„Co innego, co ludzie czytają, a co innego, co mówi krytyka literacka”.

Javier Castillo nie zastanawiał się dwa razy. Rzucił pracę w banku i całkowicie poświęcił się pisaniu. Dziś gromadzi sześć powieści i ponad dwa miliony czytelników: „Dzień, w którym zaginęła miłość”, „Wszystko, co wydarzyło się z Mirandą Hoff”, „Dziewczyna ze śniegu”, „Gra duchowa” i „El Coco de Glass”. Pisarz z Malagi opowiada o sztuce bestsellerów, hiszpańskich thrillerach i letnich książkach, a jego historie zawsze dzieją się incydentalnie poza Hiszpanią. Niedawno Netflix zapowiedział audiowizualną adaptację dwóch jego powieści.

Zanim zaczął pisać, był doradcą finansowym. Jaki jest dokładny odcisk palca sukcesu?

– (śmiech) Porządkuj z każdą nową książką, bo jakoś czujesz się bardziej odpowiedzialny za to, co robisz. Nie chodzi o to, że tracisz swobodę twórczą, po prostu jesteś dla siebie surowy i masz mniej zabawy niż wcześniej. Pamiętam pierwszą książkę jako grę. Zaskoczyło mnie to, bo nikt nigdy mnie nie czytał. Teraz jestem bardziej wymagający. Lubię fabułę i bohaterów, ale dla mnie to udręka emocjonalna, bo krytykuję każde słowo, wydaje mi się, że wszystko jest zbędne, że wszystko jest zbędne, nudzi mnie ciągłe czytanie siebie.

– Więc jaka jest rekompensata?

Fajną rzeczą jest to, że ludzie chcą wiedzieć więcej o postaciach, a to wpływa i pomaga w pisaniu. Kończ rozdziały i powieści na głos z tą intencją. Mógłbym kontynuować, ale lepiej bym przestał. Ludzie mówią mi, że chcą wiedzieć więcej. Generowanie tego zainteresowania sprawia, że ​​jest to bardziej satysfakcjonujące, ale nadal czujesz się bardziej odpowiedzialny z każdą nową książką.

Czy czytelnicy zmieniają się w zależności od powieści?

— Mam wszelkiego rodzaju słuchaczy, zwłaszcza kobiety. Wiek zależy od książki. W The Book of Love miałem młodszych facetów. „Mind and Love” to widzowie w wieku od 16 do 30 lat, a inni w wieku od 20 do 60 lat. Dotykając bardzo różnych tematów w każdej książce, zyskałem różnych czytelników.

– Zaczął pisać w pociągu, którym dojeżdżał do pracy.

– Było okropnie, 50 minut tam i 59 minut pociągiem z powrotem. Jeżdżę tym pociągiem od sześciu lat. Codziennie, czterdzieści godzin. Niezależnie od tego, czy czytasz książkę, czy cały czas siedzisz i patrzysz na telefon, jest to najszybszy sposób na zmniejszenie mózgu.

– Kiedy pisarz pobił doradcę finansowego?

„To wszystko było przypadkowe”. Moja powieść ukazała się 2 lutego 2017 roku. Dwa tygodnie przed narodzinami mojej córki. W pierwszym tygodniu po premierze odbyły się cztery edycje. Po pięciu miesiącach sprzedano ponad 100 000 egzemplarzy. Urlop rodziców się skończył i wracam do pracy. Powrót do biura nie pozwolił mi być z córką. Prawda jest taka, że ​​odniosłem sukces z książką, więc pomyślałem: „Czas rzucić wszystko i spróbować pisać”. To była decyzja, która wynikała bardziej z miłości niż z czegokolwiek innego. Świat książek i pisania da mi możliwość przebywania z córką.

„Czy pieniądze pomagają w pisaniu?”

— to wolność, która pomaga ci pisać. Jeśli masz pracę i pozwala ci to swobodnie pisać, możesz pisać świetnie. Kiedy jesteś profesjonalnym pisarzem i masz podkładkę, masz ogromną swobodę, jeśli jesteś na profesjonalnym poziomie pisania. Żeby dobrze pisać trzeba czuć się komfortowo, mieć czas i skupienie.

– Jak bardzo zmienił się Javier Castillo od siedmiu lat do dziś?

– Ewoluowałem. Pamiętam, że na początku, kiedy moje książki zaczęły kwitnąć, żadne medium o nich nie mówiło, nie recenzowało, tylko ja je sprzedawałem. nie wierzyłem. Z czasem zrozumiałem, co się dzieje. Jedną rzeczą jest to, co ludzie czytają, a drugą jest krytyka literacka.

„Co masz na myśli?”

