Aspern, Tadzio, Wenecja

Kiedy najpierw Henry James, a później Thomas Mann pisali powieści o Wenecji, nie łamali sobie głowy, szukając miejsc dla wędrującego czytelnika. Ta praca została już wykonana, do tego czasu, słynny przewodnik turystyczny Murray lub Baedeker. że mówiąc, Aspern أوراق Liście (1888) przez amerykańskiego pisarza i Śmierć w Wenecji (1912), z niem. Mała pomoc dla turysty literackiego. Można powiedzieć, że ci dwaj pisarze postępują zgodnie z zaleceniem Horacio, aby zawsze dążyć do pewnej zwięzłości: poeta „wybiera to i ignoruje tamto”, powiedział. James i Mann wybierają postacie, które ulegają ich obsesji estetycznej: Jego Venetian Stories są na tym bardzo skoncentrowane. Rezerwują miejsce na Plaza de San Marcos, ale w skrócie ignorują resztę.

Opisuje Jamesa i Manna w Aspern أوراق Liście I Śmierć w Wenecji, w dwóch różnych tonach, rodzaj podboju piękna, z dużej litery, z groteskowymi skutkami. Najcichsza republika jest również przesiąknięta gęstą myślą i zmieniającym ją niepokojem. Metafora na ten temat jest wymowna. W końcu narrator James wyobraził sobie Wenecję jako mały teatr, a Aschenbach, słynny bohater Manna, domyśla się w ziemnowodnym blasku Psów rodzaj całunu. Pomiędzy tymi dwoma porównaniami odległość między mediatorami świetlnymi i poważnymi.

Jesteśmy, powiedzmy jak najszybciej, w pewnej Wenecji. Aby mieć pomysł, dodajmy do powyższych narracji: ogień (1900), przez Gabriela D’Annunzio, gołębie skrzydła (1902), z Dojrzałego Jamesa, interesujący rozdział Brak Albertyny (1925), Marcela Prousta. O Wenecji z przełomu wieków, jasnym owocu, przysmaku i porażce, czasem o pałacu, a czasem o sanatorium, bizantyjskiej legendzie o kanałach i marmurach. Wenecja doskonale pasowała do marzeń w epoce opium, aksamitu i kimon. To czas uczniów Charlesa Baudelaire’a. Niepraktyczne hasło, które uosabia tego ducha: „Sztuka dla sztuki”. To także era rozkwitu Wagnera. D’Annunzio szczegółowo opisuje w swojej powieści z 1900 roku pogrzeb niemieckiego kompozytora w Wenecji. Obserwacja włoskiej dekadencji po śmierci autora Tristan i Izolda: „Wydaje się, że świat stracił na wartościCo oznacza: „Wartość świata wydaje się umniejszona”. Sztuka jest poza naturą: Daj mi wagnera i utrzymuj zielony krajobraz! Wreszcie, w tym wieku, były gotyckie hobby angielskiej estetyki Johna Ruskina, autora książki Kamienie weneckie. do tej pory.

Reklama

„Aspern أوراق Liście I „Śmierć w Wenecji” To przygody pełne uczuć: zmowy o pięknie w najpiękniejszych miastach w wyzywający sposób

Balijski i zmysłowy, z orientalnym luksusem i spokojnym życiem pozagrobowym: tak myślisz o późnoromantycznej Wenecji Jamesa i Manna. Nie wystarczy pojechać do Wenecji z przewodnikiem Lonely Planet (lub starym Baedekerem): trzeba nosić, jak okulary, wizje z gondoli i zmierzchów McNeila Whistlera i piosenkarza Sargenta. Aspern أوراق Liście I Śmierć w Wenecji To przygody pełne uczuć: zmowy o pięknie w najpiękniejszych miastach w wyzywający sposób. W tych bajkach jest, jak mówię, paradoks w traktowaniu broni, ale przede wszystkim przyjrzyjmy się bliżej tym odkryciom.

