Elżbieta Whitlin, Polka z Tygodnika Lavabius Country

Kiedy Elizabeth Whitlin otwiera drzwi swojego mieszkania w dzielnicy Lavobis w Madrycie, pierwszą rzeczą, którą widzisz, jest to, co oświetla ciemny pokój, który zaprasza do rozmowy. „Wkrótce będę obchodził 90” – powiedział, nakrywając stół kanapkami. I zaczyna opisywać swoje życie. Przyznaje, że tak bardzo ją wypełnia, gdy przypominają sobie bolesne sceny i inne szczęśliwe sceny zanurzone we wspomnieniach.

W 1940 roku, kiedy miał osiem lat, Żydzi, podobnie jak ich rodzice, byli długo poniżani i poniżani w jego rodzinnym mieście, Warszawie. Jej ojciec, słynny pisarz Joseph Whitlin – obecnie Elżbieta prezentuje w stolicy Hiszpanii tłumaczenie swojej powieści o I wojnie światowej, Sól ziemi (Krótki artykuł wstępny) – Cierpi na coraz bardziej brutalne ataki antysemickie. Rodzina postanowiła więc uciec do Francji.

Ojciec wyszedł pierwszy. Następnie jego żona i córka pojechały z nazistowskiego Berlina przez Brukselę do Paryża, gdzie dotarli na wiosnę. Przez jakiś czas mogli cieszyć się niepodległością, gdy nazistowska inwazja wygnała ich z Paryża do Marsylii, z Marsylii przez Madryt do Lizbony. Rodzina od miesięcy czekała w kolejce po wizę do Stanów Zjednoczonych w konsulacie amerykańskim w stolicy Portugalii. Wśród żydowskich zesłańców, którzy stracili wszystko i nie czekali na zwrot, był wyraźny krok: „Grupa zamożnych niemieckich Żydów w czarnych astrologicznych płaszczach patrzyła na Polaków z bezgraniczną pogardą”.

Ostatecznie oczekiwanie opłaciło się i rodzina popłynęła statkiem w styczniu 1941 roku przy dźwiękach kubańskiej Ramby. Ale łodzią wstrząsnęły zimowe powodzie na Atlantyku. Wyjazd do Nowego Jorku naznaczony był zapachem wymiocin w sypialniach zatłoczonych ponad 40 osobami. Po przybyciu urzędnicy imigracyjni weszli na pokład łodzi i przesłuchali pasażerów w jadalni. Matka Elżbiety jako jedyna w rodzinie znała angielski. Gdy zeszli na ląd, Elżbieta ze zdumieniem wpatrywała się w śnieg, gdy lodowaty wiatr pchał ją w kierunku nowego, rozległego świata, w którym przez długi czas czuła się niepewnie. „Nie jesteśmy deportowani ze względu na bogactwo. Jako zwykli uchodźcy zostaliśmy zmuszeni do marszu wbrew naszej woli, aby ratować nasze życie”, mówi, dodając, że „słowo imigracja zawsze różni się od deportacji”.

W Nowym Jorku, po męce bycia cudzoziemką, Elżbieta przewróciła się i zaczęła jeść bochenki chleba. Masło orzechowe Zobacz i poczuj się bardziej amerykański. Również w prestiżowej szkole Fiorello Lacardia for the Performing Arts jego zagraniczny akcent budził pogardę wśród innych uczniów. Ale talent rysownika otworzył przed nią drzwi i po przeprowadzce do Madrytu po hiszpańsku Elizabeth została scenografką w awangardowych teatrach Chicago.

Elżbieta pokazuje kopertę z wykresami Księga śmiechu i zapomnienia, Milana Gundery, który służył również jako ilustracje wizualne do teatralnej wersji powieści.

„Życie jest teraz zimne, jakby połknięte przez ten szybki czas, i genialny konsument, który połyka wszystko” – powiedział, zastanawiając się nad darem ojca w postaci powieści w języku hiszpańskim, którą Polska Joyce uważa za przyjaciela wszelkich literackich impulsów. Jego kraj.

Nadszedł czas, aby Elizabeth Whitlin pokazała listy swojego ojca z Combrovichem, te listy, które podróżowały między Nowym Jorkiem a Buenos Aires.