Rewolucyjna „Księżniczka sztuki polskiej” Sofia Stryjeska | Kultura

Walka o równe prawa kobiet i mężczyzn oraz przeciw wszelkim formom dyskryminacji zawsze była historią. W różnych epokach i krajach wiele kobiet przyczyniło się do rozwoju, przełamując bariery i stając się pionierami poprzez swoje decyzje i karierę. Jednak sto lat temu Polka, Sofia Stryzeska, Został dodany do listy tych, którzy musieli przebrać się za mężczyznę, aby studiować i spełnić swoje marzenie. Stryzeska zaryzykowała życie i rok później musiała wyjechać, ale stała się kolejnym historycznym kryterium równości i wzmocnienia pozycji kobiet.

Sofia Stryzeska odkryła swój talent do malowania już jako dziecko i przez całe życie poświęciła się głównie litografii i plakatowi. Współpracował również z magazynami i gazetami, był redaktorem zaprojektowanych zabawek, tkanin dekoracyjnych i plansz książkowych. Był artystą niezwykłym i wszechstronnym, który jest średniowieczny i stanowi punkt odniesienia Dekoracyjne wykonanie Projektowanie taśm w ubiegłym wieku, liniowców pasażerskich i dekoracji sklepów. Przezwisko Księżniczka sztuki polskiejZawsze okazywał zamiłowanie do tradycji i swoich korzeni, stał się rewolucjonistą swoich czasów z wieloma małżeństwami i zagranicznymi wyjazdami, zawsze był bardziej znany niż pieniądze i kończył swoje dni w Szwajcarii chorobą i kłopotami finansowymi.

Sofia Lubasca, której prawdziwe nazwisko brzmi 130 lat temu, urodziła się 13 maja 1891 roku w Krakowie (Polska). Sklep z rękawiczkami jego ojca podniósł jego karierę artystyczną, tworząc karykatury klientów. To hobby stało się hobby, jako dziecko, współpraca z ilustrowanymi magazynami RoweI Szefos Ludu. Studiowała w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych im. Marii Nidzeilskiej, kończąc na kursach malarstwa i sztuk użytkowych. W 1910 r. Wyjechał z ojcem do Włoch przez Austrię i Węgry, gdzie odwiedził galerie i muzea w Wiedniu i Wenecji, potwierdzając swoją decyzję o poświęceniu się malarstwu.

Młoda Sophia miała czterech braci i zapisała w swoim dzienniku, że czytali ją i mieszkali z nią, ale nie była w stanie tego zrobić z powodu istniejącej dyskryminacji. Podjął decyzję w październiku 1911 r. O kontynuowaniu studiów artystycznych i, co najwyżej, na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Był jednak problem: to była tradycyjnie męska firma, więc Sofia Stryzeska Obciął włosy, przekazał dokumenty swojego brata Dodge’a, przebrał się za mężczyznę i poszedł do college’u.

Spędziła cały rok w Monachium, zanim zaczęły się rozprzestrzeniać plotki o jej seksie, a niektórzy z jej kolegów z klasy myśleli, że może być hermafrodytą i chcieli się rozebrać. Jednak zawsze obawiała się, że została oskarżona o oszustwo za wykorzystanie dokumentów swojego brata.

Postanowił uciec z akademii i wrócić do Krakowa, ale przed opuszczeniem Monachium poszedł do kościoła, położył się na ziemi i modlił, jak opisuje w swoim dzienniku: Weź wszystko, wszystko ode mnie. Moje dobre samopoczucie, moje zadowolenie, pokój, przyjaźń międzyludzka, życie rodzinne, a nawet miłość! (2) Ale proszę, pochwal mnie! „Te słowa, które następnie przekazał, są osią jego życia między proroctwem a przekleństwem.

Przed opuszczeniem Monachium Sofia uchwyciła scenę artystyczną tego miasta. Podziwiał obrazy Rembrandta, Velasqueza i Brewera, a także cieszył się narodzinami ekspresjonizmu. Postanowił więc wrócić do Crago Zjedz świat I rozpocząć karierę malarską i literacką. To był ich doskonały moment: ich ulubione tematy z polskich baśni ludowych i słowiańskich obyczajów spotkały się z dużym uznaniem szczęśliwej publiczności, ponieważ po 123 latach okupacji ich kraj odzyskał niepodległość i tożsamość.

Jego prace były szeroko rozpowszechniane i znajdowane prawie wszędzie: albumy, pocztówki, a nawet czekoladki ozdobiono jego słowiańskimi przedstawieniami. Jego barwna żywiołowość, geometryczne kształty i figury ze słowiańskiego folkloru i polskiej historii stworzyły unikalną mieszankę, która uczyniła Sofię Lubaską jedną z najsłynniejszych artystek średniowiecza.

