Drogi Pamiętniku | Kino, co ci powiem

Drogi Theo:

Trzeci i ostatni zapis filmów obejrzanych na festiwalu Cineuropa 2022 odbywającym się w Santiago de Compostela.

„EO” (Jerzy Skolimowski), odkrywcza podróż przez ośle oko

Z prostoty zbliżenia oka osła polski reżyser Jerzy Skolimowski stawia nas w sytuacji, w jakiej kino rzadko nas stawia. To prawda, że ​​filmy takie jak ten, na którym oparty jest sam „EO”, „Al azar de Baltasar” Roberta Bressona już to robiły, ale za każdym razem, gdy podążamy za głównym zwierzęciem, jest nawyk lub jest element chłopięcy, niezależnie od tego, czy jest to Disney Albo firma, albo element dokumentalny, który każe nam podążać bardziej realistyczną ścieżką.

Ale w „EO” rzeczywistość i fantazja idą ręka w rękę, aby opowiedzieć złożoną, ale jednocześnie prostą historię, i staje się jednym z najbardziej ekscytujących filmów roku, odkąd pojawił się w Festiwal Filmowy w Cannes 2022. Skolimowski bardzo jasno określa, gdzie jest sedno tej historii, i jest to zwierzęca refleksja na temat tego, jak ludzie mogą zachowywać się wobec zwierząt, w najlepszy i najgorszy sposób, co stanowi kontrapunkt dla osła EO żyjącego podczas jego podróży.

Poza tym, kiedy spotykamy ludzi regularnie leczących tyłek, ta obserwacja jest głębiej podkreślona dwoma konkretnymi przypadkami na początku filmu. Pierwszy, kiedy grupa aktywistów zakazała wykorzystywania zwierząt w cyrkach. Wydaje się, że to uczciwa walka ideałów i to po części pokazuje nam później polski reżyser, że często to, co jest uczciwe na papierze, a potem czasami wyniki są gorsze, co oznacza, że ​​​​wydaje się, że człowiek bardziej zwraca uwagę na obronie własnych ideałów niż z samym zwierzęciem.

To porównanie doskonale pasuje do drugiego przypadku, czyli właściciela osła na początku filmu. Młoda kobieta, którą widzimy, opiekuje się zwierzęciem, jakby to było to, co kocha najbardziej na świecie, a kiedy osioł zostaje od niego oddzielony, Skolimowski przypomina nam poprzez retrospekcje, co czuje osioł w tym momencie, coś prostego i bolesnego bo tęskni za nią. Te cenne wspomnienia wraz z montażami ujęć z tyłka w ciemności nie bolały tak bardzo, odkąd Spike Jonze użył tego samego zasobu w „Ona”.

I to jest jedna z największych niespodzianek filmu, użycie wizualnej kombinacji przez reżysera, aby upewnić się, że zawsze możesz powiedzieć, co czuje jego tyłek. Czasami wydaje się to naprawdę zaskakujące, bo w końcu tyłek… emocje są tym, co on ma, ale to scenariusz i inscenizacja poprowadziły cię ścieżkami, które reżyser chciał, abyś przebył. Zrozum go, współczuj mu, drżyj, ekscytuj się, płacz razem z nim.

To jedno z najbardziej skomplikowanych ćwiczeń na poziomie filmowym, jakie widziałem, które wymaga od widza wiary w psychikę zwierzęcia, ćwiczenia empatii, które jest tak niezbędne, aby wejść do filmu.

Będąc przecież też rodzajem „filmu drogi” z jego retoryką i środowiskową dezaprobatą, o tym, jak człowiek, przedstawiając zwierzęcą retorykę obok siebie, jest próżny i przedkłada swoje idee nad dobre traktowanie planety, „EO” kończy się przenikający i prowokujący do myślenia, pasji i uwielbienia przed jedną z najodważniejszych, ale i najbardziej przystępnych praktyk autora, gdyż jego 88 minut i reżyseria świadoma złożoności swojej propozycji czynią z niego obowiązkowy seans przed jednym z najlepszych filmów roku.

Niech żyje EO!

„Mistrz ogrodnictwa” (Paul Schrader), tajemnicza opowieść o atrakcyjności i nietolerancji

Amerykański scenarzysta i reżyser Paul Schrader był szanowany za swoje klasyczne dzieła jako współpracownik Martina Scorsese (scenariusze do „Taksówkarza”, „Wściekłego byka” itp.) za własne dzieła, takie jak „Mishima: Ueda in Four Seasons” , pojawił się ponownie w 2017 roku z „Wielebnym”, filmem z Ethanem Hawke w roli głównej, który zebrał doskonałe recenzje. W zeszłym roku mieliśmy uduchowioną kontynuację tego filmu z Oscarem Isaakiem jako głównym bohaterem, „Licznik kart”, który został przyjęty nieco gorzej niż jego poprzednik Po premierze w Festiwal Filmowy w Wenecji 2022„Mistrz ogrodnictwa” spotkał się z nieco chłodnym przyjęciem i stał się trzecią częścią duchowej trylogii, której kulminacją jest film, który skłania ludzi do mówienia… Nie mogę powiedzieć, czy był dobry.

Zwykłe podejście „mistrza ogrodnictwa” samo w sobie jest zbyt ryzykowne: były nazista zakochuje się w dziewczynie pochodzenia afrykańskiego. Historia, która zbliża się do nas, jest odkupieniem w czymś, co mogło być ekscytującym odwróceniem, podobnym do historii „American History X” Tony’ego Kaye’a, ale film Schradera nigdy nie wie, jak znaleźć ton lub ścieżkę, która wyartykułuje podróż bohatera.

Poprzez retrospekcje możemy przyzwyczaić się do tego, co zrobił, ale nie do tego, co czuł, co nie zdarza się również w teraźniejszości, a Joel Edgerton wykonuje tak zdyscyplinowany występ, że nigdy nie wiesz, co się dzieje do niego. Przechodzi ci przez głowę, a chaos i pomieszanie tonów spowodowane zachowaniem niektórych postaci nie do końca wyjaśnia, o co w tym wszystkim chodzi. Ponadto na poziomie kinowym podejmowane są decyzje dotyczące podejścia do sekwencjonowania, które ostatecznie dezorientują widza.

Ta mieszanka tonów jest wzmocniona przez Sigourney Weaver, która czuje się jak w innym filmie, w stanie ciągłej irytacji i sarkazmu, co sprawia wrażenie postaci utkniętej we własnej narracji, czemu nie pomaga Quintessa Swindell, której postać się zmienia od czasu do czasu.

Film, jak sam Schrader czasami robi wrażenie na portalach społecznościowych, zmienia się od czasu do czasu do woli, daje poczucie pewnego hermetyzacji i niemal niedopowiedzenia tematu, którego dotyczy, i ma nieskuteczną i niemal idealną wrażliwość. Poczucie, że stoisz przed filmem nakręconym przez początkującego, coś, do czego Schraderowi daleko.

„Mistrz ogrodnictwa” pozostawia gorzki posmak, bo tak bardzo odbiega nie tylko od klasyki reżysera, ale i od tych, które powstały jeszcze nie tak dawno, i pozostawia ślad, że kino Schradera nie wie już, jak się odnaleźć, zagubione w nieuchronności mijający czas reżysera.

Iker Gonzalez Oreste