Francuska reforma emerytalna stoi przed trudnym końcowym etapem w parlamencie EFE

PARYŻ, 12 MARCA (.) — Rząd Emmanuela Macrona odetchnął w sobotę świeżym powietrzem dzięki poparciu Senatu dla jego niepopularnej reformy emerytalnej, podczas gdy uliczne protesty zwołane przez związki straciły impet. Ale ustawa wciąż ma przed sobą trudną drogę parlamentarną.

„Partia jeszcze się nie skończyła” – potwierdził w niedzielnym wywiadzie dla BFMTV Laurent Berger, sekretarz generalny Francuskiej Demokratycznej Konfederacji Pracy (CFDT).

Francuskie organizacje związkowe są dalekie od poddania się walce o obalenie reformy, której głównym celem jest opóźnienie minimalnego wieku emerytalnego, i mają nadzieję na przywrócenie swojego systemu piętnastego, wraz z nowym dniem protestów narodowych.

Byłby to już ósmy przypadek, odkąd rząd ujawnił szczegóły swojej propozycji zmiany dostępu do emerytury w styczniu ubiegłego roku. Co więcej, data ta nie jest przypadkowa, lecz zbiega się z kolejnym ważnym etapem projektu na szczeblu parlamentarnym.

Tego dnia ma się zebrać wspólna komisja złożona z siedmiu senatorów i siedmiu posłów, aby uzgodnić wspólny projekt uwzględniający najnowsze poprawki, który następnie musi zostać ponownie ratyfikowany przez obie izby.

Działania komisji nie przedstawiają się jako główna przeszkoda dla wielkiej tendencji, która będzie dobrze reprezentowana wraz ze swoimi głównymi partnerami w spółce na rzecz reformy emerytalnej, konserwatywnym bloku Los Republicanos (LR).

Szef tej ucieleśniającej klasyczną prawicę partii, Eric Ciotti, opublikował w niedzielę w gazecie du Dimanche felieton, w którym bronił potrzeby reformy systemu, wyjaśniając, że jego ludzie będą nadal działać jako „pożyteczna opozycja”. „.

Po wypracowaniu wspólnej wersji tekstu wniosek wróci do Senatu i Zgromadzenia Narodowego od 16 marca.

Uzyskanie nowego poparcia Senatu, który wczoraj wieczorem przyjął reformę 195 głosami za i 112 przeciw, również nie powinno być skomplikowane.

Jednak Zgromadzenie Narodowe jest przedstawiane jako bardziej złożony scenariusz, ponieważ blok rządzący, nawet przy utrzymaniu poparcia LR, uzyskałby bardzo surową większość bezwzględną.

Przewodniczący Rady Federalnej przeciwko apartheidowi podkreślił w tę niedzielę, że uważa, że ​​rząd jest „głuchotą” na najważniejszy ruch protestacyjny „w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat”.

Jeśli nie uzyska niezbędnego poparcia w Zgromadzeniu Narodowym, francuski rząd znajdzie się na niebezpiecznym rozdrożu: porzuceniu projektu, który stał się jego wielką flagą kursu politycznego lub narzuceniu aprobaty bez poddania go deputowanym.

Będzie to możliwe dzięki art. 49 ust. 3 Konstytucji, który tę władzę daje rządowi, odsłaniając go w zamian za możliwość wniesienia wniosku o wotum nieufności.

Podczas obecnej kadencji francuska premier Elisabeth Bourne wykorzystała ją już do zatwierdzenia niektórych inicjatyw – takich jak najnowsze budżety – ponieważ od kadencji 2022 nie było oficjalnej większości bezwzględnej.

„W pełni zaangażowany w umożliwienie ostatecznej adopcji w nadchodzących dniach”, powiedział Borne zeszłej nocy za pośrednictwem Twittera (NYSE: NYSE), sugerując, że rząd nie będzie uciekał się do sprzecznych 49,3.

Zdaniem opozycji i związków „brutalne” odwołanie się do tego konstytucyjnego mechanizmu, choć legalne, świadczyłoby o niewielkiej legitymacji ze strony rządu.

„Wczoraj poczuliśmy więcej gniewu” – ostrzegł lider CFDT, który pomimo swojego łagodnego tonu ostrzegł dzisiaj, że przymusowa aprobata doprowadzi do „niebezpiecznego” scenariusza.

Najwcześniej ostateczne głosowanie będzie możliwe 16 marca, a termin zatwierdzenia reformy do 26 marca, pod koniec dnia.

Główną osią promowanego przez Macrona projektu jest opóźnienie minimalnego wieku emerytalnego o dwa lata, z obecnych 62 lat do 64 lat, ale też przyspieszenie wejścia w życie wydłużenia okresu abonamentowego – do 43 lat – do otrzymania pełnej emerytury.

Rząd broni zmian jako jedynego możliwego sposobu na zapewnienie równowagi fiskalnej systemu w horyzoncie 2030 r., bo jeśli nic nie zostanie zrobione, szacuje, że w ciągu dziesięciu lat skumuluje się deficyt w wysokości blisko 150 mld euro.