Jak daleko mogą zajść kobiety w dziedzinie nauki …

Upada na terenie laboratorium, a ból jest przejściem do świata szpitala, którego próbował unikać przez całe życie. Później, z odrobiną pośpiechu, widzimy ją młodą i wcześnie, gdy ma okazję poznać mężczyznę, który zostanie jej mężem iz którym zbudują niezachwiany naukowy sojusz. Maria Sk ود odowska była temperamentem Paryża końca XIX wieku, walcząc o swoje miejsce jako uczona i akademicka. Była obca pod każdym względem. Polka w czasach, gdy jej kraj znajdował się pod sowieckimi rządami, nie mogła kształcić się na Uniwersytecie Warszawskim, bo to miejsce nie pozwalało kobietom, ale udało jej się wejść na Uniwersytet Volante, tajną instytucję, która uczyła oprzeć się narzuceniu języka rosyjskiego.

Jej ojciec był zaawansowanym uczonym, a jego córki wychowywały się w prawie i były pewne, że mogą rozwijać swoje naukowe talenty. Maria wymyśliła strategię, która doprowadziła ją do Paryża, a dokładniej na Sorbonę. Tam udało mu się ukończyć fizykę w 1893 r., Aw 1894 r. Ukończył matematykę, prawie w całkowitej izolacji. Kiedy poznała Pierre’a Curie, którego znała, ponieważ był wybitnym, ale nieco marginalnym naukowcem, pracowała nad badaniem właściwości magnetycznych różnych stali, które zleciło jej Narodowe Stowarzyszenie Promocji Przemysłu.

Była naukowcem, który bardzo jasno wiedział, co chce zbadać, chociaż jej nieustające dyskusje i stanowiska doprowadziły ją do pozostawienia jej bez wsparcia, aby mogła realizować swoje zainteresowania. RadioaktywnyWyreżyserowany przez Morgana Satrapiego, który miał swoją premierę na Netflix, to film biograficzny nieco niezdarny w swojej strukturze, który czasami jest przytłoczony charakterem, ale udaje mu się zrozumieć więź łączącą Piotra i Marie Curie. Fabuła pozostawia uczucia i ambicje wiedzy, które nie boją się okrucieństwa i słabości, cierpliwość, która nie wymyka się sposobom, w jakie DXS musiało wdrożyć, aby dostosować się do geniuszu i miłości drugiego.

Pierre zaproponował Marii (zrobił już pierwszy krok, aby zmienić nazwisko za pomocą francuskiego odcisku palca) swoje laboratorium, aby przeprowadzić eksperymenty wymagane w jego rozprawie doktorskiej. Henri Becquerel był francuskim fizykiem, który przypadkowo odkrył radioaktywność podczas badania fluorescencji. Pokazał, że sole uranu emitują promienie o nieznanej naturze bez konieczności wystawiania na działanie światła. Mary kontynuuje to badanie i odkrywa, że ​​związki powstałe z toru również emitują promienie. Pierre odkłada na bok swoje badania, a jego laboratorium monitoruje hipotezy Mary. Nie zajmuje mu dużo czasu, zanim się jej oświadczy.

Zanim Marie i Pierre wprowadzili polon i rad do społeczności naukowej w 1898 r. I osiągnęli punkt kulminacyjny w zjawisku radioaktywności, stał się on już Marią Curie. Film trwa do momentów, w których reżyser rozumie, że Pierre był centralnym punktem, którego Mary potrzebowała, aby móc reżyserować swoją pracę. Młoda Polka mogła się zagubić w królestwie mężczyzn, z którymi stanęła w skrajny i mocny sposób. Ale film do pewnego stopnia osłabia pozory całości i feministyczną korektę wskazującą na wyczyny Mary. Odniesienia do masakr możliwych dzięki odkryciu radioaktywności, takiej jak bomba w Czarnobylu czy Hiroszimie, szybko kontrastowały z zastosowaniem promieni rentgenowskich podczas I wojny światowej, które zatrzymały amputacje kończyn rannych bojowników.

Pomysłodawczynią tego pomysłu była jej córka Irene, która towarzyszyła mamie w karetce pogotowia, który jeździł na pole bitwy i ułatwiał opiekę lekarzom. Kiedy Szwedzka Akademia chciała przyznać Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki Pierre’owi Curie w 1903 roku, powiedział, że odrzuci ją, jeśli jego żona nie zostanie uwzględniona w uznaniu. W filmie jest scena, w której sam jedzie do Sztokholmu, bo Mary właśnie urodziła swoją drugą córkę, a kiedy wraca, wita go żona, zła i oskarża go o kradzież jej talentu. Inne wersje podają, że Pierre nigdy nie wyjechał do Sztokholmu i został z żoną, z którą dzielił swój codzienny dom i życie zawodowe. Scena zdawała się wskazywać na niezadowolenie z życia Mary i niemożność oddzielenia kobiety od roli matki, nawet gdy Akademia ostatecznie przyznała jej Nagrodę Nobla.

Satrapi zajmuje się zdefiniowaniem swojej postaci jako kogoś, kto narusza oczekiwane formy macierzyństwa. Nie okazała poczucia winy, kiedy rzuciła córki do łóżka ze swoim kochankiem, a kiedy jest już wdową, wdaje się w romans z koleżanką z laboratorium, która była mężatką. Reżyserka zwraca uwagę na bunt Mary w Intimate Plane, jednocześnie wkraczając w przestrzenie akademickie. Jest pierwszą kobietą, która otrzymała krzesło na Sorbonie, jej studenci oklaskują ją, gdy stoi, ale Paryżanie zaczynają ją irytować. Uważają ich za niestosowne, ich odkrycia są cenione jako nieco niesprawiedliwe istoty ludzkie, a bycie Polakiem jest prawie jak bycie Żydem w antysemityzmie, który narodził się w Europie.

Satrapi tworzy postać kompletną, kobietę, która nie pozostawia przykładu bez działalności wywrotowej i otrzymała drugą Nagrodę Nobla w 1911 r. (W tym przypadku z chemii), kiedy jej mąż zmarł kilka lat temu. Jest jedyną osobą, która dwukrotnie otrzymała to rozróżnienie. Jeśli dodamy do tego Nagrodę Nobla dla jego córki Irene Curie w 1935 roku, mamy rodzinę trzech noblistów. Wyjątki zakończone. Film staje się przeżyciem, które warto wypróbować dzięki kreacji Rosamund Pike, która osiągnęła trwały konflikt, wyróżniając postać Mary. Reżyserka jest bardzo zauroczona jej postacią, ale Rosamond Pike reaguje na jej humanizację i docenia te subtelne błyski, zachęcając ją do pozbycia się wszelkiej sympatii, nawet jeśli scenariusz zmusza ją do napisania grubej, na wpół wyjaśniającej linii.

Dla Marie Curie niewiele rzeczy było piękniejszych niż moc promienia, którą odkryłem w niestabilnym laboratorium bez odpowiedniej wentylacji. Ta miłość doprowadziła ją do działania bez ochrony, być może jedynego aktu ofiary w jej życiu. Reżyserka z nieustannym pragnieniem wiedzy trzyma się eposu, który przychodzi jej na ratunek pod koniec filmu. Marie Curie zmarła w 1934 roku na niedokrwistość aplastyczną, która mogła być spowodowana ekspozycją na promieniowanie. Nawet dziś jej pismo zachowuje promieniste efekty, a ci, którzy chcą się skonsultować, muszą nosić Skafarandę, ponieważ niebezpieczeństwo wciąż trwa, jakby bohater wciąż żył.