Historyk Manuel Garratt: „Zbyt dobrze, aby kasta przedstawiała się jako anty-osiemdziesiątka”

Wcale nie wykluczono możliwości wygrania Jose Antonio Caste, zauważa dziś historyk Manuel Garratt, profesor w Instytucie Historii Uniwersytetu Kalifornijskiego i badacz w Centrum Studiów nad Konfliktem i Spójnością Społeczną (COES), w odniesieniu do wczorajszych wyników . Chile w przyszłości. Wszyscy ankieterzy stwierdzili to, mimo że od dawna mamy w sondażach wysoki stopień nieufności. Przejście Sichela dało sygnał. Również fakt, że nie było dobrze wiadomo, jaki jest prawdopodobny głos Borka w okręgach: zwrócił moją uwagę, że North, który tradycyjnie głosował na lewo, tym razem był ważnym objazdem w kierunku stanowisk Kasta. Woody Parisi”.

Dodaje autora zarówno zjawiska przemocy w La Araucanía, jak i zjawiska migracji na północy Kapitalistyczna rewolucja w Chile, „Uderzyli mocno w debatę i myślę, że Borek i spora część centrolewicy nie brali ich zbytnio pod uwagę, albo nie mają na to jasnej odpowiedzi, bo odpowiedź jest zawsze w pewien sposób przeciwko postępowym ideałom, jak widzieliśmy w Europie i Stanach Zjednoczonych. To nie jest nowe zjawisko, ale nie wiedzieliśmy o tym tu i teraz, mocno uderzyło”.

Patrząc w przyszłość, konkluduje: „Każda koalicja, która chce być większością, musi zająć się tą kwestią. Poza stanowiskami przekonań moralnych, że tak powiem, konieczne jest również podjęcie praktycznego kroku, oczywiście bez porzucania przekonań. : trzeba iść w kierunku rozwiązań, a nie pozwolić, aby problem się zorganizował.Teraz problem imigracji polega na istnieniu rządu Pinery i nie jest on przypisywany Poricowi ani centrolewicy, ale nie pojawiła się z tego żadna odpowiedź. Myślę, że okop nie jest właściwą odpowiedzią, ale jest to odpowiedź i jest to łatwa odpowiedź. Podobnie odpowiedziała Parisi” .

To właśnie tam w przemówieniu Borek wczoraj wieczorem skinął głową Allendemu i jego słowom 4 września 1970 r. Jak historyk widzi odniesienie do przemówienia osoby, która uzyskała pierwszą większość w systemie, w którym jego krewny miał większość?

Tutaj historia może grać na dobre lub na złe. Jeśli, zgodnie z rozumowaniem historyka, zastanawiam się, w jakim stanie znajdziemy się za kilka dni, to myślę, że obejmuje to wybory w 1970 r., choć tutaj widzę więcej z 1988 r. Myślę, że wiem, że może to brzmieć bardziej jak 1988 r. referendum, ale w mniejszym stopniu. A tym, co dodało temu wszystkiemu ogromnej płynności, jest dobrowolne głosowanie, więc bardzo trudno jest się temu przyjrzeć.

Co do przemówienia Borka, to było coś, żeby się uspokoić, żeby mogli spokojnie wrócić do domu, ale był też niepokój i po drugiej stronie nie było imprezy. To ci coś mówi. Teraz statystyki wskazują również, że żaden kandydat nie wygrał w drugiej turze od czasu powrotu do demokracji, który zajął drugie miejsce w pierwszej turze. Scenariusz jest dziś inny, ale coś waży statystyki w historii. Myślę, że zdrowy rozsądek skłania do poszukiwania elektorów centralnych, ale wierzę też, że pokazało się, że elektorzy coraz częściej głosują na ludzi, mniej na koalicje, a kandydatowi trudniej jest automatycznie przesuwać głosy, poza tymi którzy mogą mieć bardziej charyzmatyczny komponent, taki jak ME-O lub Parisi (I nawet wtedy nie sądzę, żeby się poruszyli z powodu tego, co mówią). Może istnieć scenariusz „wszyscy przeciwko Kasta”, jakaś antyfaszystowska walka, ale myślę, że byłoby to niewłaściwe, ponieważ nie mamy do czynienia ze zjawiskiem faszyzmu. Jeśli ktoś jest historycznie surowy, faszyzm nie jest, ale jest bardzo podobny do zjawisk takich jak Trump czy Bolsonaro lub tego, co widzieliśmy w krajach Europy Wschodniej, takich jak Polska i Węgry, gdzie istnieje znaczące poparcie społeczne.

