Nazistowska łódź podwodna prawdopodobnie zatonęła w Kolumbii – Inne miasta – Kolumbia

1 września 1939 r. nazistowskie wojska niemieckie Adolfa Hitlera zaatakowały zachodnią Polskę, próbując poszerzyć swoje terytorium. Fakt ten znany jest jako pierwsze wydarzenie, które wywołało II wojnę światową.

Francja, Polska, Wielka Brytania, Związek Radziecki, Chiny, Stany Zjednoczone, Niemcy, Japonia i Włochy – wszystko to stopniowo stawało w obliczu drugiej wojny światowej.

Wydaje się, że Kolumbia nie została wymieniona jako jeden z obszarów do obrony przed reżimem nazistowskim, ale prawda jest taka: Zaangażowanie marynarki wojennej i ówczesnego prezydenta Eduardo Santosa było kluczowe w sprowadzaniu wojsk amerykańskich z Niemiec.

Kolumbia, kraj neutralny?

Eduardo Santos Montejo jest dziennikarzem, prawnikiem, politykiem i prezydentem Republiki Kolumbii. Mówi się, że nie jest wielbicielem Ameryki, ale w swoim liberalnym sercu nienawidził faszystowskich idei głoszonych po drugiej stronie „stawu”.

Dołączenie do konfrontacji o szerokich rozmiarach, takiej jak przekonanie Kolumbijczyków, że ich obowiązkiem jako narodu jest obrona obszaru zdobytego pod Panamą w 1903 roku, nie było łatwą decyzją.

(Przeczytaj też: Kim jest admirał Patilla, sprawca konfliktu między Esporzą a Murillo).

„Dzięki granicom pogaństwa, skrajnego rasizmu i innej ekstrawagancji nazizm spotkał się z potępieniem wszystkich, z wyjątkiem kilku małych jąder kreolskich faszystów”, powiedział David Bushnell, historyk sieci kulturalnej Banjo de la Republic.

Według kościoła Francja popiera krajZnienawidzony przez duchownych za podżeganie do niebezpiecznych komentarzy do wierzących, A ponieważ Francja była z „wielkim sąsiadem” – jak nazywano Stany Zjednoczone – wejście Kolumbii wydawało się niemożliwe.

Dlatego Santos wsłuchał się w głos ludu i zdecydował się być Szwajcarią: krajem neutralnym. Przynajmniej przez pierwsze trzy lata.

Ale przed II wojną światową Santos zintensyfikował swoje stosunki ze Stanami Zjednoczonymi. Jej morza były już wykorzystywane do ćwiczeń wojskowych i morskich, więc wydaje się, że polityka niezaangażowania nie była prowadzona na dużą skalę. Te podejścia, wdrożone po Alfonso Lopez Pumarejo, były kluczem do inwazji wojennej Kolumbii.

Na wojnę!

Do grudnia 1941 roku, na horyzoncie dwuletniej wojny, po tym, jak Japonia zaatakowała Pearl Harbor, rząd Franklina Delano Roosevelta oficjalnie zdecydował się przyłączyć do wojny. Od tego momentu ziemia kolumbijska stała się rodzajem bazy wojskowej.

Według Bushnella Barranquilla, Cúcuta i Medellín, bazy paliwowe dla samolotów wojskowych w Providence, miały amerykańskich obserwatorów wojskowych i tanie pożyczki na broń.

Amerykańskie okręty podwodne do dziś trenują w rejonie Kolumbii.

Zdjęcie:

John Montano / Czas

Nic dziwnego, że kilka dni po japońskiej inwazji Kolumbia zerwała stosunki dyplomatyczne z państwami niezaangażowanymi i wzmocniła inwigilację państw Osi.

W 1943 r. ówczesny szef państwa Alfonso Lopez Pumarejo został zaskoczony przez trzech kolumbijskich łajdaków (Resolve, Gomer i Little Ruby). Zatonięcie na Morzu Karaibskim przez niemieckie okręty podwodne. Z nieznanych jeszcze powodów. W wyniku tych działań rząd ogłosił „stan wojny” wskazujący na bezpośredni udział w wojnie.

(Czytaj więcej: Tak jedli podczas hiszpańskiej kolonii w Kolumbii).

