Komentarze: Recenzja filmu „EO” Jerzego Skolimowskiego (MUBI)

– Legendarny polski reżyser takich filmów jak Tajna praca I Podstawowe zabójstwo Zdobył Nagrodę Jury na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2022 r. za historię równie dziwną, co odważną, mocną i kontrowersyjną, ukazującą go z absolutną władzą w wieku 85 lat.
– Nominacja do Oscara dla najlepszego filmu międzynarodowego z Argentyna, 1985, Cicha dziewczyna, Zamknąć I na koniec zwycięzca Z przodu nie ma żadnych wieści.

Amnesty International. To historia osła opowiedziana z punktu widzenia… osła. Jeśli mówimy o osłach w kinie, porównania z Przypadkowo, Balthasarzeklasyczna powieść Bressona z 1966 roku, jest niemal nieuniknione, ale Skolimowski odkłada na bok surowość i zamienia ją w coś innego: alegorię, potępienie, współczesną symfonię.

Osioł jako zwierzę cyrkowe, jako środek transportu, jako obiekt kpin, jako maskotka drużyny piłkarskiej, jako „inny” w porównaniu do koni rasowych… niektóre symbole i metafory mogą być czasami nieco oczywiste. Ale jeśli czegoś brakuje Amnesty International. To odwaga, eksperymentowanie i umiejętność prowokowania.

W opresyjnej i wrogiej Polsce (Europie) nasz antybohater zostaje zabrany wraz z resztą zwierząt z cyrku (tam ma za sojuszniczkę małą Cassandrę po Sandrze Dzimalskiej) i rozpoczyna podróż po różnych terenach (ciężarówki, ulice, stajnie). Gdzie zmierzy się z ludzkim okrucieństwem i ekscesami brutalnego kapitalizmu.

Zwierzę początkowo jest uległe i niewinne (co widać w Pororamie z często zniekształconym wizerunkiem) i będzie w stanie w miarę możliwości pokonać różnego rodzaju niebezpieczeństwa. Na końcu znajduje się informacja, że ​​film został nakręcony z miłości do zwierząt i nie wyrządzał im krzywdy podczas kręcenia. Więc pewnie dobrze się bawili. Jednak ogólny obraz, jaki sugeruje Skolimowski, jest bolesny, przygnębiający, z godnym ubolewania poziomem nędzy i dehumanizacji.

Daleko mu do najbardziej stonowanego tonu pierwsza krowa, Autorstwa Kelly Reichardt, być może bliżej dystopii OKAutor: Bong Joon Ho Amnesty International. Utwór przez większą część 84 minut ma charakter audiowizualnej symfonii, w której oszczędne pomysły Skolimowskiego spajają majestatyczna muzyka Pawła Mykytina i stylizowane fotografie Michała Demicka. Rezultat jest niepokojący, surrealistyczny, surrealistyczny, a jednocześnie piękny w kilku fragmentach. Prawdziwe zwierzę.

Subskrypcje to dla czytelników najlepszy sposób bezpośredniego wspierania projektów niezależnego dziennikarstwa i pomagania w jego utrzymaniu Produkt wysokiej jakości, dzięki któremu cała jego zawartość jest dostępna bezpłatnie. Dodatkowo zyskujesz dostęp do szerokiej gamy ekskluzywnych funkcji i treści.