Czym jest Wielki Atraktor, tajemniczy region wszechświata, w kierunku którego zmierzają tysiące galaktyk (w tym Droga Mleczna)

Częstym ćwiczeniem w pracy domowej było Umieść nasz Układ Słoneczny w formie modelu. Dzięki temu ćwiczeniu wiemy, że układ słoneczny to a Grupa planet krążących wokół dużej złotej gwiazdy. Ale w tych modelach słońce było nieruchome i unosiło się w nieskończoności.

Ale, Naukowcy astronomii Wskazują Od dziesięcioleci układ słoneczny, a zwłaszcza nasza galaktyka, Droga Mleczna, podróżują przez bezkres wszechświata z prędkością około 600 kilometrów na sekundę. Od dawna wiadomo też, że ta podróż ma swój cel.

Odkrycia dokonane w latach 70. XX wieku przez grupę astronomów przesądziły o istnieniu „Wielka moc”, której źródłem jest cel podróży Co ma teraz galaktyka? Ta siła została nazwana „wielki atraktor”.

Nasza galaktyka zmierza w kierunku czegoś, czego nie możemy wyraźnie zobaczyć. Centralnym punktem tego ruchu jest Wielki Atraktor.produkt miliardów lat kosmicznej ewolucji”, wyjaśnia L Świat BBC Kosmolog Paul Sutter jest profesorem astrofizyki na Uniwersytecie Stony Brooks w Nowym Jorku.

I pomimo niesamowitej prędkości, z jaką porusza się nasza galaktyka, najprawdopodobniej nie dotrze do celu wyznaczonego jej przez Wielkiego Atraktora.

Nigdy nie dotrzemy do celu, ponieważ za kilka miliardów lat przyspieszająca siła ciemnej energii zniszczy wszechświat.Souter wyjaśnia. Ciemna energia, jak wyjaśnia NASA, to tajemnicza siła przenikająca wszechświat i przyspieszająca ekspansję wszechświata.

Przekłada się to na to, że galaktyki oddalają się od siebie coraz bardziej, aż za miliardy lat struktura wszechświata, jaką znamy dzisiaj, zostanie zniszczona. z tego powodu, Zrozumienie skutków Wielkiego Przyciągania jest istotne dla wysiłków zmierzających do poznania struktury wszechświata.

„wewnątrz Badanie wszechświata Bardzo ważne jest, aby wiedzieć, jak jest on zorganizowanyponieważ są one ułożone ze struktur o określonych rozmiarach, a znajomość każdego z nich i jego wymiarów bardzo pomaga w tym przedsięwzięciu” – wyjaśnia Świat BBC Carlos Augusto Molina, kolumbijski astrofizyk pracujący w planetarium w Bogocie.

Wraz z postępem eksploracji kosmosu w dużym stopniu Dzięki wysłaniu teleskopu Hubble’a w kosmos W drugiej połowie XX wieku astronomowie stanęli przed wyzwaniem uporządkowania w jakiś sposób wszystkiego, co widzą.

Zaczął rysować jakieś mapy I oczywiście jednym z kluczowych punktów była wiedza, gdzie we wszechświecie znajduje się nasz układ słoneczny i galaktyka.

W latach siedemdziesiątych zaczęliśmy badać ruch naszego Układu Słonecznego w naszej galaktyce i porównywać go z ruch innych pobliskich galaktyk I wydaje się, że wszystko zmierza w tym samym kierunku, w którym wszechświat się rozszerza” – wyjaśnia Sutter.

„Jednak astronomowie zaczynają zauważać coś ciekawego: wydaje się, że oprócz tego ruchu ekspansji istnieje tajemniczy trend, tak jakby wszystkie bliskie nam galaktyki również zmierzały w kierunku tego samego ogniska” – dodaje.

Dla wielu astronomów ten „trend” dotyczył błędów w obserwacjach lub innych czynników, które błędnie odczytywały otrzymywane informacje.

Ale teleskopy ulepszały swoją technologię i około 1986 roku nauka była w stanie ustalić, że najbliższe galaktyki, w tym nasza własna, zmierzają we wspólnym kierunku.

