Polska idzie na wojnę z Rosją

Różne świadectwa wskazują na obecność na Ukrainie regularnych wojsk polskich walczących z armią rosyjską. ‎

Pod koniec I wojny światowej rząd ukraiński zawarł sojusz z Polską przeciwko Rosji. Wbrew powszechnemu przekonaniu celem sojuszu nie było odzyskanie terytorium Ukrainy zaanektowanego przez Związek Radziecki, ale przeciwdziałanie wpływom rosyjskim w Europie Środkowej. Ukraina oferowała wówczas Polsce Galicję Centralną (w Układzie Warszawskim z 1920 r.) jako zapłatę za włączenie się w konflikt z Rosją. Następnie Ukraina przekazała Armię Ukraińską pod polskie dowództwo. ‎

Wojna zakończyła się klęską Polski i Ukrainy. ‎

Premier Ukrainy Simon Petlura w tym czasie był mentorem Dmytro Dontsov, który «Ukraiński wszechstronny nacjonalizm», jeden z członków delegacji ukraińskiej, która uczestniczyła w Konferencji Pokojowej w Wersalu. Dontsov był wielbicielem założycieli „.Wszechstronny nacjonalizm» Francuski, Charles Mouras. ‎

Jedyna różnica między Francuzem Mourasem a ukraińskim Doncowem polega na tym, że Mouras jest germanofobem, a Dontsov jest germanofilem. ‎

Warto zauważyć, że tę samą strategię stosuje obecny prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski. Zawiązała sojusz z Polską, oddając Galicję Wschodnią w zamian za udział w wojnie z Rosją. Historia się powtarza… ale zawsze ze szkodą dla narodu ukraińskiego. ‎

To, co dzieje się obecnie na Ukrainie, nie może być zrozumiane bez studiowania historii.Fundamentalistyczni nacjonaliści» Ukraińcy i ich trwałe sojusze z Polską i Rzeszą nazistowską. ‎

Wbrew twierdzeniom mediów głównego nurtu Rosja nie walczy z Ukrainą, ale raczej «Fundamentalistyczni nacjonaliści», których nazywa neonazistami. ‎

Polska jest członkiem NATO, ale art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego, który zobowiązuje wszystkich członków Sojuszu Atlantyckiego do pomocy każdemu innemu członkowi w konflikcie z mocarstwem zewnętrznym, nie ma zastosowania, jeśli jest to NATO. Członek, który przejął inicjatywę w konflikcie. ‎

To właśnie ta precyzja pozwoliła państwom członkowskim NATO, Turcji, Północnemu Cyprowi, Irakowi i Syrii na przeprowadzenie kolejnych inwazji bez angażowania się w te operacje innych członków NATO. ‎