Połączenie obrazów z trzech instrumentów teledetekcyjnych Solar Orbiter – Extreme Ultraviolet Imager (EUI), Metis coragraph i Solar Orbiter’s Heliospheric Imager (SoloHI) – zapewnia bliski i szeroki obraz ewolucji koronalnego wyrzutu masy (CME) w okresie od 12 lutego do 13, 2021 r. Duże i średnie masy to erupcje wulkanów cząstek z atmosfery słonecznej eksplodujące w Układzie Słonecznym.
- Pierwsze filmy Solar Orbiter demonstrujące wyrzut masy wieńcowej (CME)
- Podczas bliskiego przelotu Słońca w lutym wykryto parę mas koronalnych wyrzuconych przez wiele instrumentów
- Małe i średnie planety to wulkaniczne eksplozje cząstek z atmosfery słonecznej, które wybuchają w Układzie Słonecznym i mają zdolność wywoływania pogody kosmicznej na Ziemi.
- Solar Orbiter rozpocznie swoją główną misję naukową w listopadzie tego roku
- Solar Orbiter to misja kosmiczna w ramach współpracy międzynarodowej między ESA a NASA
Obrazowanie w ultrafiolecie (EUI) Solar Orbiter uchwyciło ten koronalny wyrzut masy emanujący ze Słońca 12 lutego 2021 roku. W tym czasie orbitujący moduł słoneczny obserwował dalszą stronę Słońca, a erupcja była po lewej około – 30 ° C Szerokość geograficzna (z Ziemi pojawiłaby się po prawej stronie).
Wyjdź z etapu rejsu
Solar Orbiter wystrzelił 10 lutego 2020 roku i obecnie znajduje się w fazie rejsu przed główną misją naukową, która rozpocznie się w listopadzie tego roku. Podczas gdy cztery instrumenty na miejscu działały przez znaczną część czasu od wystrzelenia, zbierając dane naukowe na temat środowiska kosmicznego w pobliżu statku kosmicznego, działanie sześciu instrumentów teledetekcyjnych podczas fazy rejsu koncentruje się głównie na kalibracji instrumentów. Aktywne tylko w niestandardowych oknach kas i określonych kampaniach.
Schematyczny diagram względnych pozycji statku kosmicznego, który zaobserwował koronalny wyrzut masy (CME) 12 lutego. Sonda kosmiczna Solar Orbiter Europejskiej Agencji Kosmicznej znajdowała się „za” słońcem z perspektywy Ziemi; Ziemia znajdowała się około 12 stopni na zachód od środka Słońca, jak widać z Solar Orbiter. Zobaczył również Proba-2 Europejskiej Agencji Kosmicznej, która okrąża Ziemię, oraz Obserwatorium Słońca i Heliosfery (SOHO) ESA / NASA, które znajduje się na orbicie wokół punktu Lagrange’a 1, 1,5 miliona kilometrów przed Ziemią w kierunku Słońca. . Obserwatorium NASA STEREO-A relacji słonecznej Ziemi również uchwyciło wgląd w to wydarzenie z punktu obserwacyjnego z dala od bezpośredniej linii Słońca i Ziemi. Statek kosmiczny razem zapewnia różne i cenne perspektywy tego samego wydarzenia. Kredyt: ESA
Przeprawa w pobliżu peryhelium 10 lutego 2021 r., Która zabrała statek kosmiczny w połowie drogi między Ziemią a Słońcem, była jedną z takich okazji dla zespołów do wykonania niestandardowych obserwacji, sprawdzenia ustawień instrumentów i tak dalej, aby lepiej przygotować się do następnego etapu naukowego. W całkowicie naukowym środowisku zdalne czujniki i instrumenty na miejscu będą rutynowo przeprowadzać wspólne obserwacje.
Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) propa-2 (po lewej) uchwyciła pochodzenie dwóch koronalnych paczek masowych 12 lutego 2021 r. Pierwszą zaobserwowano około 10:30 UTC na 45 ° długości geograficznej i rozciągającą się od 0 do -40 ° szerokości a drugi około 13:20 w stanie Utah na 75 stopniach długości i 30 stopniach szerokości geograficznej. Są postrzegane jako ciemne włókna wznoszące się i przecinające krańce słońca, zanim skoczy ono w kosmos, tak jak widziane dalej przez Obserwatorium Heliospheric (ESA / NASA).SohoLASCO Akapit C2 (w środku) i C3 (po prawej).
W tym samym czasie, co pobliski korytarz słoneczny, statek kosmiczny znajdował się „za” Słońcem widzianym z Ziemi, co skutkowało niezwykle niską szybkością przesyłania danych. W związku z tym pełne pobranie danych z bliskiego lotu zajęło dużo czasu i nadal jest analizowane.
