska, aby była skuteczna dla logiki wolnego handlu: jeśli chronimy, możemy sprzedawać” – powiedział.

„Na papierze jest retoryka mówiąca, że ​​grupy międzynarodowe chronią, potwierdzają i wzmacniają, ale jest to miękka część umowy i nie jest problematyczna w negocjacjach, ponieważ jest to ukłon w stronę flagi. Nie zgadza się z twardą retoryką które generuje napięcia: ile sprzedasz mi, a co dam Ci jaką taryfę będziesz miał? Jakie regulacje byłbym skłonny nie promować i jakie mechanizmy rozwoju bym uwzględnił? nie połączone. To tylko obliczenia.