Oznaką kruchości państwa rosyjskiego? – Finanse

Dziwaczna „rewolucja zbrojna” „prywatnej” milicji Wagnera wprawiła w zakłopotanie komentatorów medialnych, a także intelektualistów i przywódców politycznych. Pewnego dnia dowiemy się, co naprawdę wydarzyło się podczas (i wcześniej) tych 24 godzin, które wstrząsnęły rosyjskim systemem. Czekając na czas na odrobienie pracy domowej – i uznając współczynnik ignorancji spowodowanej dezinformacją spowodowaną przez tyrański reżim i wojnę – sugerujemy w tym artykule kilka pomysłów, które mogą pomóc w wyjaśnieniu dyskusji.

Pojawienie się Wagnera musi mieć miejsce w określonym kontekście gospodarczym, politycznym i społecznym. Działalność i charakterystyka grupy odzwierciedlają szersze trendy w rozwoju rosyjskich oligarchów i zorganizowanych grup przestępczych, a także jej powiązania z państwem rosyjskim i jej działalność za granicą. Zorganizowane grupy przestępcze powstały w latach 90. w postsocjalistycznej Rosji pod rządami Jelcyna i odegrały ważną rolę na rosyjskiej scenie politycznej. Tak powstały pierwsze struktury bezpieczeństwa: w obliczu rodzącego się kapitalizmu, któremu towarzyszyły brutalne prywatyzacje i wzrost przestępczości, wielkie korporacje i nowa oligarchia musiały chronić swoje aktywa. W ten sposób zaczęli stosować ważny system bezpieczeństwa. Struktury te zmieniały się z biegiem czasu, a na przestrzeni dziesięcioleci cechy rosyjskiej przestępczości zorganizowanej przekształciły się w bardziej złożoną formę przestępczości, przeplatającą się z legalnym biznesem.

Wagner został założony w 2014 roku przez oligarchę Prigożyna, bliskiego przyjaciela prezydenta Putina, oraz innych, takich jak Utkin, były oficer rosyjskich sił specjalnych. Prigożyn spędził kilka lat w więzieniu w latach 80., po tym jak został aresztowany za działalność przestępczą, taką jak oszustwa i napady z bronią w ręku; Po wyjeździe zaczął pracować w restauracjach, a kilka lat później udało mu się stworzyć w Petersburgu w latach 90. własną restaurację, odwiedzaną przez elity miasta, w tym Putina, dzięki czemu zyskał miano „kucharza Putina”.

Początkowo Wagner przedstawiał się jako prywatna rosyjska firma wojskowa, która zaopatrywała najemników, zanim zaczęła dywersyfikować się w poszukiwaniu minerałów i eksploatacji różnych zasobów naturalnych, szczególnie w Afryce. Grupa składa się głównie z więźniów rekrutowanych z więzień, a reszta to najemnicy, z których zdecydowana większość to byli kombatanci z Afganistanu i regionów poradzieckich, takich jak Abchazja i Czeczenia. Pracowała lub pracuje w Syrii, Libii, Mali, Republice Środkowoafrykańskiej, Sudanie, Burkina Faso i Mozambiku.

Wagner zdywersyfikował swoją działalność poza pomoc wojskową, operacje bojowe i szkolenie. Jego nielegalny składnik obejmuje pozasądowe egzekucje, znęcanie się i tortury. Wśród jej działalności gospodarczej jest eksploatacja zasobów naturalnych, takich jak złoto i diamenty. Chociaż niektóre z tych działań podlegają formalnym umowom z rządami, udokumentowano również nielegalną eksploatację i handel zasobami. Wagner będzie stał za establishmentem Internetowa agencja badawczaNarzędzie reklamy internetowej. Zachodnie rządy oskarżyły rosyjski reżim o to, że stoi za masowymi kampaniami manipulacji w kontekście kampanii politycznych. Zasadniczo łączą się dwa główne cele grupy: poszukiwanie bogactwa i zysku oraz poszerzanie stref wpływów państwa rosyjskiego za granicą.