Myślę, że wynik drugiej tury będzie zależał od stopnia mobilizacji. Jeśli namówi się ludzi do głosowania, to myślę, że Borek ma ważną możliwość, jeśli trochę się powtórzy logika aprobaty i odrzucenia. Ale bardzo trudno powiedzieć. Jako historyk można się zastanawiać, jak to wygląda, i myślę, że wiele osób z mojego pokolenia pamięta kolejne 88: być może dlatego, że nie urodziliśmy się w latach 70. albo dlatego, że uważamy, że 70, w czasie zimnej wojny i bez drugiej rundy, jest zupełnie inny scenariusz.

W wyborach prezydenckich w 1970 r. napisano jedno z haseł kampanii Jorge Alessandriego: „Spokój na jutro”. Ze swojej strony Kasta ze swojej strony mówił głównie o „pokoju”, „porządku” i „spokoju”, a także robił to jak ktoś, kto głosi…

To prawda, że ​​nie mówił językiem demonstracji, chociaż był przed publicznością: wydawał się przemawiać do telewizji, bardzo spokojnie, wzywając do spokoju, do pokoju. Myślę, że byłoby bardzo miło z jego strony, gdyby przedstawił się jako anty-VIII, antyprotestowy, antyprzemocowy w La Araucanía. To przemówienie bardzo mu w tej chwili odpowiada, ponieważ jest prawdopodobne, że wielu zaprzysiężonych, którzy na niego głosowali, głosuje nie na jego najsurowszą wersję, ale na wersję, która przynosi spokój i jest to porażka dla powołanych. „Październik”. Chciałbym wiedzieć, jak wyglądało głosowanie w centrum Santiago, głosowanie w pobliżu Piazza Italia: myślę, że jest wielu ludzi, którzy tradycyjnie głosowali na Concertacion, nawet na lewicę, i że dzisiaj, z praktycznego punktu widzenia, głosowanie odbywa się przez Kasta.

W ciągu roku mówiono o upadku wielkich konglomeratów, poczynając od poprzedniej Concertación. Jak to wygląda po wczorajszych wynikach prezydenckich i parlamentarnych?

Z tych dwóch sektorów zrezygnowali, ale wybory parlamentarne mówią inaczej. I myślę, że jest wielu analityków, którzy lubią rozpoczynać nowe czasy i zabijać starożytność, ale w historii wiadomo na ogół, jakie są procesy długoterminowe. Oczywiście są przerwy, ale nawet przerwy przejawiają się w perspektywie średnio- i długoterminowej iw tym aspekcie stary cykl się nie skończył. Myślę też, że głosowanie w parlamencie jest dość racjonalne i może być bardziej entuzjastyczne w wyborach prezydenckich. Oczywiście w sferze prezydenckiej oba wielkie bloki przejściowe zostały zdemontowane, ale kiedy przejdziemy do bardziej terytorialnych, do bardziej znanych twarzy, pozostaje bardziej tradycyjna logika.

Jest też wielu ludzi, którzy są częścią zjawiska Października lub protestu i nie głosują, i zostało to błędnie odczytane przez sektor lewicy, który sądził, że zamierza głosować, ponieważ zamierza zaprotestować, co nie jest automatyczne. . Wielu z tych ludzi nie jest „nawet z systemem jako całością”, a jeszcze mniej z wyborami.

Jeśli nowy scenariusz jest spadkobiercą wybuchu, czy pamiętamy, że 18 października początkowo ucieleśnia ogólne odrzucenie polityki instytucjonalnej i polityków?

Ostatnie czasy pokazały nam, że w nadchodzących wyborach wszystkiego można zaprzeczyć. Kiedy zwyciężyła zgoda lub po tradycyjnych wyborach, przysięga miała się skończyć, ale nowe wybory pokazują, że tak nie było. Sposób myślenia nie znika, bo w wyborach pogarsza się. Zawsze będzie prawica i zawsze będzie też lewica. Ich zdolność do przybierania różnych form jest częścią epoki.

Z drugiej strony jest wiele osób, które w pewnym momencie poczuły, że wybuch epidemii był wyładowaniem gniewu z powodu takich kwestii, jak zwiększony transport, i które mogły w pewnym momencie to popierać, ale które są tym zmęczone, a może też. Byłem przerażony: Ci ludzie mogli głosować za przyjęciem tego, ale później mogli powiedzieć: „Nie chcę więcej przemocy”. Takie głosowanie krzyżowe istnieje i wiele osób podejmuje takie decyzje. Jest wielu ludzi, których głosowanie jest bardzo pragmatyczne i pod dużym wpływem tego, co dzieje się na co dzień, i którzy w związku z tym są również niezdecydowani.

