Krytyka „oszustu”: środki zaradcze przeciwko nieuleczalnym

Powiązane wiadomości

Jan Mikolczyk był znanym terapeutą w Czechosłowacji w latach 30. i 40. ze względu na jego rzekomą zdolność do leczenia swoich pacjentów naturalnymi lekami, po prostu kładąc na nich ręce lub spoglądając na próbki moczu. Był też homoseksualistą w czasach i miejscu, gdzie homoseksualizm był przestępstwem, a człowiekiem zazdrosnym o swoją władzę ponad wszystko. W swoim nowym filmie Agnieszka Holland na przemian zastanawia się nad wzlotem i upadkiem swojej gwiazdy, kiedy jej dziwaczne zachowanie i pomysły stały się utrapieniem dla komunistycznego reżimu.

Polski reżyser stara się nadać każdej scenie intensywną dramaturgię, chociaż okresowe skoki czasu osłabiają siłę akcji. Tymczasem wbrew tytułowi „oszust” nie ma sugerować, że Mikulashek był oszustem. W rzeczywistości mówienie o tej tajemnicy jest dla niego nie tyle ważne, ile stawia pytania o wiarę, lojalność i wolność słowa. Jednak przy omawianiu natury praktyk „lekarskich” brakuje pewnej głębi. Podobnie, jego wewnętrzne demony są również traktowane z pewną powierzchownością; Film rezygnuje z typowego dla hollywoodzkich biografii podejścia do requiem, ale także pomija eksplorację psychologii mikolastycznej na tyle ważną, by wywołać odpowiednią refleksję na temat wpływu politycznych wstrząsów na osobiste przeciwności losu.