Wagner działa w szarej strefie, która obejmuje zarówno legalną, jak i nielegalną gospodarkę. Jest przede wszystkim instrumentem i podwykonawcą rosyjskiej polityki zagranicznej: wykorzystanie przez państwo rosyjskie zaplecza najemników obniżyłoby koszty ludzkie i polityczne rozmaitych operacji reżimu za granicą. Istnienie prywatnych grup wojskowych poprzedza wojnę na Ukrainie i nie jest nowym ani prywatnym zjawiskiem rosyjskim. Jest oficjalnie zabroniony przez prawo i jest akceptowany, a nawet tworzony przez państwo rosyjskie. Różne źródła podają około 30 lub 40 „prywatnych grup wojskowych”, takich jak „Patriota” czy „Potok”, chroniących interesy energetycznego giganta Gazpromu.

Podbój Ukrainy wyprowadził Wagnera na pierwszy plan z niejasnej, obalonej organizacji do struktury związanej z państwem rosyjskim i centrum rosyjskich zobowiązań wojskowych za granicą, a także żywotnym instrumentem geopolitycznych interesów państwa. Kreml. Wagner po raz pierwszy widział działania na Ukrainie w 2014 roku podczas aneksji Krymu przez Rosję oraz w Donbasie, wspierając prorosyjskich separatystów przeciwko siłom ukraińskim.

Po kilku miesiącach napięć z dowódcami armii rosyjskiej Prigożyn 23 czerwca oskarżył armię rosyjską o przeprowadzenie krwawych ataków na obozy jego bojowników i wezwał do powstania przeciwko dowództwu wojskowemu. Twierdził, że ma 25 000 bojowników, z którymi poprowadzi „marsz sprawiedliwości”. Pod dowództwem swojego przełożonego Wagner zdobył obiekty wojskowe Rostów nad Donem na południowym zachodzie kraju i rozpoczął natarcie w kierunku Moskwy, zbliżając się do stolicy mniej niż 400 kilometrów. Wypowiedzi Prigożyna były wyraźnie skierowane przeciwko szefowi Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Gierasimowowi oraz ministrowi obrony Szojgu. Według niego podjął decyzję, by położyć kres „złu wyrządzanemu przez dowódców wojskowych”, którzy zaniedbywali i rujnowali życie tysiącom rosyjskich żołnierzy pozbawionych amunicji podczas kampanii Bachmuta. Tak naprawdę będzie to protest przeciwko uzgodnionej z Gierasimowem i Szojgu decyzji prezydenta o formalnym wejściu w szeregi armii nieregularnych bojówek, a termin podpisania tej umowy upływa 1 lipca. Prigożyn widział w tym ruchu bezpośrednie zagrożenie dla kontynuacji swojego biznesu, którego głównym celem, jako prywatnej firmy, jest zysk. W sumie Wagner zestrzelił sześć helikopterów i jeden samolot armii rosyjskiej.

Putin nazwał te wydarzenia „ciosem w plecy” i podkreślił, że nie dopuści do ponownego wybuchu wojny domowej, obiecując ukaranie tych, którzy „zdradzili” Rosję. Wreszcie Prigożyn ogłosił, że jego celem nie jest przeprowadzenie wojskowego zamachu stanu, ale wywołanie „marszu sprawiedliwości”. Kilka godzin później, po mediacjach prezydenta Białorusi Łukaszenki, dowódca milicji Wagner ogłosił wycofanie swoich sił, a Kreml wycofał stawiane mu zarzuty. Jest bardzo prawdopodobne, że ta „mediacja” była czymś, co Putin otrzymał, ze względu na nierówne stosunki między dwoma krajami i wsparcie militarne, jakiego Putin udzielił Łukaszence podczas społecznej mobilizacji przeciwko niemu w 2020 roku. Najnowsza wiadomość o faktach została ogłoszona . Według rosyjskiego rządu: Putin miał się spotkać 29 czerwca z Prigożynem i „wszyscy przywódcy i dowódcy” Wagnera mieli powtórzyć, że są zwolennikami i żołnierzami Naczelnego Wodza, czyli Putina. I nadal będą „gotowi do dalszej walki za ojczyznę”.

