Europa Wschodnia: Wspólne Głosy

W wielu krajach Europy Wschodniej muzyka narodowa rozwinęła się w XIX wieku. Tak było w Polsce, która współtworzyła historię kameralistyki ze znakomitymi muzykami. Najwybitniejszym kompozytorem był oczywiście Fryderyk Chopin (1810-1849), który w 1830 r. opuścił swoją ojczyznę i zamieszkał w Paryżu.

Obraz węgierskiej kultury muzycznej był podobny do polskiego. Również w tym przypadku pojawiły się poważne problemy polityczne, które uczyniły środowisko nieurodzajne dla gatunku muzyki kameralnej: Węgry pozostały w izolacji, nie słabnące pod wpływem obcych wpływów, które jednak raczej zostały zasymilowane niż wchłonięte.

(Polecamy: Rosja: „narodowa” szkoła o globalnych wpływach)

Co zaskakujące, Rumunia, zerwana w 1877 roku z Turcją i tym samym pozbawiona ważnych punktów odniesienia w świecie muzyki zachodniej, była w stanie wyprodukować tak interesującego mistrza, jak George Enescu (1881-1955), oryginalny i szybko dojrzewający mistrz. talent.

W Czechach spośród wielu artystów urodzonych w XIX wieku wyróżniali się Anton Dvorak (1841-1904) i Badrich Smetana (1824-1884)..

Do najważniejszych kompozytorów tworzących muzykę kameralną należą Frédéric Chopin (1810-1849), Franz Liszt (1811-1886), Georges Enescu (1881-1955), Antonin Dvorak (1841-1904), Badrich Smetana (1824-1884) oraz Joseph Sock (1874-1935).

Prace do podkreślenia

Muzyka Antonina Dworzaka (1841-1904) i Josepha Sock (1874-1935), jego ucznia, a później zięcia, przesycona jest energią i witalnością ducha narodowego. Narodowy romantyzm wyraża się w użyciu starożytnych skal, które uzupełniają wpływy i hołd złożony wiejskim, ludowym elementom pieśni i tańca. Natomiast muzyka kameralna Bedricha Smetany (1824-1884), poprzednika i założyciela szkoły czeskiej, była krytykowana za „niepatriotyczność”. Muzyka kameralna była dla niego osobistym sanktuarium w trudnych czasach. Skomponował go w chwilach wielkiego kryzysu, czując, że lepiej się z nią wyraża, dlatego stał się prawie jego osobistym pamiętnikiem.

(Może Cię zainteresować: Francja i jej wspaniały muzyczny zapach)

Skarpeta Józefa (1874-1935)

Serenada op. 6 cali

Joseph Sock był ulubionym uczniem Dvoraka, kiedy skomponował ten wokal na instrumenty strunowe w 1892 roku w wieku osiemnastu lat. Od czasu wprowadzenia swoich pierwszych utworów zyskał szerokie uznanie, do tego stopnia, że ​​na początku XX wieku został uznany za jednego z liderów czeskiej szkoły muzycznej. Serenada opus 6 pokazuje jego wczesne talenty jako genialnego aranżera, ale Seok, w przeciwieństwie do swojego nauczyciela, nie znalazł preferowanego źródła swoich dzieł w folklorze. Młody człowiek działał jednak pod wpływem stylu śpiewu ustalonego przez jego nauczyciela. Na przykład Serenada Suka, podobnie jak Dvorak, rozpoczyna się tematem lirycznym, któremu towarzyszy pizzicato, które, zgodnie z tradycją formy cyklicznej, pojawia się ponownie pod koniec ostatniej części. Sock był pod wrażeniem nie tylko Dworaka, ale także jego córki Otili, którą poślubił w 1898 roku.

Bedrich Smetana (1824-1884)

„Kwartet smyczkowy nr 1 e-moll (z mojego życia)”

Smetana jest uważany za ojca czeskiej muzyki narodowej, z jego słynnymi dziełami, takimi jak opera komediowa Sprzedana dziewczyna i poemat symfoniczny El Moldava. W jego katalogu muzyki kameralnej występują dwa rodzaje ćwierćtuszy smyczkowych. Pierwsza z nich, zatytułowana De mi vida, jest utworem autobiograficznym skomponowanym w 1876 roku i opartym na programie opisanym przez samego kompozytora. Pierwsza część celebruje decyzję Smetany o oddaniu życia sztuce. Drugi, w rytmie polki, wyraża młodzieńczą przyjemność z tańca. Trzeci przywołuje jego historię miłosną do kobiety, która zostanie jego żoną. Czwarta część wskazuje na jego szczęśliwy los jako kompozytora stylu narodowego, przyćmiony pojawieniem się pierwszych objawów głuchoty, na które będzie cierpieć pod koniec życia w wyniku syfilisu. Ostry, wysoki ton E, który brzmi jak gwizdek na pierwszych skrzypcach, oznacza moment, w którym zacząłeś odczuwać niekontrolowany gwizd w uchu.

Antonin Dworzak (1841-1904)

„Tańce słowiańskie na kwartet fortepianowy op. 72

Jednym z pionierów czeskiego nacjonalizmu był kompozytor Anton Dvorak, a pierwszym dziełem, które przyniosło mu światową sławę, była twórczość zabarwiona lokalnymi barwami: Tańce słowiańskie, pierwotnie napisane na fortepian na cztery ręce, repertuar bardzo potrzebny fanom Czas. Są to dwie kolekcje, po osiem tańców każdy, wydane w 1878 (op. 46) i 1887 (op. 72). Dvorak przy komponowaniu oparł się nie tylko na rytmach własnego narodu, ale także brał udział w tańcach z innych regionów słowiańskich. Tańce nr 3 i 8 oparte są na czeskich rytmach: odpowiednio skocna i sousedská. Podczas gdy pierwszy to odzemek ze Słowacji a drugi to domka z Ukrainy.

(Można przeczytać: Niemcy i Austria: filar muzyki kameralnej)

W żadnym ze swoich słowiańskich tańców nie tworzył potocznych cytatów z folkloru, zamiast tego tworzył oryginalny materiał, który podąża za pewnymi stylami muzyki tradycyjnej, aby nadać swoim utworom posmak wernakularny. Za swoją imponującą pracę opartą na muzyce popularnej Dvorak został mianowany w latach 1892-1895 dyrektorem New York Conservatory of Music z misją wspierania trendu inspiracji narodowych w Stanach Zjednoczonych. Tam bardzo szybko odkrył, że tradycyjna muzyka rdzennych mieszkańców i duchowe pieśni Murzynów idealnie nadają się do podbudowania szkoły o lokalnych korzeniach. Z tych źródeł wydobył te podstawowe: np. skale pentatoniczne i podsumowania, które zastosował w niektórych swoich stopniach powstałych na ziemi amerykańskiej.