Carmen Laforet: krytyczny pogląd na powojenne społeczeństwo

Istnieje legenda o Carmen Lafortkarmiony w swoim czasie przez swojego biografa Izrael Rollon, zapewniając teczkę strzeżoną przez zaginioną osobę, na której znajdzie się rękopis „Szachmata”, trzeciej niepublikowanej części trylogii „Trzy kroki w czasie”.

Przygody trylogii ustępują miejsca tego rodzaju spekulacjom, ponieważ po wydaniu pierwszego tomu „The Sun” w 1963 roku i drugiego „Around the Corner”, po poprawieniu galer, Carmen Laforet odmówiła wysłania go do wydawcy. Została opublikowana dopiero w 2004 roku, kiedy autor faktycznie zmarł.

Trzeciego nigdy więcej nie poznano, nawet jeśli to on go napisał. Decydując się na nie zwracanie galer, Carmen Laforet postanowiła porzucić twórczość literacką i wycofać się z życia publicznego. Od tego czasu zgodził się jedynie pisać składki dla gazet (miasto, informacje, abc) i czasopism.

twoje artykuły w Rondel Został niedawno opublikowany pod tytułem swojego działu „Poglądy kobiet”.

Urodziłem się znikąd

Do stycznia 1945 roku skończyła się pięcioletnia wojna domowa. Hiszpania była krajem wstrząśniętym echem tego bratobójczego konfliktu, a kultura była pustkowiem w służbie zwycięskiego reżimu, który narzucił ścisłą kontrolę.

Dwunastego wieczoru tego roku w Barcelonie po raz pierwszy wręczono Nagrodę Nadala, nagrodę stworzoną w celu promowania nowych wartości, które rozświetliłyby konającą scenę literacką.

Jury, którego członkami byli Josep VergesI Ramon MasoliverI Ignacio Agustin I Juan Texdor Postanowiłem przyznać nagrodę „Nic”, zaskakujący akt, zrodzony z anonimowego 23-letniego pióra. Powieść, o niezwykłych wartościach literackich i społecznych, narzuciła się autorom takim jak: Gonzalez Ruano i galicyjski Alvarez Blazquez.

Powieść Carmen Laforet zebrała część doświadczeń autorki, która opuściła rodzinny dom w Las Palmas po tym, jak jej ojciec poślubił kochankę wkrótce po śmierci żony. W 1939 r. schronił się w domu dziadków w Barcelonie, gdzie się urodził, a trzy lata później przeniósł się do Madrytu.

dla dziennikarza Manuel Cerezales, która prowadziła Pace Publishing, była zafascynowana rękopisem Nady, gdy Carmen Laforet i jej polska koleżanka twoja linia drzwi Prześlij go do publikacji. Cerezales zachęcił ją do wręczenia jej nagrody Nadala po kilku korektach. Ten rękopis pisarz podarował córce Jimenez Caballero, który sprzedał go staremu księgarzowi.

Carmen Laforet nie była w stanie poradzić sobie z presją, jaką otrzymała po sukcesie „Nady”. Jej druga powieść, Wyspa i demony (1950) była nadużywana przez krytyków, a Nowa kobieta (1955) przedstawiła propozycje feministyczne, na które w tamtych latach nie było miejsca w dyktatorskiej Hiszpanii, zmieszane z religijną interpretacją, do której publikacji przyczynił się Laforet dzięki swoim krewnym. z tenisistą Lily Alvarez I jego kampania na rzecz świeckiego katolicyzmu przeciwko władzy Kościoła. Była to jednak Narodowa Nagroda Literacka.

Carmen Laforet wyszła za Manuela Cerezalesa w 1946 r. (według powieściopisarza pospieszne małżeństwo), z którym miała pięcioro dzieci. Rozstali się w 1970 roku (w roku, w którym opublikowała swoje zebrane opowiadania w „Dziewczynce i innych historiach”), a pisarka postanowiła rozpocząć nowe życie podróżnicze (Rzym, Tanger, Polska, USA) i nowych przyjaciół (Rafael Alberti I Maria Teresa LeonI Maria ZambranoI Truman CapoteI John Bowles). Spotkałeś się z Ramon J I Elena Fortun, zebrane w „Mogę na ciebie liczyć” (2003) i „De corazón y alma” (2017).

W ostatnich latach nasilił swoją izolację od świata. – Pomyśl o mnie – powiedział – jakbym już nie żył. Teresa Rosenving I Benjamin Prado Pod koniec lat 80., kiedy próbowali przeprowadzić z nią wywiad. Dotknięta chorobą Alzheimera jej życie powoli wygasło. Zmarł w Majadahonda (Madryt) 28 lutego 2004 roku. Teraz, 6 września, setna rocznica jego urodzin przypada w Barcelonie.

Nic, powojenna powieść

Barcelona, ​​do której przybywa młoda Andrea, osierocona i naiwna, szukająca wolności i nowego życia, to miasto przeżywające najgorsze lata po wojnie domowej, cierpiące z powodu nędzy i głodu.

Przybył też do domu rodzinnego, zaniedbanego i ponurego, którego członkowie reprezentowali podupadającą klasę średnią, ukaraną gospodarką na własne potrzeby. Dwa Ammany o nieudanych artystycznych ambicjach, kobieta ofiara przemocy seksualnej, pobożna i kontrolująca ciotka, bezimienne dziecko i babcia starająca się życzliwie chronić wszystkich.

Podły, klaustrofobiczny klimat tego domu przy ulicy Arribau (tam urodziła się Carmen Lafort) i jego mieszkanki kontrastuje ze światem zewnętrznym, który Andrea odnajduje w swoich kolegach ze studiów, dzieciach zamożnych rodzin, które żonglują luksusem i stylem. Czech.

Wśród rodziny jego wujek Roman, złowieszczy muzyk, którego postać zmienia się z uwodzicielskiego i diabolicznego (przypominającego Heathcliffa z „Wichrowych Wzgórz”), wyróżnia się fabułą powieści, z przypadkowymi sytuacjami łączącymi postać z nowym życiem Andrei. Roman i Andrea oraz jej przyjaciółka Ina (wersja Linki Babeckiej, której zadedykowała powieść) wdają się w złowrogie uwodzenie, które zagraża związkom dwóch młodych kobiet.

Nada przetrwała długo, a jej fabuła nadal utrzymuje intensywność ewolucji i wyników. Potępienie nędzy społecznej i przemocy domowej, pogląd na społeczeństwo uprowadzone przez dyktaturę i społeczna krytyka archetypów kobiet reżimu Franco (błogosławione, wrogie seksualnie, lewicowe babcie), zgodnie z neorealizmem rodziny. Okres, to elementy, które musiały zaważyć na jury, które przyznało tę powieść Nadalowi pierwszą nagrodę.