Najważniejsze mecze Hiszpanii w Barcelonie

Po blisko dwóch dekadach nieobecności Hiszpania w najbliższą sobotę powróci do Barcelony, a konkretnie do Cornelli, miasta oddalonego o kilka kilometrów od stolicy, Barcelony. Mecz towarzyski z Albanią na stadionie RCDE, regularnym stadionie Espanyolu, będzie 19. meczem hiszpańskiej pierwszej drużyny na katalońskiej ziemi.

W Barcelonie, czwartym stadionie, na którym rozegrano najwięcej „czerwonych” meczów, Hiszpania przegrała trzy mecze, pięciokrotnie zremisowała i wygrała dziesięć. Spośród tych meczów tylko dwa były oficjalne, a szesnaście towarzyskich, z których ostatni był przeciwko Peru na Stadionie Olimpijskim Montjuïc 18 lutego 2004 roku, który zakończył się zwycięstwem Hiszpanii dzięki bramkom Etsiberii i Baragi (2- 1).

Hiszpania otwiera się w Les Corts

21 grudnia 1924

Pierwszy mecz Hiszpanii w Barcelonie rozegrany został na stadionie Les Corts, na którym grała Barcelona, ​​a zakończył się lokalnym zwycięstwem dzięki bramkom Juantegui na starcie i Samitierowi w ostatnich minutach (2:1). Mimo wygranego meczu towarzyskiego nie spodziewano się występu hiszpańskich piłkarzy.

„Możemy być usatysfakcjonowani wynikiem. Możemy też być usatysfakcjonowani entuzjazmem okazywanym przez wybrane drużyny w walce i wyciągniętymi z niej lekcjami. Z drugiej strony każdy może poczuć ekscytację stworzoną przez nich grą.” powiedział historyk. awangardaCo szczególnie wymagało lepszych występów z „linii frontu” po trwających kilka miesięcy „nieudanych dniach olimpijskich” przeciwko Paryżowi, w którym Hiszpania przegrała w rundzie wstępnej z Włochami (1:0).

Republika Hiszpanii przeciwko nazistowskim Niemcom

23 lutego 1936

Naród hiszpański dzieliło zaledwie kilka miesięcy od przewrotu, czyli tak zwanego powstania narodowego, które doprowadziło do wojny domowej, być może najgorszego okresu w historii Hiszpanii. 16 lutego obywatele udali się na głosowanie w ostatnich wyborach powszechnych II RP, które wygrał Lewicowy Front Ludowy, a tydzień później kibice udali się na stadion Montjuïc, aby obejrzeć towarzyski mecz reprezentacji narodowej z nazistami. Niemcy. , którego rząd już praktykował rasistowską, antysemicką i imperialistyczną politykę, która doprowadziła do Holokaustu i spowodowała wybuch II wojny światowej.

Nieświadoma brzemiennych w skutki wydarzeń historycznych, które miały nadejść, Hiszpania przegrała mecz z powodu podboju (1-2). „Ogromny obiekt był pełen ludzi i entuzjazmu, aby zostać później, kiedy ludzie wyszli pełni rozczarowań. Nie dlatego, że przegapili mecz. Wygrała świetna drużyna. niż jakakolwiek reprezentacja narodowa. Pierwsza klasa. A to nie tak się zmobilizowało 60 000 osób i wspięło się na szczyt z wszelkiego rodzaju oczekiwanymi trudnościami” – wyjaśnił dziennikarz z awangarda.

Di Stefano strzelił gola w pierwszym meczu Hiszpanii na Camp Nou

13 marca 1960

Alfredo Di Stefano zaznaczył okres przed i po w historii Realu Madryt, architekt pierwszego i najbardziej udanego okresu klubu w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku z pięcioma kolejnymi Pucharami Europy, piąty zdobyty w maju 1960, miesiące po pierwszym hiszpańskim show na Camp Nou. . Stadion otworzyła kilka lat temu Barcelona, ​​klub, w którym miała grać hiszpańska Argentynka do czasu, gdy Al-Beidh przejął usługi „blond arrow” po negocjacjach w sprawie wątpliwej legalności, która do dziś pozostaje do rozstrzygnięcia.

