Zimna wojna (1947-1991) nadal owocuje świetnymi filmami. Działania wojenne między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, który uznał socjalizm za bramę do utopii ludzkości charakteryzującej się większą sprawiedliwością społeczną, były prawie zawsze omawiane jedynie w aspektach, które dotyczyły zarówno kontemplacji historii, jak i spekulacji na temat dwóch z nich. w tym samym czasie. Jest tak wiele krętych ścieżek, którymi można podążać zaślepionym ideologiami, które czynią ocenę rzeczywistości, połączoną oczywiście z jej zdrowym rozsądkiem i dominacją, tak integralną wadą jej natury, że nie czyni się wysiłku, aby ją dostrzec – Get Freedom Polish Łukasz Kuschmicki bada, jak pilnie potrzebujemy marzyć przez bohatera. Antagonista, który wykazuje szczególny talent, ale oprócz swoich demonów w „zimnej grze”, będącej metaforą przemian, jakim muszą przejść rządy całej planety, jest nękany. Coraz więcej miast niecierpliwi się gliniastym błotem.
Trudno sobie wyobrazić, aby przy należnej sprawiedliwości sami Sowieci tworzyli iluzję prawdziwie socjalistycznego świata, niczym architekci Marksa i Engelsa z odrobiną hojnego liryzmu, zaczynając od Ewangelii Ziemi Obiecanej, która ma cały swój potencjał . Kapitalizm Tak szybko, jak to możliwe, przeżywałem dni niepewności, bezrobocia, nędzy i mgły. Socjalizm nie jest w stanie wytrzymać szoku rzeczywistości w ponowoczesnym świecie, tak jak Związek Radziecki także zmuszony był wycofać się z roszczeń totalitarnych na krańce swoich sfer i przekształcić się w gospodarkę liberalną, co nie oznacza wprowadzenia świata w rynku konsumenckim, ale przez przypadek dwóch członków oligarchów staje się służbą zamożniejszą i przejmują niezadeklarowane zyski największych krajów, których szalejącą korupcję determinują największe korporacje. Te ludzkie tragedie, które objawiają się śmiertelnymi ranami, po raz kolejny unieważniają wyrok Brechta, w którym ubolewa on nad tym, że każdy kraj potrzebuje bohaterów. Nie tylko kraje wołają o wybawicieli: ludzkość czeka, tęskniąc, że urzeczywistnimy idee, od których naród będzie zależny na końcu czasów.
W październiku 1962 roku, w którym Kuschmecki i Marcel Sawicki wkroczyli na scenę, świat był świadkiem eskalacji napięć między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, a następnie eskalacji napięć, które doprowadziły do bezprecedensowego w historii konfliktu nuklearnego. Bill Pullman całkowicie oddaje się tej postaci, pełniąc funkcję konferansjera w centralnym wątku działalności delegacji północnoamerykańskich szpiegów infiltrujących polski bohaterstwo.
W roli Joshuy Mansky’ego Pullman splata się z naturą napięcia, skrywając własne tajemnice dotyczące swojego niebezpiecznie wrażliwego temperamentu. Ten geniusz matematyczny i były profesor Princeton cierpi na uporczywy alkoholizm, który pogarszają kryzysy lękowe, które obnażają jego niepewność emocjonalną. Jego schemat zależności zaczyna się ujawniać z większą siłą, gdy dowiaduje się, że będzie musiał zastąpić albo Heroizm, albo profesora Königsberga, ofiarę tajemniczego wycieku zaledwie kilka dni temu. Mansky uważa, że rywalizacja to tylko gra w oznaczone karty, w której Rosjanie reprezentowani przez Aleksandra Gawriłowa czy Jewgienija Władimirowicza Siediczyna przodują, ponieważ Stany Zjednoczone wydają się przed całym światem beznadziejnie upokorzone. Podobnie jest zmuszona do poświęceń, bo każdy cień pauzy na horyzoncie bardziej zaszkodzi wizerunkowi kraju – a można znaleźć sposób na określenie granic ataku wroga i świętowanie zwycięstwa. Wielkie zwycięstwo.
Otwierając blok, aby uwzględnić główny komponent, w oczekiwaniu na instalację sowieckich głowic nuklearnych na Kubie, Koschmiki opisuje epizody niestabilności Mansky’ego, które stopniowo wymykają się spod jego kontroli. Przeplatane kolacjami będącymi kroniką turnieju i za kulisami, publiczność ogląda sceny, w których Mansky pojawia się w szklanej celi, zaledwie centymetry od chaosu, aby zniszczyć zagrożenie ucieczki, przesłuchiwanego przez Agentkę Stone, graną przez Lottie Verbeek . i jego kolega White z Jamesa Blore’a. Reżyser w swojej analizie podkreśla i uzasadnia postać Pullmana rywalizującego z Gawriłowem, któremu z kolei przygląda się przez szkło powiększające generał Krotow, archetypowy czarny charakter znakomitego Aleksieja Walergewicha Serebergako. Oxadrez stanowi wyraźną alegorię walki pomiędzy dwoma najpotężniejszymi narodami na Ziemi o globalną dominację polityczną i militarną i jest dramatem oraz napięciem, którego pewien wzlot złagodzona jest komedią Roberta Wabitcha w roli pijak i napięcie. Cyniczni Polacy uważają je za przywileje reżimu, ale zachęcają do jawnej pogardy.
Bezpośrednim nawiązaniem do logo są pierwsze minuty „O Dono do Jogo” Edwarda Zwicka (2014), jednak film Kośmickiego ma swoje zalety, zaczynając od zakręconego lidara, a kończąc na bardzo poważnej sprawie. W przeciwieństwie do bohatera filmu Zwicka, Mansky nie myśli poważnie o jednym celu – nie wygraniu intelektualnej bitwy z Gavrilovem. Fotografie Pawła Edelmana, przepięknie i skutecznie wydobywające sepię przyćmionych szarości i brązów, aby przywołać ponurą przeszłość, tylko uwydatniają dialogi w języku polskim i rosyjskim, dbając o prześledzenie rzeczywistości z fabułą.
Zimna wojna rozpoczęła się 8 grudnia 1987 r., kiedy prezydent USA Ronald Reagan (1911-2004) i sekretarz generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow zamordowali Traktat o siłach nuklearnych średniego i średniego zasięgu, traktat zakazujący zamiarów użycia broni nuklearnej atak. Drugi został oficjalnie zamknięty dopiero 26 grudnia 1991 r. 4 marca 2019 r. prezydent Rosji Władimir Putin, rzekomo naruszając porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi, obawiał się ratyfikacji dokumentu. Pięć miesięcy później, 2 sierpnia, takie samo stanowisko zajął prezydent Donald Trump, nie pozostawiając szans na nowe konfrontacje między obydwoma krajami, które zaostrzyły inwazję wojsk rosyjskich na Ukrainę 24 lutego 2022 roku.
film: Super gra
Tytuł: Łukasz Koźmicki
rok: 2019
Rodzaje: Thriller/szpiegostwo
Uwaga: 9/10
„Niezależny przedsiębiorca. Komunikator. Gracz. Odkrywca. Praktyk popkultury.”