Pierwsze dogłębne badanie zjawiska „mysokinezji” pokazuje, że może ono dotyczyć 1 na 3 osoby

Kiedy ktoś w pobliżu się wierci, może to być denerwujące. Roztargnienie. Tak boleśnie. ale dlaczego?

Według nowego badania, pierwszego w swoim rodzaju, uczucie stresu spowodowane widzeniem, że inni są niespokojni, jest niezwykle powszechnym zjawiskiem psychologicznym, dotykającym nawet jedną na trzy osoby.

o imieniu słaby ruch – Oznacza „nienawiść do ruchów” – To dziwne zjawisko było mało badane przez naukowców, ale zostało odnotowane w badaniach nad pokrewną chorobą, mizofonią: zaburzeniem, w którym ludzie wpadają w złość, gdy słyszą pewne powtarzające się dźwięki.

Badacze twierdzą, że słaby ruch jest nieco podobny, ale bodźce są na ogół bardziej związane z obrazem niż dźwiękiem.

„[Misokinesia] Definiuje się ją jako silną negatywną reakcję emocjonalną lub emocjonalną na widzenie małych, powtarzalnych ruchów innej osoby, na przykład widzenie, jak ktoś manipuluje ręką lub stopą” – zespół naukowców kierowany przez pierwszego autora i doktoranta psychologii Sumit Jaswal z Uniwersytet Kolumbii Brytyjskiej (UBC) w Kanadzie, Wyjaśnione w nowym artykule.

„Jednak to zaskakujące, że badania naukowe na ten temat nie są dostępne”.

Aby poprawić nasze zrozumienie, Jawwal i inni badacze przeprowadzili to, co według nich jest „Pierwsza dogłębna eksploracja naukowa” Słaby ruch – wyniki sugerują, że zwiększona wrażliwość na wiercenie się jest czymś, z czym musi sobie radzić duża liczba osób.

W serii eksperymentów z udziałem ponad 4100 uczestników naukowcy zmierzyli występowanie słabego ruchu w grupie studentów i ludzi w populacji ogólnej, ocenili wpływ, jaki na nich wywarły, i zbadali, dlaczego pojawiły się doznania.

„Odkryliśmy, że około jedna trzecia osób zgłaszających się samodzielnie zgłaszała pewien stopień wrażliwości na mizoginię na powtarzające się niespokojne zachowania innych, spotykane w ich codziennym życiu”. Naukowcy wyjaśniają.

„Odkrycia te potwierdzają wniosek, że wrażliwość na dyskinezy nie jest zjawiskiem ograniczonym do grup klinicznych, ale raczej podstawowym i jeszcze nierozpoznanym wyzwaniem społecznym, które jest wspólne dla wielu osób w populacji ogólnej”.

Z analizy wynika, że ​​słaba ruchliwość czasami idzie w parze z wrażliwością na mizofonię, ale nie zawsze. Zjawisko to wydaje się znacznie różnić między poszczególnymi osobami, przy czym niektórzy ludzie zgłaszają jedynie niską wrażliwość na bodźce niepokoju, podczas gdy inni czują się bardzo wrażliwi.

„Są one emocjonalnie dotknięte i doświadczają reakcji, takich jak złość, lęk lub frustracja, a także zmniejszone zadowolenie z sytuacji społecznych, środowiska pracy i nauki” wyjaśniać Psycholog z Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej Todd Handy.

„Niektórzy angażują się nawet w mniej zajęć towarzyskich ze względu na stan”.

Handy zaczął badać słabą mobilność po tym, jak partner powiedział mu, że się wierci, i przyznał, że denerwuje się, gdy się wierci (lub ktoś inny, jeśli o to chodzi).

„Jako neurobiolog zajmujący się wizualnym poznawczym, naprawdę zaintrygował mnie to, aby zobaczyć, co dzieje się w mózgu”. Przydatny mówi.

Pozostaje więc pytanie za milion dolarów: dlaczego wiercenie się jest tak denerwujące?

W badaniu naukowcy przeprowadzili testy, aby sprawdzić, czy słaby ruch ludzi może wynikać ze zwiększonej wrażliwości i uwagi wzrokowej, co oznacza niezdolność do zapobiegania rozpraszającym zdarzeniom zachodzącym w ich wizualnym otoczeniu.

Wyniki oparte na wczesnych eksperymentach były niejednoznaczne na tym froncie, ponieważ naukowcy nie znaleźli rozstrzygających dowodów na to, że mechanizmy uwagi odruchów wzrokowych nieodłącznie przyczyniają się do wrażliwości na nadpobudliwość.

Chociaż tak naprawdę jesteśmy dopiero na początku badania, gdzie może powstać dysleksja na poziomie poznawczym – poza, wiecie, ludzie wiercą się trochę irytująco – naukowcy mają pewne hipotetyczne wskazówki, które chcą wykorzystać w przyszłych badaniach.

„Jedną z możliwości, którą chcemy zbadać, jest toneurony lustrzanew grze,” Jaswal mówi.

„Te neurony aktywują się, gdy się poruszamy, ale także aktywują się, gdy widzimy, jak inni się poruszają… Na przykład, gdy widzisz kogoś, kto zostaje zraniony, możesz również czuć się głodny, ponieważ ból odbija się w twoim mózgu”.

Co za tym idzie, możliwe jest, że ludzie, którzy mają skłonność do słabego ruchu, mogą nieświadomie sympatyzować z psychologią nudy. I nie w dobry sposób.

„Ludzie wiercą się z powodu niepokoju lub stresu, więc kiedy ludzie o ograniczonej sprawności ruchowej widzą, jak ktoś się wierci, mogą się nad tym zastanowić i również odczuwać niepokój lub stres”. Jaswal mówi.

Co do tego, czy rzeczywiście tak się tu dzieje z nieszczęśliwym wypadkiem, dopiero dalsze badania nad tym zjawiskiem będą w stanie to potwierdzić.

Jedno jest jednak pewne. Z wyników, które tutaj widzimy, jasno wynika, że ​​to niezwykłe zjawisko występuje częściej, niż nam się wydawało.

„Dla tych z was, którzy mają słabą mobilność, nie jesteście sami” Przydatny mówi. „Twoje wyzwanie jest powszechne i prawdziwe”.

Wyniki są raportowane w Raporty naukowe.