Polska i odrodzenie, które trwa już od stulecia

Historia Polski odwołuje się do dramatu historycznego o specyficznych cechach. Rząd polski, znajdujący się między dwoma głównymi mocarstwami europejskimi, Niemcami i Rosjanami, musiał stawić czoła konkurencji ze strony sąsiadów o dominację na swoim terytorium. W ten sposób bieguny, które stały się dominującą potęgą w Europie Wschodniej w XV-XVII wieku, stopniowo traciły władzę i wpływy z rąk swoich groźnych sąsiadów. Kulminacja tego jesiennego procesu nastąpiła w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy została podzielona między Rosjan, Niemców i Austriaków. Polska prawie bez sprzeciwu przestała być niepodległym krajem w 1795 r. W tzw. Frakcjach polskich. Polacy spędzili cały XIX wiek pod zwierzchnictwem innych państw, ale nie zatracili swojej kultury ani tożsamości narodowej. Z tego powodu, gdy pierwsi Polacy przybyli jako imigranci do Argentyny, zrobili to z paszportem Cesarstwa Austro-Węgierskiego lub Cesarstwa Rosyjskiego.

W momencie wybuchu I wojny światowej wszystkie tereny zamieszkiwane przez Polaków znalazły się w rękach Cesarstwa Niemieckiego, które było zainteresowane głównie wykorzystaniem Polaków i zasobów w wojnie z Rosjanami. W ramach tej potrzeby zachęcano do odbudowy Polski jako niepodległego narodu. Jednak ta strategia nie zadziałała, w rzeczywistości znaczną częścią Polski zarządzał niemiecki rząd wojskowy pod wodzą generała Hansa Hardwicka von Besslera. Ten wojskowy szukał polskiego poparcia, otwierając ponownie Uniwersytet Warszawski, mianując polskich polityków na niższe stanowiska i odradzając język polski w edukacji i administracji.

Pomimo tego, że Niemcy byli marionetką i wiedząc, że możliwość odbudowy Polski jest bardzo odległa, grupa polskich polityków od 1915 roku zaczęła organizować deportację przyszłego polskiego rządu, mimo braku jedności. Wojska polskie walczyły na froncie zachodnim pod dowództwem austriacko-węgierskim na froncie wschodnim, a także przeciwko Niemcom sprzymierzonym z Francją i Wielką Brytanią.

Gdy I wojna światowa dobiegała końca, niemieckie dowództwo chciało przekazać kontrolę nad okupowanymi ziemiami polskimi Giuseppe Buzutsky’emu, nacjonalistycznemu generałowi, który walczył z Rosjanami. Ze swojej strony Roman Domovsky, przywódca Partii Narodowo-Demokratycznej z siedzibą w Paryżu, przyjął odpowiedzialność za rozmowy pokojowe z odnoszącymi sukcesy mocarstwami. Pyutsutsky i Dimovsky mieli różne poglądy na przyszłość Polski. Chociaż Dimovsky chciał silnej Polski skoncentrowanej na politycznej i etnicznej dominacji Polaków, aby stawić czoła niemieckiej potędze, Peugeot chciał również stworzyć Polskę w centrum szerszej antyrosyjskiej koalicji, w skład której wchodziliby Litwini, Białorusini i Ukraińcy.

Po przezwyciężeniu głębokich wewnętrznych różnic politycznych w styczniu 1919 r. Utworzył Konstytuantę, która ogłosiła Polskę drugą republiką i wybrała Pyuckiego na głowę państwa i dowódcę nowej polskiej armii. Od razu zaczął się zastanawiać, jaką rolę ten nowy rząd może odegrać w powojennej Europie. Mocarstwa odnoszące sukcesy, zwłaszcza Francja, zabiegały o silną i wszechstronną polską konstytucję, aby przeciwstawić się mocarstwu niemieckiemu, które zachowało jeszcze większy potencjał militarny. Ze swojej strony Wielka Brytania chciała bardziej skupić się na terytoriach z polską etniczną większością polarną, wspierając jednocześnie odbudowę Polski i jej walkę z bolszewickimi Rosjanami. Dlatego ambasador Curzon zaproponował, aby nieokreślona granica między Polakami i Rosjanami rozciągała się od Morza Bałtyckiego po Karpaty wzdłuż linii w pobliżu rzeki Buck.

Jednak rząd Piuzuckiego, zamiast czekać na międzynarodową aprobatę, starał się wykorzystać chaos w Rosji z powodu krwawej wojny domowej, w której uczestniczyli bolszewicy lub Sowieci ze zwolennikami monarchii i innych frakcji antykomunistycznych. Podbił duże ziemie wschodnie. Ich celem było zajęcie dawnych terenów zdominowanych przez Polskę w XVIII wieku.

Tak zwana wojna rosyjsko-polska (1919-1921), rozgrywana przez nowe wojsko polskie, wspierane z jednej strony przez polskie ugrupowania obronne i antykomunistyczne, z drugiej zaś Czerwony Krzyż. Terytoria sporne zajęły również inne państwa, takie jak Litwa, Białoruś i Ukraina, więc najważniejsze wojny między bolszewikami rosyjskimi a wojskami polskimi toczyły się do lat dwudziestych XX wieku. Bez zdecydowanego zwycięstwa wojska Pyuzuckiego zajęły ukraińską stolicę Kijów, ale zostały natychmiast zaatakowane przez sowiecki kontratak, który przerwał polski front i doprowadził do wojny pod bramy Warszawy.

Te wielkie zmiany, jakie zaszły w trakcie wojny, poddają w wątpliwość przetrwanie państwa polskiego i jego sprzeciw wobec postępów komunizmu w Europie. Głęboki kryzys dotknął polski rząd, obawiając się utraty nowo uzyskanej niepodległości. Sowieci ze swojej strony uważali, że zwycięstwo nad Polakami było początkiem ekspansji rewolucji bolszewickiej w kierunku centrum Europy i zaczęło niszczyć nowe państwo polskie.

Decydująca bitwa odbędzie się przed stolicą Polski, Warszawą. Bitwa warszawska (10-16 sierpnia 1920) była niespodziewaną porażką Czerwonego Krzyża, który pogrążył się w osobistych konfliktach między jego dowódcami i stracił doskonałą okazję do zdławienia polskiego ruchu oporu. Ze swojej strony siły polskie, wspierane przez dużą siatkę szpiegowską Armii Czerwonej, posunęły się na wschód, prawie bez wsparcia Zachodu, pokonując Rosjan w kilku małych wojnach, aż w końcu poprosiły o pokój.

Wojna polsko-rosyjska miała zakończyć się polskim zwycięstwem, które nie tylko zapewniło niepodległość tego kraju, ale także zakończyło sowieckie marzenie o sprowadzeniu rewolucji do Niemiec i innych krajów europejskich.

Rozmowy pokojowe odbyły się w Rydze, stolicy Łotwy, gdzie zakończył się podział regionalny między Rosją a Polską. Jedno z kluczowych pytań dotyczyło tego, czy terytorium Polski powinno być tam, gdzie mieszkała większość Polaków, czy też powinna zajmować terytoria z innymi rasami narodowymi. Krótko mówiąc, wynik był pośredni. Większość ludności polskiej i kulturowej znalazła się w granicach II Rzeczypospolitej, w tym znaczące mniejszości niemiecka, litewska, białoruska, ukraińska i rosyjska.

Ostatecznie 18 marca 1921 r. Podpisano pokój ryski, który gwarantował odrodzenie Polski jako suwerennego i niepodległego narodu.