Potrzebujemy jedności europejskiej | Ekonomista

Dzisiejsza Europa stoi na krawędzi wojny. Konflikt zbrojny nie jest już nieprawdopodobnym scenariuszem – stał się realną możliwością. Dla wielu pokoleń młodych Polaków i Europejczyków wybuch wojny nigdy nie był bliski. Przez wiele lat Zachód chciał wierzyć, że XXI wiek będzie wolny od konfliktów. Jednak ostatnie lata dostarczyły wielu dowodów na to, że agresywna postawa Rosji, między innymi w Gruzji i na Ukrainie, nie jest myśleniem życzeniowym, ale zwiastunem nowego rozdziału w historii świata zachodniego.

Rosja ponownie próbuje naruszyć integralność terytorialną Ukrainy. Zwątpienie w granice suwerennego państwa to atak na pokój w Europie. Świat, który tak dobrze znamy, świat wartości europejskich, wolności, demokracji i dobrobytu, jest na celowniku rosyjskiego kierownictwa i wojska. Stawką jest nie tylko przyszłość Ukrainy, ale także bezpieczeństwo i rozwój gospodarek europejskich. To największy kryzys polityczny od zakończenia zimnej wojny, który rodzi pytania o reguły przyjęte przez społeczność euroatlantycką po 1989 roku.

rachunek sumienia

Dziś musimy stawić czoła prawdzie. Rosyjskie zagrożenie dla pokoju narastało od lat, w obliczu negatywnej postawy znacznej części europejskich mocarstw politycznych. Niewielu przywódców miało odwagę lub determinację, by przeciąć sznurki, które łączyły ich komercyjnie z Kremlem. To lina z czasem wokół szyi Europy, a nie lina moskiewska. Decyzji o prowadzeniu wątpliwych interesów z reżimem, który nie oszczędzał wojen z mniejszymi państwami, dokonywał zamachów politycznych i operacji wywiadowczych na terytoriach państw członkowskich UE, nie można nazwać jedynie krótkowzrocznością. To celowy akt satyry politycznej.

Koszt dla Europy rośnie: tracimy nie tylko ekonomicznie (np. przez wysokie ceny rachunków za gaz z powodu polityki wymuszenia), ale także politycznie. Gazprom zwiększył eksport gazu do Chin i Turcji w 2021 roku. Jednocześnie znacząco ograniczył dostawy do Europy. Eksport do odbiorców europejskich był o 10 000 mln m sześc. mniejszy niż rok wcześniej i aż o 27 000 mln mniej niż w 2019 r. To sztuczne pogłębienie kryzysu energetycznego jest szantażem, by wymusić działanie gazociągu Nord Stream 2. Cena ten błąd nie jest opłacany przez tych, którzy padli Konwencją, ale przez zwykłych Europejczyków.

Polityka Rosji, choć szalona, ​​jest boleśnie racjonalna. Już trzeci rok toczymy bardzo trudną walkę z pandemią i kryzysem gospodarczym i właśnie w tym momencie otrzymujemy dodatkowy cios od naszego sąsiada ze Wschodu. Władimir Putin z ironiczną precyzją gra na europejskich słabościach i kryzysach. Niestety, znaczna część europejskiej elity poświęciła opaski na oczy, aby chronić się przed blaskiem odnowionej ambicji Rosji do hegemonii.

Myślenie o liście liderów i liderów politycznych, którzy wybrali rosyjskiego rubla i pracują w kremlowskich firmach, przyprawia o ból głowy. Wszyscy znamy przypadek Gerharda Schroedera, który swoją karierę polityczną wykorzystał do osiągania zysków w rosyjskich firmach energetycznych. Ale jego sprawa to tylko wierzchołek góry lodowej. Na długiej liście partnerów Gazpromu, Cook Oil, Rosniefti czy firm budujących Nord Stream 2 znajdują się byli ministrowie spraw zagranicznych, premierzy, byli szefowie dyplomacji, doradcy prezydenta i byli ministrowie.

Zwolennicy tego stanowiska mogą mówić o wolnym rynku i swobodzie podjęcia nowej pracy po wykonaniu zadania publicznego. Jednak ci ludzie nie trafili tam przypadkowo. Ich wiedza i umiejętności stały się narzędziami w rękach Kremla. Wszak jako przywódcy i głowy państw uczestniczyli w projektowaniu europejskiej polityki energetycznej, gospodarczej i bezpieczeństwa. Uzyskali dostęp do tajnych danych, materiałów wykorzystywanych przez służby specjalne. Podejmowali strategiczne decyzje, które decydowały o przyszłości społeczeństwa, Unii Europejskiej i NATO. Musimy jasno powiedzieć: Rosja ma wiele trojanów w Europie.

Geopolityczny wymiar NS2

Intencje Moskwy nie powinny już budzić wątpliwości. W lipcu ubiegłego roku Władimir Putin opublikował artykuł o historycznych stosunkach między Rosją a Ukrainą. Jego główną tezą jest przekonanie, że nie ma niepodległego narodu ukraińskiego i że Ukraińcy są częścią „narodu ruskiego”, w którym dominującą rolę odgrywają Rosjanie.

Według Putina Ukraina jest integralną częścią rosyjskiego świata. Dlatego budowanie samodzielności i indywidualnej tożsamości według tej perspektywy staje się nie tylko błędem, ale wręcz prowokacją. Dla Władimira Putina nie ma miejsca na wolną i niezależną Ukrainę. Oznacza to, że Rosja Putina również nie respektuje pokoju ani prawa międzynarodowego. Cel Putina wydaje się dość jasny: skłonić Zachód do porzucenia poparcia dla Ukrainy i pozostawienia go na łasce Rosji.

Rurociąg NS2 pokazuje, że scenariusz Putina ma swoich zwolenników w Europie. Ten projekt, prawdziwe samobójstwo europejskiej polityki energetycznej, kładzie się cieniem na polityce niemieckiej. Dzięki niemu Gazprom będzie kontrolował przepływ gazu w Europie, uzależniając dostawy od decyzji politycznych. Jest to projekt nie do przyjęcia nie tylko z geopolitycznego, ale i ekonomicznego punktu widzenia. Dziś jest jasne, że Rosja znacznie ogranicza tranzyt surowców dostarczanych istniejącymi kanałami transportowymi. Przez Ukrainę przepływa tylko niewielka część dostępnych przepustowości, ponadto Gazprom nie zatrzymuje przepustowości na gazociągu jamalskim. W ten sposób monopol energetyczny staje się monopolem na ustalanie suwerenności Ukrainy.

Europa potrzebuje jedności

W obliczu rosyjskiego zagrożenia niezbędna jest solidarność i współpraca całego kontynentu. Europa i jej partnerzy transatlantyccy powinni potraktować to, co wydarzyło się na wschodniej granicy Unii Europejskiej, jako ostrzeżenie, być może ostatnie. Najskuteczniejszym narzędziem, jakie Europa wraz ze Stanami Zjednoczonymi może wnieść do stołu negocjacyjnego, są ewentualne sankcje gospodarcze i stanowcze stanowisko w sprawie blokowania projektu NS2. To głos nie tylko Polski i krajów Europy Środkowej. W tych ważnych dniach potrzebujemy prawdziwego przywództwa, aby zakończyć niepokoje i skierować Europę z powrotem na ścieżkę bezpieczeństwa i rozwoju.

* Mateusz Morawiecki premierem RP.

Tekst ukazał się we współpracy z miesięcznikiem opiniotwórczym „Wszystko co Najważniejsze” w ramach projektu realizowanego z Instytutem Pamięci Narodowej”..