Ocalały z Auschwitz | Recenzja: Mocna historia, umiejętnie sfilmowana i znakomicie zagrana

41 lat temu, będąc scenarzystą telewizyjnym popularnych seriali, takich jak serial o Carol Burnett oraz scenarzystą filmów Mel Brooks i Jewishon, był nominowany do Oscara za… sprawiedliwość dla wszystkichBarry Levinson debiutuje jako reżyser kolacja (1982), po którym powstały filmy dobre i mocne, które czasami osiągały ogromny sukces, jak np Najlepsze (1984), Dzień dobry Wietnamie (1987), Rain Man (1988), Boogie (1991), Śpiący (dziewięćdziesiąt dziewięć sześć), Zasłona dymna (1997), Wzgórza Wolności (1999), Nie znasz Jacka (2010), Cień aktora (2014) lub Patriarchalny (2018) podejmował często najsurowsze i najbardziej kontrowersyjne tematy – molestowanie dzieci, eutanazję, rasizm, korupcję polityczną i policyjną – nie rezygnując z solidniejszych, niezbyt efektownych, ale zawsze skutecznych ścieżek kina komercyjnego. Niedługo skończy 80 lat – film jest z 2021 roku – i odważa się skonfrontować z tragiczną i mroczną historią Herschela Hafta o przetrwaniu w trudnych warunkach.

Po nieszczęśliwym dzieciństwie w Polsce w latach trzydziestych XX wieku Haft, żydowskie dziecko z rozbitej rodziny, został aresztowany przez nazistów jako 17-latek w obozie koncentracyjnym niedaleko Auschwitz, gdzie ze względu na jego solidną budowę kaci zmusili go do przekonwertować na. Do boksera dla jego rozrywki, przez co walczył, często na śmierć i życie, z innymi współwięźniami. Gdy zbliżyły się siły rosyjskie, udało mu się zabić niemieckiego żołnierza i uciec w mundurze wojskowym. Podczas ucieczki zabił starsze małżeństwo, które go przyjęło w obawie, że odkryją jego oszustwo i zdradzą. Po przybyciu do obozu dla uchodźców w Ameryce kontynuował boks amator Do czasu wyemigrowania do Stanów Zjednoczonych w 1947 roku, gdzie miał krótką karierę jako zawodowy bokser aż do przejścia na emeryturę, po przegranej walce, o której wiedział, że przegrał, ale zgodził się raczej ze względów emocjonalnych niż sportowych z legendarnym Rockym Marciano. Resztę życia spędził jako spokojny właściciel sklepu spożywczego z Brooklynu, żonaty i mający trójkę dzieci, aż do swojej śmierci w 2007 roku.

Życie Hafta w najbardziej brutalny sposób obnaża granice, do jakich można zepchnąć człowieka (i zaakceptować takie ograniczenia), aby przetrwać. Mało znana i kontrowersyjna postać wśród amerykańskiej społeczności żydowskiej – został oskarżony o zabijanie innych Żydów w ponad 70 walkach w obozach o przetrwanie i dla zabawy katów – jego syn Alan napisał w 2003 roku autobiografię we własnej obronie i wówczas został w jakiś sposób zrehabilitowany przedwcześnie, wkrótce po śmierci, gdy zrozumiały się niezwykłe i tragiczne okoliczności, w jakich się znalazł. Na podstawie tej biografii powstał film.

Z tym zaangażowaniem, które charakteryzuje karierę Levinsona, zawsze wiernym swojemu stylowi inspirowanemu solidną solidnością narracyjną dobrego amerykańskiego kina komercyjnego, konfrontuje się z tą historią, która, jak sądzę, w szczególny sposób rzuca wyzwanie temu synowi rosyjskich żydowskich imigrantów, z którym miał już do czynienia antysemityzm – tym razem w Stanach Zjednoczonych w latach 50. – częściowo z autobiografią Wzgórza Wolności. Czyni to z trzeźwą efektywnością, którą decyduje się połączyć z przeszłością Wspomnienia z przeszłości, Przeżywając na nowo horror obozów zagłady, a obecnie życie boksera w Stanach Zjednoczonych, naznacza swoją walkę bliznami pamięci (kto przeżyje tak wysoką cenę, zawsze będzie ocalałym w konflikcie ze sobą i swoimi bolesnymi cierpienie). Wspomnienia) z dwiema mocnymi historiami miłosnymi, jedna poszukująca przeszłości przerwanej przez Holokaust i narodziny drugiej.

To, co najlepsze, jak zawsze w przypadku Levinsona, jednego z zaufanych reżyserów De Niro i Pacino, to wspaniałe kreacje całej obsady, zwłaszcza Bena Fostera, Vicki Krebs i Danny’ego De Vito. To one nadają filmowi największą siłę dramatyczną. Nie zapominając, jeśli chodzi o emocje, o ścieżkę dźwiękową Hansa Zimmera, z którym faktycznie współpracował Rain Man, a także przypisuje Levinsonowi jego mądrość w wyborze kompozytorów takich jak Randy Newman, Morricone, Williams czy Zimmer. W wieku 80 lat weteran rzemiosła nakręcił jeden ze swoich najlepszych filmów.