Jednak jego reputacja nigdy nie dorównywała jego dochodom i zawsze otrzymywał najniższą pensję za nielicencjonowany marketing. W 1916 roku na jednym z wielu warsztatów artystycznych, w których uczestniczyła, poznała męża Carola Strygeskę, od którego wzięła swoje nazwisko.

Carol jest jego największą miłością, ale jest też bardzo niezależnym i imprezowiczem, co zmieniło małżeństwo w burzę. Mają troje dzieci, córkę, która nie jest łatwo adoptowana przez Sofię i dwoje bliźniaków. Dwa razy mocniej starał się znaleźć dla niej schronienie, co było wówczas najczęstszym sposobem rozwiązywania problemów małżeńskich. Nie zrezygnowała jednak z siebie, kilkakrotnie bijąc go, a nawet niszcząc jego własne obrazy na jego oczach, ponieważ myślała, że ​​kocha ją tylko jako artystkę, a nie kobietę.

Małżeństwo zakończyło się rozwodem i Sofia Stryzeska Stracił opiekę nad swoimi dziećmi, więc napisał w swoim dzienniku: „Spaliłem życie rodzinne na ołtarzu sztuki”. Nigdy nie zaszkodziło mu przyznanie, że walczył o sławę i osiągnął ją przez większość swojego życia, a przede wszystkim w historii malarstwa. Pomimo swoich intensywnych doświadczeń zawodowych i osobistych mieszkał także we Francji i Belgii, w swoich codziennych notatkach zawsze wspominając o trudnościach finansowych, z którymi będzie musiał się zmierzyć przez całe życie.

Po rozwodzie przeniósł się do Warszawy. Tam w 1929 roku ożenił się z aktorem Arthurem Sochą, ale nie był zadowolony ze związku, a także rozwiódł się. Miał krótki związek z architektem Achillesem Presą, inny ze znanym podróżnikiem i pisarzem Arkadym Feitlerem.

W 1930 r. Otrzymał Krzyż Orderu Oficerskiego Polski. Wiele lat później na prośbę Polskiej Akademii Literatury został uhonorowany Złotym Laurem Akademii „za wybitne zasługi dla sztuki polskiej w ogóle”. Jednak brak dochodów frustrował Sofię i zmusił ją do sprzedaży wielu swoich obrazów bogatym.

Kiedy Rosjanie wkroczyli do Krakowa w 1945 roku, zdecydowali się opuścić Cieśninę i mieszkali już w Szwajcarii.[1945ஆம்ஆண்டில்ரஷ்யர்கள்கிராகோவ்நகரத்திற்குள்நுழைந்தபோது​​ஸ்ட்ரைஜெஸ்காபோலந்தைவிட்டுவெளியேறமுடிவுசெய்துசுவிட்சர்லாந்தில்குடியேறினார்அங்குஅவரதுகுழந்தைகள்ஏற்கனவேஇருந்தனர்அவர்பலசந்தர்ப்பங்களில்அமெரிக்காசெல்லமுயன்றார்ஆனால்அவரதுஅனுமதிஎப்போதும்மறுக்கப்பட்டதுஎனவேஅவர்தனதுவாழ்நாள்முழுவதும்மிகவும்அடக்கமானமுறையில்வாழவேண்டியிருந்தது

Związany emocjonalnie z kulturą polską i słowiańską, wstydził się, że nigdy nie czuł się komfortowo w obcym kraju, gdzie nie znał dobrze francuskiego. Niewiele też wiadomo o jego życiu, odkąd przestał pisać swój pamiętnik w 1950 roku. Zdiagnozowano u niego schizofrenię i zmarł 28 lutego 1976 roku w Genewie w wieku 84 lat.

Wystawa jego rękopisów i prac odświeżyła jego życie i karierę w ostatnich latach. Pierwsza retrospektywna wystawa Sofii Stryzeskiej, pierwsza monograficzna wystawa twórczości artystki po 1945 roku, została zorganizowana w 2008 roku przez Muzeum Narodowe w Krakowie. Kolejne uznanie nastąpiło 15 lutego 2011 r., Kiedy Narodowy Bank Polski wprowadził monety z tej serii. Malarze polscy XIX i XX wieku, Co przypomina Sofię Stryzeskę. Jego imię noszą także różne ulice polskich miast.

Stryzeska specjalizuje się w strojach ludowych i mitologii słowiańskiej, ale z czasem stała się dziełem zespołowym, które odzwierciedla nowoczesność epoki w historii. Sofia wyrażała swoją miłość do swoich korzeni we wszystkim, od drewnianych figur szachowych po kostiumy baletowe i wszelkiego rodzaju obrazy.