Zemsta ’

Środa 29 marca 1944 roku była wspaniałym dniem dla kolumbijskiej marynarki wojennej: niemiecki okręt podwodny został zaatakowany i zatopiony. Ostatecznie jego wyniki się opłaciły, a wiadomość początkowo przekazana przez komandora porucznika Federico Diasa Diego mogła podróżować przez terytorium kraju.

Minister wojny generał Domingo Espinal ogłosił:Zaczynamy odzyskiwać dług zaciągnięty przez nazistowską broń w Kolumbii Topiąc wielu uczniów w sposób artystyczny i kryminalny.”

Według ówczesnego raportu EL TIEMPO kolumbijski statek szukał niemieckich okrętów podwodnych na wodach Morza Karaibskiego w pobliżu Kanału Panamskiego o 20:25.

Niemiecki statek U-154 był zaskoczony widokiem kolumbijskiego niszczyciela, a jego załoga wślizgnęła się do łodzi podwodnej i wybrała wyjście w morze. To nie wystarczy, aby uniknąć ataku.

(Przeczytaj także: Historia najgorszego prezydenta Kolumbii).

Trzy minuty później kolumbijski statek Caldas dokonał dwóch wyładowań za pomocą baterii 105 mm, siejąc spustoszenie na wrogim okręcie podwodnym. Kolumbijczycy śpiewali triumfalnie, sygnalizując zatonięcie łodzi podwodnej, a na powierzchni oceanu pojawiły się plamy oleju.

Do wczesnych godzin rannych dyrektor generalny lotnictwa pułkownik Lema nakazał odlot samolotów patrolujących Karaiby w celu poszukiwania rozbitków w pobliżu miejsca bitwy morskiej. , Ale żadnych pozytywnych wyników.

To jest artykuł opublikowany w 1944 roku.

Artykuł został napisany w EL TIEMPO 16 kwietnia 1944 r. Nagłówek na pierwszej stronie: „Tonące nazistowskie okręty podwodne, w pełni stabilizowane”. W przesłanym komunikacie minister wojny pogratulował personelowi Caldas odpowiedzialnemu za operację wojskową i wyjaśnił, że atak faktycznie miał miejsce na niemieckiej łodzi podwodnej, a nie na USA.

„Głupcy z jawnym wyczuciem dyktatorskim rozpowszechniają teraz wiadomość, że okręt podwodny, który zatonął w środową noc przez nasz niszczyciel marynarki wojennej ARC Caldas, należy do Stanów Zjednoczonych. To zobowiązanie oznacza jedynie całkowitą nieznajomość podstawowych procedur wojny.”

Po 42 latach…

Czterdzieści dwa lata później marynarka wojenna jest naprawdę dumna z tego, że kolumbijski dziennikarz i historyk Armando Caesado przestudiował te wydarzenia. Chociaż statek był niemiecki, odkrył, że nigdy nie zatonął.

„W siedzibie Grixmarine w Lorient porucznik Cushin nagrał wiadomość: „Kolumbijski niszczyciel flag Caldas zaatakował nas w nocy z 29 na 30 marca.

(Czytaj więcej: Kim jest Antonio Narino i dlaczego jego nazwisko można znaleźć w całej Kolumbii?).

Ale co z olejem? Następnie Ci sami marynarze uwolnili go wyrzutniami torped, żeby można było pomyśleć, że to zwycięstwo Ogień zatrzymali Kolumbijczycy.

„Odważne niemieckie okręty podwodne, które najechały na Morze Karaibskie, znały sztuczkę Hagnita. Pod ostrzałem olej i szczątki muszą być wypuszczane przez wyrzutnie torped, aby dać wrogowi poczucie zwycięstwa i zaspokoić głód” – powiedział Gaiseto. .

„Słodka zemsta” Kolumbijczyków była tylko dobrze rozwiązaną taktyką Niemców. Przynajmniej nie brakuje gratulacji.

Możesz również przeczytać:

Jak potoczyła się bitwa pod Boyaka?

Trzy chwile, by przypomnieć sobie rolę kobiet w historii kraju

W ten sposób porwali i zabili jednego z najbogatszych ludzi w Medellin

Atak, który ożywił transcendentalne dziedzictwo Virgilio Barco

Porozumienie między paisami, aby nie dotknęła ich Wojna Tysiąca Dni

Trendy Pogoda