„Dzięki tym nowym narzędziom astronomowie mogli określić nie tylko to, że poruszamy się w kierunku koncentracji materii, ale także prędkość, z jaką to robimy. Innymi słowy, byli w stanie ustalić z dużą pewnością, o co chodziło” mówi Molina.

W tym sensie, choć nie można tego dokładnie określić, jedna z głównych teorii wskazuje na fakt, że Wielki Atraktor to duża struktura ciemnej materii znajdująca się w supergromadzie galaktyk znanej jako Laniakea i że ma moc przyciągania galaktyk do wewnątrz . Koło o promieniu mniej więcej 300 milionów lat świetlnych.

Ciemna materia to kolejny tajemniczy składnik wszechświata.

Jest rodzajem nieobserwowalnej materii, a jej istnienie można uświadomić sobie jedynie dzięki efektowi grawitacyjnemu, jaki wywiera na obiekty wszechświata.

To wielkie skupisko materii ciągnącej się za galaktykami nazwano Wielkim Atraktorem, znajdującym się około 200 milionów lat świetlnych od Ziemi.

Jednym z powodów, dla których Sutter zdecydował się poświęcić dalszemu badaniu Wielkiego Atraktora, jest to, że pomimo postępów w obserwacjach astronomicznych ta nadbudowa pozostaje tajemnicą.

„Jedną z największych wad w zdobywaniu dalszych informacji o Wielkim Atraktorze jest to, że znajduje się on w bardzo niewygodnej pozycji: po drugiej stronie naszej galaktyki” – mówi.

„Kiedy próbujemy obserwować, jest zbyt dużo hałasu: zbyt wiele gwiazd, planet i mgławic w sposób, który nie pozwala na pełniejszą analizę siły, która nas przyciąga”.

Sutter i Molina pokazują, że Wielka Grawitacja nie jest czarną dziurą, wskazując, że jest to anomalia grawitacyjna.

„To zupełnie inna siła i nie ma żadnego związku z czarnymi dziurami we wszechświecie” – mówi Sutter.

Faktem jest, że będąc w stanie to ustalić, można było również ustalić, że istnieją inne podobne anomalie w innych częściach wszechświata, które miałyby podobną funkcję: chmury galaktyczne.

„Wiedza o tym pomaga nam w podstawowym zadaniu zrozumienia wszechświata: w jaki sposób jest zbudowany z tych struktur, które kategoryzujemy lub układamy zgodnie z ich potencjałem grawitacyjnym” – mówi Molina.

Dla Moliny „mapowanie” wszechświata odbywa się poprzez lepsze poznanie interakcji tych regionów z innymi siłami, takimi jak światło czy grawitacja.

„Znajomość tej struktury pozwala nam porównać, jak procesy takie jak interakcja ze światłem – lub nie – lub jego intensywność zachodzą w podobnych strukturach w innych galaktykach we Wszechświecie” – dodaje.

Innym ważnym aspektem jest to, że pozwala nam badać „przyszłość” naszego środowiska kosmicznego.

„Wiedza o tym, jak szybko posuwa się nasza galaktyka i dokąd zmierza, pozwala nam zastanawiać się lub badać aspekty jej zachowania w przyszłości” – zauważa Sutter.

Jednak chociaż znamy z tych wydarzeń losy tej galaktycznej podróży, wiemy również, że jest bardzo prawdopodobne, że ani Ziemia, ani nasz Układ Słoneczny nie ujrzą końca.

„We wszechświecie istnieje inna bardzo silna siła, którą nazywamy ciemną energią, która jest dokładnym przeciwieństwem grawitacji: zamiast ciągnąć, popycha” – mówi Sutter.

„Dlatego, kiedy naprawdę zbliżymy się do Wielkiego Atraktora w promieniu kilku milionów lat świetlnych, ta ciemna energia, o której wiemy bardzo niewiele, będzie miała wpływ na tę podróż, co najprawdopodobniej doprowadzi do zniszczenia wszystko, co istnieje”. Wiemy – podsumował naukowiec.

* Napisane przez Alejandro Milan Valencia

Świat BBC