Recenzja „UBU” na podstawie twórczości Alfreda Jarry’ego, pioniera Teatru Absurdu

Czarno-biała estetyka i format 4:3 nadają wydawnictwu styl wizualny Makbet Napisane przez Joela Coena i Denzela Washingtona. Ale sprawa dotyczy tylko walorów estetycznych, bo to, co jest opowiadane, to raczej farsa niż tragedia, chociaż, jak powiedział pewien mądry człowiek, łączy je historyczna powtarzalność.

Dowódca polskiej armii Ubo (Miguel Loureiro) dokonuje zamachu na polskiego króla Wacława i obejmuje tron, ustanawiając w ten sposób brutalną tyranię. Belilao, potomek byłego króla, udaje się uniknąć zagłady rodziny i szuka wsparcia u cara Rosji, który przekazuje mu dowództwo nad armią w celu odzyskania tronu. Tymczasem Ubu, obecnie król, nadmiernie podnosi podatki, karze kupców wszystkich szczebli i nieustannie nadużywa swojej władzy w skorumpowany sposób.

Kto jest okropny? UBU (2023) opiera się na teatralności głównego bohatera, Miguela Lourero, oraz na wielu przesadnych dialogach, kontrastujących okrucieństwo z pięknem ujęć. Nie zabraknie absurdalnych scen tanecznych i choreografii podkreślających farsę śmiesznego człowieka, mającego obsesję na punkcie władzy i niezdolnego do ludzkiej wrażliwości.

Film stanowi wyraźną refleksję społeczną szalonych światowych przywódców, wśród których możemy wymienić Donalda Trumpa, Jaira Bolsonaro czy nawet wschodzącego Javiera Mileya. Zaostrzenie absurdu uwydatnia ryzyko, jakie stoją przed tymi postaciami, zdobywając władzę i kontrolując los wszystkich.

Być może mając lepsze intencje niż rezultaty, Paulo Abreu kręci kontrowersyjny film o kontrowersyjnym dziele, tak aby każdy mógł wyciągnąć własne wnioski.