Krytyka literacka wyszukuje dźwięki i tematy i je eksponuje. Postrzegam to jako sposób na oddanie głosu dobrym książkom, ale one nie dotrą do czytelników. Z jednej strony jest to, co ludzie czytają, az drugiej krytyka literacka, bo skupia się na udzielaniu głosu tym książkom, które nie docierają do szerokiego grona odbiorców, a które wydają mi się wspaniałe. Autorzy tacy jak ja, którzy mają dużą publiczność, prawdopodobnie potrzebują mniej mówców, dlatego krytyka i recenzje literackie są szansą dla innych pisarzy, dla których może być to trudniejsze.

Ile sprzedałeś książek?

– Kilka tygodni temu dotarło do dwóch milionów osób.

– co oznacza, że ​​prawdziwym hiszpańskim „thrillerem” jest rachunek zysków i strat, prawda?

– (Śmieje się)

– Poważnie, ten gatunek jest bardzo zdrowy.

– Był czas, kiedy w świecie „thrillerów” dominował mroczny pierwiastek. Myślę jednak, że istnieje ogromna różnorodność. Jedną wspólną cechą tych z nas, którzy się temu poświęcili, jest to, że ktoś z naszych książek umarł i ta tajemnica musi zostać rozwiązana. Juan Gomez-Jurado ma swój własny głos, Dolores Redondo jest zupełnie inna czy Eva Sáenz de Urturi, która zmieniła ich historie. Niedawno zabrał swoje opowiadania do Wenecji.

— w takim razie zarówno jego ojciec, jak i jego matka.

– Oczywiście zbiegliśmy się w czasie, ale każdy ma swój styl. Na razie gatunek ma się dobrze, ale pamiętam czasy, kiedy był „boom” templariuszy czy wampirów.

– Czy to bestseller na lato?

-Tak i nie. Idealna książka na lato zależy od osoby i powinna być historią, która bardzo łatwo przykuwa twoją uwagę. Są ludzie, którzy są uwięzieni w tajemnicy, ale dzieje się tak również z intrygami miłosnymi. Lato nie pozwala na ustalenie wielu pomysłów, być może ze względu na efekt mojito. Są książki, które są bardziej przemyślane i bardziej lubisz gubić się w szczegółach. Sprawiają, że chcesz iść dalej i uczyć się więcej między spadkami.

„Umiesz czytać na plaży?”

Mam trójkę bardzo małych dzieci. Spędzam więc czas na budowaniu zamków z piasku i zabawie wiadrami z wodą. Wcześniej czytałam na plaży, bo tam się spokojnie czyta. Jeśli czytam w domu, w biurze, poświęcam się analizowaniu i podkreślaniu sensu działania. Jestem geekiem, ale na plaży zazwyczaj sobie pozwalam.

Czy pisarze tacy jak ty biorą urlopy?

– nie śmieszne).

-tą drogą?

– To, co zwykle robię, to rezerwowanie miejsca na czas, który mam. Promocja trwa bardzo długo i połączenie jej z odpoczynkiem jest trudne. Staram się raz w roku wyjechać na urlop. Zazwyczaj jeżdżę do Londynu i spędzam tam miesiąc pisząc.

– Masz jakieś sentymentalne letnie klasyki?

– Nie pamiętam konkretnego lata. W dzieciństwie w Maladze było to codzienne chodzenie na plażę. Dlatego jako dziecko lato nie kojarzy mi się z czytaniem. Wszyscy z sąsiedztwa chodziliśmy na plażę. To bardziej moje dzieciństwo. Kojarzy się ze światem plażowym. Bardzo „niebieskie lato”. Pamiętam, że jako nastolatek kompulsywnie wszystko czytałem. Jedną z książek, która zwróciła moją uwagę, był Taniec śmierci Stephena Kinga i przeczytałem go naprawdę pewnego lata. Kochałem. Potem przeskakujesz z jednego na drugi. Pamiętam też Petera Jamesa. Myślę, że szczególnie pamiętam książki z mojego okresu dojrzewania.

– Co jest w torbie tego lata?

– Kupiłem dużo książek do przeczytania i dostałem The Last Hangman Tony’ego Hale’a i Dilito Carme Chaparro. Tych dwóch na pewno wezmę. Ponieważ będę z rodziną, będę czytać, ale przede wszystkim pisać.

Twoje książki zostały opublikowane w blisko osiemdziesięciu krajach i przetłumaczone na 22 języki. Czy zauważasz jakieś różnice w zależności od kraju?

— Są kraje, w których książki mają się bardzo dobrze. Na przykład reakcja we Francji i we Włoszech była niesamowita. A także Czechy, Słowenia, Turcja i Polska. „The Snow Girl” jest teraz dostępny w języku angielskim, podobnie jak „The Game of the Soul” i „The Great Leap” dla mnie, ponieważ jest dostępny w Wielkiej Brytanii.