Wczorajsze wyniki po raz kolejny wymknęły się propagatorom „nowoczesnej” i „liberalnej” prawicy, prawda?

Istnieje sfrustrowane pragnienie ze strony ważnego sektora dotyczące budowy liberalnej prawicy, ale czas KyuboZwykle kojarzy się to z rodzajem bonapartyzmu: porządku i bezpieczeństwa, za którymi opowiada się Kast. Odróżnia się to od czegoś, co może wydawać się bardziej złożone i ma wiele wspólnego z prawicą, która więcej podróżowała, która studiowała za granicą, a także widać na świecie za Borkiem, gdzie ich nie było. popularne sektory. Jest też wiele osób, które studiowały za granicą i często przynoszą pomysły, które nie zgadzają się z popularnymi sektorami, ponieważ te sektory są w rzeczywistości zupełnie nieznane: tak naprawdę nie wiemy, jak głosują.

Teraz po prawej są tacy, którzy albo mają większą wiedzę, albo mają lepszy nos. Ludowa prawica, choć wielokrotnie uznawana za pokonaną, może mieć więcej nadziei niż liberalna prawica, która, jak sobie życzyłbym, istniała. Powiedziawszy to, zrozumiałem „prawo społeczne” Desbords czy Osandon jako jedno bardziej związane z prawami społecznymi i tutaj robię różnicę z „prawem ludowym” Kasty: prawem, które obiecuje porządek, położenie kresu przestępczości i kontrolę narkotyków, które są bardzo skomplikowanymi obietnicami. Żaden konglomerat nie był w stanie ich spotkać.

Jak widzisz scenariusz możliwego kryzysu gospodarczego?

Myślę, że gospodarczo stoimy w obliczu zupełnie nowych zjawisk. Nie znajdujemy się w sytuacji, która wygląda na kryzys lat 30. ani kryzys zadłużenia z lat 80. XX wieku. To nie będzie jak kryzys Hipoteka. Oprócz obwiniania innych, kolejny potencjalny kryzys gospodarczy wiąże się z problemem globalnym: energią, łańcuchami dostaw i poziomem zadłużenia. Istnieje również kryzys klimatyczny, który już teraz mocno oddziałuje na gospodarkę, jednocześnie z transformacją energetyczną. Jeśli dodasz do tego czynniki wewnętrzne, może to być trudne. Możliwe, że świat jest w kryzysie i trudno byłoby jakiemukolwiek kandydatowi obiecać, jak słyszałem Cast, że wrócimy do wzrostu, że możemy wrócić do sytuacji zbliżonej do tego, w którym byliśmy, powiedzmy 2015, biorąc pod uwagę sytuację międzynarodową i stopień uzależnienia gospodarki chilijskiej od czynników międzynarodowych.

Teraz trzeba ostrzec. Gospodarka ta jest nadal silnie uzależniona od surowców, zwłaszcza miedzi, i jest prawdopodobne, że ze względu na problemy z podażą i konieczność przejścia na energię elektryczną na świecie, popyt na miedź będzie rósł. Możemy więc mieć paradoks: niestabilny system polityczny, z niestabilnymi warunkami ekonomicznymi, ale wchodzimy w nowy cykl miedzi, który w pewien sposób rozwiązuje ten problem. Ale będzie to zależeć wyłącznie od czynników zewnętrznych.

Czego można oczekiwać od odnowionych władz państwowych i ich relacji z Konferencją Konstytucyjną?

Jesteśmy w sytuacji, która przypomina mi film: Suma wszystkich lęków. Do tego dochodziła pandemia, wybuch, okres niepewności co do nowej konstytucji, a jednocześnie realna możliwość wybrania antyporozumienia rządu. Kilka tygodni temu Caste powiedział, że jest bliski odrzucenia w referendum, jeśli porozumienie nie spełni tego, czego od niego oczekiwał. Moglibyśmy więc mieć bezprecedensową sytuację rządu przechodzącego na jedną stronę, porozumienie przewidujące przejście Chile na drugą stronę i sytuację, w której nie wiadomo, czy chilijscy wyborcy mają jakieś cechy schizofrenii, czy też próbują zrównoważyć siły. Jest problem z uprawnieniami państwa i nie będzie innego wyjścia, jak tylko mówić, bo jeśli nie, dojdziemy do bardzo krytycznej sytuacji. Niebezpieczeństwo, jakie widzę w przyszłości, polega na tym, że wejdziemy w stan zablokowania, który może mieć jakiś autorytarny sposób wyjścia. Nie chciałbym powiedzieć „gwałtowny”, ale jestem autorytarny.