skrajnie w prawo | Europejska skrajna prawica przeniosła się po wojnie na Ukrainie – El Salto

Przez prawie pięć lat sojusz twardogłowych konserwatywnych rządów Polski i Węgier był prawdziwym bólem głowy dla Brukseli z powodu wielokrotnego łamania zasad demokratycznych. Obaj prezesi osłaniali się nawzajem, co utrudnia europejskim instytucjom nałożenie na nich najbardziej dotkliwych sankcji. Jednak inwazja na Ukrainę podważyła to porozumienie iw zeszłym tygodniu Polska odwołała szczyt narodów Europy Środkowej w Budapeszcie. Szczeliny na osi Warszawa-Budapeszt ilustrują, w jakim stopniu wojna ukraińska wstrząsnęła światem skrajnie prawicowego populizmu w Europie.

Jeszcze miesiąc temu prezydent Rosji Władimir Putin był postrzegany przez większość z tych grup jako punkt odniesienia dla obrony tradycyjnych wartości i patriarchatu, wrogości wobec praw gejów i wielokulturowości oraz nękania ruchów islamistycznych w Syrii. Oprócz powinowactwa ideologicznego, rosyjski przywódca poświęcił się stymulowaniu powstawania tych grup, promując je w swoich międzynarodowych mediach, takich jak Russia Today czy Sputnik, a nawet finansując kampanie niektórych z nich.

Według Komisji Europejskiej intencją Putina było zasianie „polaryzacji i podziałów w społeczeństwach europejskich” poprzez wspieranie tych grup lub pomoc w wyborze przywódców takich jak Donald Trump. Innymi słowy, zamierzał zdestabilizować Zachód, żeby Rosjanie byli przekonani, że demokracja to zły interes.

Z wyjątkiem tych, którzy byli już antyrosyjczykami, takich jak Polacy, większość europejskiej skrajnej prawicy odwróciła się od Putina i potępiła wojnę. Teraz, w tej chwili, nie popierają wszystkich działań podejmowanych przez zachodnie rządy – wyjaśnia Forte.

Niektóre z tych partii, takie jak Holenderskie Forum na rzecz Demokracji (FvD) lub sektor ściślej związany z Trumpem w USA, utrzymały swoje granitowe poparcie dla Putina nawet po inwazji. Ale są wyjątkiem. Poza tymi, którzy już byli antyrosyjkami, jak Polacy, większość z nich odwróciła się od Putina i potępiła wojnę. Jednak w tej chwili nie wspierają wszystkich działań zachodnich rządów, takich jak transport broni” – wyjaśnia historyk Stephen Forte, który specjalizuje się w badaniu populizmu.

Każda ze stron starała się znaleźć odpowiedni stopień do swojej roli. Jeśli jest za słaba, ryzykują utratę poparcia dla partii centralnych, biorąc pod uwagę szeroką solidarność z Ukraińcami w większości krajów europejskich. Ale jeśli to zbyt surowe, mogą zrobić z siebie pośmiewisko. Tak stało się z włoskim Matteo Salvinim, liderem Lega, który udał się na granicę polsko-ukraińską i został powitany przez burmistrza, który wręczył mu tę samą koszulę z lalką Putina, w której chodził kilka lat temu . .

Nie jest jasne, jak wojna wpłynie na nich na poziomie wyborczym. Wyobrażam sobie, że będzie to zależało od tego, jak będzie wyglądał kontekst narodowy, jak zrobił to rząd, jaka była jego opozycja…” – mówi Forte, który pamięta, że ​​w wielu krajach, takich jak Francja, polityka zagraniczna zwykle nie stawia warunku. W szczególności kandydatka potępiła Prezydenckie Zgromadzenie Narodowe, Marine Le Pen, przygotowująca się do drugiej tury w 2014 r. z rosyjską pożyczką w wysokości 9 mln euro, natychmiast potępiła rosyjską agresję na Ukrainę i próbowała uniknąć tej kwestii w swoich wyborach kampania skupiająca się na kwestiach takich jak inflacja, bezrobocie czy kwestie tożsamości.

Strategia węgierskiego premiera Viktora Orbana polegająca na kalkulowanej niejasności dotyczącej Ukrainy zadziałała i dwa tygodnie temu z łatwością wygrał reelekcję. Przedstawiając swoje stanowisko jako „neutralne”, zgodził się na pierwszy pakiet sankcji wobec Rosji przygotowany przez Unię Europejską, ale odmówił przepuszczenia przez jej terytorium zachodnich dostaw broni dla armii ukraińskiej oraz przedłużenia sankcji obejmujących rosyjski gaz lub ropę. na których opiera się w dużej mierze. Dla Orbána zadanie zreorganizowania się było łatwiejsze niż dla jego współwyznawców, ponieważ cieszył się niemal absolutną dominacją mediów na Węgrzech.

W Parlamencie Europejskim są dwie grupy polityczne o niemal identycznym ultrakonserwatywnym stanowisku w kwestiach moralnych, antyimigracyjnych i większej integracji europejskiej, ale o rozbieżnych poglądach na temat Putina Rosji.

Stosunek do Rosji był czynnikiem, który dzielił europejską skrajną prawicę jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych na Ukrainie. Rzeczywiście, w Parlamencie Europejskim są dwie grupy polityczne o niemal identycznym ultrakonserwatywnym stanowisku w kwestiach moralnych, antyimigracyjnych i większej integracji europejskiej, ale o rozbieżnych poglądach na temat Putina Rosji. Koalicja Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, w skład której wchodzą VOX i Prawo i Sprawiedliwość w polskim rządzie, ma orientację atlantycką, podczas gdy Tożsamość i Demokracja, Le Pen i Salvini, nawiązały bliskie stosunki z Putinem.

Jednak według Forte może się to zmienić. „Wojna może zakończyć się ułatwieniem zjednoczenia europejskiej skrajnej prawicy, zwłaszcza jeśli te partie lub ruchy bliskie Putinowi z pewnością odsunęły się od jego orbity. Co doprowadziło do podziału ich różnych rodzin, byłoby niejasne, mówi Forte. Podobna przyszłość scenariusz został niedawno zaproponowany przez Davida Engelsa i Christopha Tiskę Drozdowski, francuskiego i polskiego skrajnie prawicowego myśliciela, w felietonie opublikowanym we francuskim radykalnym tygodniku Valeurs Actuelles.

Według tych intelektualistów prawo i sprawiedliwość oraz najpotężniejsza postać skrajnej prawicy we Francji opuściły sondaże, niezależnie od tego, czy był to Le Pen, czy Eric Zemmour (którego przewaga skurczyła się przed wyborami), powinno być w centrum zjednoczenia. Ta ideologiczna rodzina w całej Europie. Jej formuła opiera się na „równej odległości między Wschodem i Zachodem”, między NATO a Rosją. Znak rozwoju wojny na Ukrainie i wynikające z niej repozycjonowanie głównych formacji skrajnie prawicowych ostatecznie określi rekonfigurację tej przestrzeni politycznej i jej przyszłą siłę.