Henry James: Plac Świętego Marka jako teatr

Jak mówi Julius Norwich Wenecja w XIX wieku (Alamed), Henry James odwiedził Wenecję w 1869, 1872 i 1881 roku, zanim przebywał tam przez okres od lutego do kwietnia 1887 roku. Listy odnotowują zmianę gustów łagodnego pisarza w stosunku do miasta. Prawda jest taka, że ​​w tych miesiącach 1887, a może później, w trakcie pisania Aspern أوراق Liście, w domu zaprzyjaźnionej pisarki, idealne miejsce na jej twórczość: Palazzo Soranzo-Capello, nad rzeką Manin, nr 770 (który, notabene, pojawia się również w powieści ogień).

Historia powieści Jamesa jest prosta: Amerykanin przybywa do Wenecji, aby porwać starą Amerykankę Julianę Pordero i jej siostrzenicę „Miss Tita”, listy wielkiego pisarza Geoffreya Asperna. „Panna Juliana” była w odległej przeszłości miłośniczką zniknięcia Asperna. widocznie, James usłyszał podobną prawdziwą sprawę i postanowił o niej napisać zaraz po tak zwanym pobycie w Wenecji Zima / Wiosna 1887. Główny opis turystyczny Wenecji in Aspern أوراق Liście Można go znaleźć podczas nocnych wizyt bezimiennego bohatera na Plaza de San Marcos. Przeczytajmy:

„Miasto wyróżnia się ogromnym mieszkaniem komunalnym, którego najbardziej udekorowanym zakątkiem jest Plac św. Marka, a pałace i kościoły pełnią rolę dużych rozkładanych sof, zabawnych stolików i dekoracyjnych dodatków. I nikt nie wie jak, ten wspaniały pospolity, znajomy, domowy i dźwięczny dom wygląda też jak teatr, w którym aktorzy stukają w mosty. […]. Kiedy jedziesz gondolami, chodnikami, które w niektórych miejscach graniczą z kanałami, masz przed oczami wagę sceny”.

Ma sens, że postać Jamesa wyobraża sobie całe miasto jako teatr, zasymilowany z jego aktywizmem jako pseudo.

Narrator powieści Jamesa nawiązuje także do Caffè Florian, znajdującej się naprzeciwko Pałacu Dożów, który dzisiejszy zwiedzający odnajduje w tym samym miejscu. Nocą idzie łobuz James, wielki czciciel starego Asperna. Tam spędza czas „jedząc lody, słuchając muzyki, rozmawiając ze znajomymi”. Ma sens, że postać Jamesa wyobraża sobie całe miasto jako teatr, zasymilowany z jego aktywizmem jako pseudo.: Chce zdobyć długo oczekiwane asperńskie listy do swojej kochanki, podbijając młode damy. Z drugiej strony jest też lokalna metafora: enklawa San Marcos, jedyna, która nas dzieli, swoim „lokalnym kolorem”, jak mówią w książce, jest dla niego jak „salon pod gołym niebem”. ”.

Swoją drogą, pamiętam współczesną powieść, burzaNapisany we wspaniałym stylu przez Juana Manuela de Prada Among Us w 1997 roku, Piazza San Marcos zawierał również duży pokój „zaatakowany przez brud niesiony przez przypływ, To opustoszałe i uschnięte powietrze sali balowej, na zakończenie fali z gośćmi którzy pili, aż zwymiotowali i zasiali ziemię stłuczonym szkłem”. Jak wspomina fikcyjny narrator de Prada, kiedy widzi ten plac, z jego zdumiewającymi kolumnami i budynkami, z jego wewnętrzną kruchością, na łasce poziomu wody Atlantydy. Metafora atlantycka prowadzi nas do metafory ruiny, wspaniałego upadku. I tak dochodzimy do Tomasza człowieka.

Thomas Mann: Między Lido a śmiercią

Gustav von Achenbach, główny pisarz powieści, po cierpieniu z powodu uprzejmego starca, Gustav von Achenbach Śmierć w WenecjiKto nagle widzi panoramę San Marcos:

Potem znów ujrzał najwspanialsze nabrzeża, tę olśniewającą formację wspaniałej architektury, którą Republika Sirin obdarzyła szanownymi spojrzeniami żeglarzy, i splendor Pałacu Dożów i Most Westchnień, kolumny na brzegu i na szczycie lwa i świętego, okazałej bocznej projekcji Zaczarowanej Świątyni, z Pałacem Bramy i Wielkim Zegarem, a przedtem pomyślał, że dotarcie do Wenecji drogą ze stacji było jak wejście do pałacu przez drzwi służbowych i tylko wtedy, gdy to robił, łodzią i z pełnego morza, musiał dotrzeć do najbardziej prawdopodobnego miasta.

