W pustce kosmosu Voyager 1 wykrywa buczenie plazmy

Voyager 1 – jeden z siostrzanych statków kosmicznych NASA, który wystrzelił 44 lata temu i jest obecnie najodleglejszym obiektem stworzonym przez człowieka w kosmosie – wciąż płynie i zmierza w kierunku nieskończoności.

Statek kosmiczny już dawno przekroczył krawędź Układu Słonecznego przez heliosferę – granicę Układu Słonecznego z gwiazdą międzygwiazdową PrzestrzeńW ośrodku międzygwiazdowym. Teraz jego urządzenia ujawniły obecność stacjonarnego międzygwiazdowego drona gazowego (Fale plazmowe), Według badań przeprowadzonych przez Cornell University i opublikowanych w Astronomia naturalna.

Badając wolno przesyłane dane z odległości ponad 14 miliardów mil, Stella Koch-Acker, doktorantka z Cornell University in Astronomy, ujawniła odrodzenie. „Jest bardzo słaby i monotonna, ponieważ działa na wąskim paśmie” – powiedział Oker. „Monitorujemy słaby, ciągły szum gazu międzygwiazdowego”.

Ta praca pozwala naukowcom zrozumieć, w jaki sposób oddziałuje ośrodek międzygwiazdowy Wiatr słonecznySkąd bańka ochronna Układ SłonecznyHeliosfera jest kształtowana i modyfikowana przez środowisko międzygwiazdowe.

Sonda Voyager 1 została wystrzelona we wrześniu 1977 roku i przeleciała w pobliżu Jowisza w 1979 roku, a następnie Saturna pod koniec 1980 roku. Voyager 1 przeleciał z prędkością około 38 000 mil na godzinę, a heliosferę przeleciał w sierpniu 2012 roku.

Po wejściu w przestrzeń międzygwiazdową system fal plazmowych sondy wykrywa zaburzenia w gazie. Ale między tymi erupcjami – spowodowanymi przez nasze burzowe słońce – naukowcy odkryli stały i ciągły ślad utworzony przez delikatną pustkę w pobliżu kosmosu.

„The Ośrodek międzygwiazdowy Główny autor James Cordes, profesor astronomii na Uniwersytecie George’a Feldsteina, powiedział, że był to spokojny lub delikatny deszcz. „W przypadku erupcji słonecznej jest to jak wykrycie uderzenia pioruna podczas burzy, a następnie powrót do lekkiego deszczu”.

Oker uważa, że ​​w gazie międzygwiazdowym występuje więcej aktywności na niskim poziomie, niż sądzili naukowcy, co pozwala badaczom śledzić przestrzenną dystrybucję plazmy – to znaczy, kiedy nie ma na nią wpływu. Latarki słoneczne.

Shami Chatterjee, naukowiec z Uniwersytetu Cornell, wyjaśnił, w jaki sposób ciągłe śledzenie intensywności Przestrzeń międzygwiazdowa To jest ważne. „Nigdy nie mieliśmy okazji tego ocenić. Teraz wiemy, że nie potrzebujemy przypadkowego zdarzenia związanego ze słońcem, aby zmierzyć plazmę międzygwiazdową” – powiedział Chatterjee. „Bez względu na to, co robi słońce, Voyager wysyła szczegóły z powrotem”. Statek mówi: „Oto intensywność, z jaką teraz pływam. I oto jest teraz. I oto jest teraz. I oto jest teraz. „Voyager jest zdecydowanie za daleko i zawsze to zrobi”.

Voyager 1 opuścił Ziemię ze złotym rekordem ustanowionym przez komitet pod przewodnictwem nieżyjącego już profesora Uniwersytetu Cornell Carla Sagana, a także technologię w połowie lat siedemdziesiątych. Aby wysłać sygnał na Ziemię, potrzeba było 22 watów, według Laboratorium Napędu Odrzutowego NASA. Pojazd zawiera około 70 kilobajtów (KB) pamięci komputera i – na początku zadania – prędkość transmisji danych wynoszącą 21 kilobitów na sekundę.

Biorąc pod uwagę odległość 14 miliardów mil, szybkość połączenia spadła od tego czasu do 160 bps, czyli około połowy szybkości 300 bodów.