Piłkarz z Buenos Aires zmienił dominację hiszpańskiego futbolu, z Barceloną na dalszy plan na rzecz Białych. Zostawił też swój ślad bramką w towarzyskim zwycięstwie nad Włochami (3-1). Wynik powtórzył tydzień później w hiszpańskiej lidze klasycznej piłki nożnej, która odbyła się na terenie Barcelony, ponownie z bramką Di Stefano, choć tym razem musiał przegrać z Katalończykami. Jednak miesiąc później Real Madryt zrewanżował się w europejskich półfinałach z tymi samymi wynikami (3:1 i 1-3), a Di Stefano wniósł dwa gole.

Triumf z wątpliwościami w Sarrià

12 października 1975

Hiszpania wygrała swój drugi oficjalny mecz w Barcelonie (pierwszy odbył się w 1969 roku na Camp Nou, bez możliwości wzięcia udziału w Mistrzostwach Świata) i utrzymała prowadzenie w grupie w drodze do Mistrzostw Europy 1976, ale też kibice. Jest niezadowolony z występu Hiszpanów w Sarrii, dawnej ojczyźnie Espanyola. „W jaki sposób mecz, który powinien być wygrany przez osunięcie się ziemi, mógł zakończyć się tak krótkim zwycięstwem, które dla wielu nie wydaje się zwycięstwem?”, napisał redaktor gazety. awangardaże bramki Capone i Perry’ego (2:0) nie wydawały się wystarczające przeciwko duńskiej drużynie „bez najlepszych międzynarodowych graczy”, która radziła sobie lepiej na boisku „spokojnie i zalana ulewnym deszczem”.

Dodał o kolejnym meczu w Rumunii 16 listopada, na cztery dni przed śmiercią dyktatora Francisco Franco, który zakończył się remisem (2-2), co wystarczyło Hiszpanom na potwierdzenie przejścia do finałowego etapu rozgrywek europejskich. Mistrzostwa, w których padli w ćwierćfinale z Niemcami (2-0).

chwała olimpijska

8 sierpnia 1992 r.

Nie jest to oficjalny mecz pierwszej drużyny, ponieważ drużyna po raz pierwszy na olimpiadzie składała się z zawodników poniżej 23 roku życia. Jest to jednak bez wątpienia najbardziej zapamiętane zwycięstwo Hiszpanii w Barcelonie. Na Camp Nou, wypełnionym 95 000 ludzi i ozdobionymi tysiącami hiszpańskich flag, wybuchła euforia, gdy w 90. minucie Kiko Narváez strzelił gola, który wyeliminował Polskę (3-2) i przyznał Hiszpanom złoty medal w piłce nożnej na 92. meczu w Barcelonie. Gry.

„Hiszpańska drużyna piłkarska odniosła największy sukces w swojej historii, po zdobyciu Pucharu Narodów Europy w 1964 roku” – Luis Miguel Lines rozpoczął historię zwycięstwa Hiszpanii, która w tym czasie prawie nie pokazywała żadnych tytułów. Potem przyszedł złoty wiek, zdobywając dwa mistrzostwa Europy (2008 i 2012) oraz Puchar Świata (2010).

Dramat U21 na Montjuïc

31 maja 1996 r.

To też nie jest wielki mecz, ale wielu hiszpańskich kibiców wciąż z goryczą pamięta porażkę Hiszpanii z Włochami w finale Mistrzostw Europy U-21 w 1996 r. Odcisk na światowym futbolu.

Raul Gonzalez, de la Peña, Morientes i Mendetta dla strony hiszpańskiej m.in. Panucci, Nesta, Cannavaro, Totti i Buffon, pomimo zmian, po stronie włoskiej znalazły się niektóre nazwiska, które znalazły się w tym finale, czego wynikiem , w rzutach karnych, zakończył się w dramatyczny sposób dla piłkarzy Andoni Goicoxia i Javiera Clemente. Po remisie (1-1) w normalnym czasie Włochy przetrwały część dogrywki z dziewięcioma graczami, a Morfio ratyfikował tytuł azuru Z jedenastu metrów (2-4) po porażce Raula i de la Peña, dwóch gwiazd tej drużyny. Hiszpania zrezygnowała z drugiego tytułu kontynentalnego do lat 21, po tym, który wygrał w 1986 roku, ale później pojawiły się cztery kolejne (1998, 2011, 2013 i 2019), dzięki którym La Rogitta odniosła największy sukces w tej kategorii.