To filmy przedstawiające koronalny wyrzut masy wyemitowany przez słońce 12 lutego 2021 r. Korona blokuje jasne światło z powierzchni słońca, umożliwiając widok słabej zewnętrznej atmosfery Słońca, korony. Metis jest pierwszym kręgiem koronalnym, który umożliwia obserwację CME w koronie zarówno w zakresie rozpraszania światła widzialnego przez wolne elektrony (po lewej), jak i emisji UV z obojętnych atomów wodoru (po prawej).
Uwagi dotyczące możliwości
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności trzy zdalne czujniki Solar Orbiter wychwyciły parę koronalnych wyrzutów masy w dniach następujących po najbliższym podejściu. Ultraviolet Extreme (EUI), Heliosphere Imager (SoloHI) i kręg Metis Coragraph uchwyciły różne aspekty dwóch CME, które wybuchły w ciągu dnia.
SoloHI uchwycił ten koronalny wyrzut masy emanujący ze słońca 12 lutego 2021 roku.
CME były również widziane przez ESA Proba-2 i ESA / NASA Solar and Heliosphere Observatory (SOHO) z „ przedniej ” strony Słońca, podczas gdy NASA STEREO-A, znajdująca się dalej od linii Słońce-Ziemia, również została złapana przegląd wydarzeń.
To filmy przedstawiające koronalny wyrzut masy wyemitowany przez słońce 12 lutego 2021 r. Korona blokuje jasne światło z powierzchni słońca, umożliwiając widok słabej zewnętrznej atmosfery Słońca, korony. Jest to film „różnicy operacyjnej”, który powstał z przedstawionych tutaj obrazów poprzez odjęcie poprzedniego obrazu od każdego obrazu i jest techniką stosowaną w celu lepszego uwydatnienia ruchomych cech.
W przypadku SoloHI Solar Orbiter był to pierwszy koronalny wyrzut masy, który zobaczył instrument; Metis wcześniej wykrył jeden 17 stycznia, a EUI odkrył jeden w listopadzie ubiegłego roku, podczas gdy detektory na miejscu statku kosmicznego wypełniły pierwszy CME wkrótce po jego wystrzeleniu w kwietniu 2020 r. Kilka instrumentów na miejscu wykryło również aktywność cząstek około lutego. 2021. Dane są analizowane i zostaną przedstawione w późniejszym terminie.
Kilka miesięcy po wystrzeleniu orbitującego modułu słonecznego w lutym dokonano pomiaru skutków koronalnego wyrzutu masy (CME), który pochodzi ze Słońca. Podobne pomiary z innych statków kosmicznych ESA i NASA umożliwiły sporządzenie mapy ewolucji CME w ciągu pięciodniowego przejścia ze Słońca na Ziemię. Kredyt: ESA
Dla SoloHI zobaczenie CME było szczególnie przypadkowe, uchwycone w „dodatkowym” czasie telemetrii. Modernizacje anten naziemnych dokonane od czasu planowania po misji pozwoliły zespołowi na pobieranie danych w czasie, którego wcześniej nie spodziewali się, że będzie w stanie, choć przy niższych szybkościach telemetrii. Postanowili więc zbierać dane o wartości tylko jednego kawałka (przyrząd ma cztery kwadraty odczynników) w tempie dwóch godzin i zdarzyło się, że przechwycili CME w tym okresie.
Klimat kosmiczny
CME jest ważną częścią „pogody kosmicznej”. Cząsteczki wzbudzają zorze na planetach z atmosferą, ale mogą powodować nieprawidłowe działanie niektórych technologii, a także mogą być szkodliwe dla niechronionych astronautów. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć CME i móc śledzić ich postępy, gdy rozprzestrzeniają się w Układzie Słonecznym.
Ekstremalne obrazowanie UV misji ESA / NASA Solar Orbiter uchwyciło pierwszy koronalny wyrzut masy (CME) 17 listopada 2020 r. CME pokazano w prawym górnym rogu. Film składa się z dziesięciu zdjęć. Zdjęcia zostały wykonane przy maksymalnej długości fali ultrafioletu 17 nanometrów i pokazują atmosferę Słońca, koronę, która ma około miliona stopni. Źródło: Solar Orbiter / Team EUI / Europejska Agencja Kosmiczna i NASA
Badanie CME to tylko jeden aspekt misji Solar Orbiter. Sonda powróci również do bezprecedensowych zbliżeń Słońca i z dużych szerokości geograficznych Słońca, dostarczając pierwsze obrazy nieznanych regionów polarnych Słońca. W połączeniu z pomiarami wiatru słonecznego i pola magnetycznego w pobliżu statku kosmicznego, misja dostarczy nowego wglądu w to, jak nasza gwiazda macierzysta działa pod względem jej 11-letniego cyklu słonecznego oraz w jaki sposób możemy lepiej przewidywać okresy burzowej pogody kosmicznej.
„Introwertyk. Myśliciel. Rozwiązuje problemy. Specjalista od złego piwa. Skłonny do apatii. Ekspert od mediów społecznościowych. Wielokrotnie nagradzany fanatyk jedzenia.”
