Paranaländer ogląda najnowszy film Andrzeja Wajdy (1926-2016), opowiadający o ostatnich latach zmagań polskiego artysty awangardowego Władysława Strzemińskiego (1893-1952) pod ponurymi patronatami komunizmu.
Ostatni film (Testament estetyczny) polskiego reżysera Andrzeja Wajdy (1926-2016) nosi tytuł „Ostatnie lata artysty”. „Aferimage” (2016), znany także jako „Błękitne kwiaty” lub „Powidoki”. Obraz ten nawiązuje do jednej z teorii polskiego artysty, postobrazu.
https://ok.ru/video/1407645649609
To Władysław Strzemiński (1893-1952), artysta awangardowy, któremu podczas I wojny światowej amputowano rękę i nogę. Od jego córki Niki, Juliena Przebusa, przyjaciela poety i ambasadora w Szwajcarii oraz od Katarzyny Cuprow, rzeźbiarki i byłej żony, której nigdy nie widzimy, nawet gdy ta nie żyje.
Dosłownie widzimy, jak jego ostatnie lata (po drugiej wojnie światowej) były nękane przez nowy, prosstalinowski polski reżim komunistyczny.
Zlikwidowano mu zajęcia plastyczne, a założone przez niego galerie w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Łodzi, pierwszą w Polsce i drugą w Europie, zamknięto. Został wydalony ze Związku Artystów Polskich, tracąc tym samym kartę artystyczną (ryzykując, że zostanie uznany za pasożyta społecznego) oraz kartkę żywnościową uprawniającą do zakupu żywności i materiałów malarskich. Wszystko dlatego, że nie akceptuje starej-nowej estetyki formalnej socrealizmu. Jego uczniowie, którzy próbują zorganizować wystawę sztuki awangardowej, zostają zdewastowani. Hania, oddana studentka pisząca swoje arcydzieło „Teorii widzenia” (zakazane przez komunistów), zostaje porwana.
Umiera z głodu i gruźlicy, uczyniony niewidzialnym przez nowy porządek Ciemnego Wieku, prowadzony przez bezsensowne wiatry historii.
Każdy czas i miejsce ma swój własny system ideologiczny, który denerwuje artystę do granic uduszenia.
Garotero mówi mu, że najlepsze miejsce dla niego, zdegenerowanego i kalekiego artysty, jest pod tramwajem.
To totalitarne państwo komunistyczne jest tylko metaforą wszystkich ideologii, które próbują złagodzić artystę, który nigdy nie jest z nikim, zawsze sam ze sobą.
A dziś w Paragwaju artysta czy poeta również codziennie doświadcza tego ciężaru i cierpienia. Zmieniają się reżimy i zmienia się cenzura.
Twentieth Century Artists in Art (1985) pod redakcją Dory Ashton opisuje to w następujący sposób:
Strzymiński urodził się w Mińsku, do Warszawy przybył na początku lat 20. XX w. Tam w 1924 r. pomógł założyć grupę Blok, złożoną z kubistów, suprematystów i konstruktywistów, pozostających pod silnym wpływem rosyjskich malarzy awangardowych, zwłaszcza Malewicza. Razem ze swoim przyjacielem Staszewskim sformułował teorię zwaną „Unismo” opartą na zasadach opisanych poniżej.
„Definiuję sztukę jako tworzenie jedności formy organicznej poprzez jej równoległą organiczność z naturą, a reprodukcja form istniejących w świecie jest reprodukcją, a nie tworzeniem, a zatem nie jest sztuką”.
Każdy organizm osiąga swoje członkostwo zgodnie z właściwym mu tylko prawem:
Aby więc zdefiniować prawo organizacji bytów artystycznych, nie możemy brać prawa struktury z niczego innego.
(Nie ma bowiem żadnej korzyści ze stworzenia człowieka w postaci mostu lub domu, lub w postaci osy)
Przekształcenie obrazu w przedmiot jest przemocą wobec malarstwa.
Zasady ustawy o składzie podmiotu graficznego:
- Płaskość, która odnosi się do płaskości tkaniny na noszach
- Geometria niektórych fragmentów obrazu powiązana z geometrią ramy
- Lokalizacja dzieła malarskiego na obrazie
- Wykładniczy wzrost form poprzez zestawienie kontrastów
- Skoncentruj się na ekonomii. zjawiska synchronizacji.
Nie ulega wątpliwości, że sztuka wczorajsza (kubizm, suprematyzm) dysponuje szeroką gamą mediów, na których można zbudować najdoskonalszy styl współczesnej sztuki użytkowej, tak jak wynalezienie elektryczności umożliwiło w XIX wieku technologie elektryczne. zbudowany na teraźniejszości.
do przodu, bez zatrzymywania się
Myślę jednak, że nie na tym polega właśnie zadanie sztuki, że musi ona badać to, co zostało już osiągnięte i nieustannie dążyć do coraz doskonalszej formy, aby zapewnić sztuce możliwość ciągłego rozwoju. natomiast zastosowanie tego, co już nabyte, jest zadaniem sztuki użytkowej. Szczerze życzę jak największych sukcesów w tworzeniu stylu epoki współczesnej.[1923[1923[1923[1923
„Niezależny przedsiębiorca. Komunikator. Gracz. Odkrywca. Praktyk popkultury.”
/thumbs.vodgc.net/1-14-ulJu8i1709128051066_240P.jpg "Nadeszło „Bagno”, serial policyjny, w którym ciała wynurzają się z wody")
:quality(85)/cloudfront-us-east-1.images.arcpublishing.com/infobae/KZIFAOMPWYUAGEBCHNBI4ZEH6E.jpg "10 najważniejszych zwrotów z wystąpienia Joe Bidena w Polsce")