Powieść Manna również nie ma wiele do wniesienia do przyciągania turystów spragnionych do fizycznych miejsc. Reszta Wenecji jest pochłonięta przez gąszcz erotycznych i nikczemnych ikon, w ciężkiej atmosferze letnich lat pięćdziesiątych. Jeśli pałac młodych strażników liści Aspern jest daleko od centrum (powyższa wersja znajduje się w dzielnicy Santa Croce), to baza operacyjna Aschenbach znajduje się na wyspie Lido. Chociaż dym z jeziora nie wygląda dobrze w Aschenbach, codziennie sumiennie przepływa wody Stygii na drinka w St. W ogólnych warunkach, Aschenbach postrzega miasto jako wspaniałą płytę grobową i zagadkę kruchości, w której promieniuje piękno (zapamiętaj wielką literę) dla Tadzia, polskiego epibo, którego poznał w Hotelu Lido. Postać Tadzia syczy wnętrza surowego pisarza z Monachium, pomiędzy mitycznymi odniesieniami a plażowym słońcem. Podobno całe zdarzenie jest inspirowane niedawną miłością Goethego.

Jest trochę koszmaru Śmierć w WenecjiTo prawie rozczarowujące, że Mann rzeczywiście był w Grand Hôtel des Bains w Lido latem 1911 roku i że pisarz rzeczywiście spotkał polskiego epibo, Barona Władysława Moesa. Jednak trzeba będzie nalegać, Relacja mężczyzny wydaje się całkowicie wewnętrzna, a zresztą termiczna do analizy turystycznejNa mapie przewodnika (np. Murray’s Guide) nic się nie dzieje, ale dzieje się to raczej w podzielonym sercu Aschenbach. Kiedy mówi się, że miasto jest „chore”, wiemy, że Achenbach nie ucieknie od indyjskiej furii. Cała Wenecja w pewnym momencie wygląda jak powiększona wersja wyspy Saint-Michel, czyli jako piękny cmentarz na wyspie w mieście.

Narracja Manna wydaje się całkowicie skierowana do wewnątrz i zdecydowana w analizie turystycznej: na mapie przewodnika nie dzieje się nic poza podzielonym sercem Aschenbach.

To wiek piękna, bez względu na to, jak bardzo jest krucha. Wręcz przeciwnie. Przed pojęciami i przed moralnością czyta się ją w języku Śmierć w Wenecji że „Piękno jest jedyną formą duchowości, którą możemy zrozumieć i znieść zmysłami”. Za pomocą piękna, za pomocą estetyki urzeczywistnia się duchowość. Czy taki cud zdarza się w Wenecji? Jak na ironię, dwie postaci, które mają obsesję na punkcie choroby przez piękną (czy to Aspern, czy Tadzio), nie potrafią myśleć o broni.i że wyróżniają się na swoich podwójnych fasadach, odbijając się w wodzie, ich obsesje, nie dotykając tego, co najważniejsze. Ich obsesja na punkcie piękna uniemożliwia im bezpośrednie myślenie o tym, co mają pod ręką, o czymś, co mogą „postrzegać”, jak powiedział Mann (tak del Solar tłumaczy czasownik”otrzymać”, co oznacza również, prościej i prościej, „odbierz”).

Ten rodzaj wesołej estetyki Jamesa Manna Ślepi na widok najbardziej estetycznych miast, które rozumieją jako kino domowe i zasłonę labiryntu. Lubię myśleć, czytelniku, że być może w Caffè Florian ożywił te zranione listy jakiegoś innego ducha pokoju i aby mogły się cieszyć (tak, czytelniku, Po prostu Ciesz się) zmierzch Atlantydy z Nie do opisania San Marcos, uspokojony przez gołębie dookoła, skosztował lodów cytrynowych.