Warto zauważyć, że to samo wydarzenie było postrzegane w różny sposób przez różnych komentatorów i badaczy. Ogólnie rzecz biorąc, odbyły się dwie wizje faktów. Po pierwsze, to, co się stało, oznacza początek końca ery Putina, a ten ostatni i jego rząd zostały poważnie osłabione. Twierdzi, że wizerunek prezydenta jako nietykalnego autokraty runął w ciągu kilku godzin, a niezależnie od motywów i intencji Prigożyna jego bunt obnażył poważną słabość systemu. Dla zachodnich przywódców zamieszanie to było postrzegane jako potencjalne źródło niestabilności w Rosji, co oznaczało otwarcie nowych opcji militarnych.

Z jednej strony komentatorzy i eksperci zwracają uwagę, że ten epizod jest bardziej skomplikowany i mniej katastrofalny dla Putina, który już wyszedłby z tego silniejszy. Po pierwsze, wydarzenia, które miały miejsce, są postrzegane nie jako chęć zdestabilizowania i przejęcia władzy przez Wagnera, ale jako jedyny środek, jaki znalazł przed podjęciem decyzji o wstąpieniu do bojowników Wagnera w szeregi armii, jako ostatnia desperacki wysiłek. W przegranej walce o władzę z wewnętrznymi frakcjami instytucja Rosyjski. Zasadniczo armia rosyjska, która na początku wojny nie miała środków do kontrolowania operacji, teraz ma środki do kontrolowania operacji, stąd decyzja o wchłonięciu grupy paramilitarnej. W ten sposób to, co się stało, wzmocniłoby rosyjską potęgę, „zrzucając” coraz bardziej niewygodną postać. Z drugiej strony wielu najemników stałoby się częścią regularnej armii, co zadowoliłoby naczelne dowództwo armii. W ten sposób rosyjski prezydent poparł armię i pośrednio zadowolił najbardziej radykalne skrzydło polityczne i zagorzałego wielbiciela Prigożyna. Podobnie wątpliwości, jakie istniały co do należytego posłuszeństwa Najwyższej Głowie Rosji, potwierdza fakt, że wezwania Prigożyna praktycznie nie było poparcia wojskowego ani cywilnego. Ostatecznie ten ruch może pomóc Putinowi wzmocnić kontrolę nad Białorusią i wzmocnić front wojskowy w północno-zachodniej Ukrainie, o co tak bardzo martwią się rządy krajów bałtyckich i Polski.

Operacje i działalność państwa rosyjskiego w Afryce będą kontynuowane i nie wolno nam zapominać, że służą one interesom reżimu. Wyraźnie pokazało to oświadczenie ministra spraw zagranicznych Ławrowa, który zapewnił swoich afrykańskich partnerów o respektowaniu umów i zobowiązań. Jednak rola i los Wagnera pozostaje niepewny. Grupę paramilitarną można stopniowo zastępować inną milicją. Będzie to zależało między innymi od specyfiki urządzenia wdrożonego w każdym kraju. Z pewnością będzie walka między niektórymi osobowościami tych paramilitarnych jednostek o utrzymanie ich wpływów i władzy; Możliwe jest również, że wśród członków Wagnera dochodziło do zastępstw i separacji ze względu na bliskość Prigożyna. Oczekuje się, że Siły Zbrojne całkowicie zreorganizują i kontrolują działania w wojnie na Ukrainie. Pozostaje kilka pytań, przede wszystkim, w jaki sposób siły Wagnera zostaną przemieszczone w regularnej armii. i czy zmiany te wpłyną na militarną „skuteczność” wojny.

Bunt Wagnera ujawnia kilka zjawisk. Po pierwsze, w godzinach, w których trwało „zajęcie” Rostowa nad Donem, nie było ani szybkiej i namacalnej reakcji ze strony Gwardii Narodowej, ani naczelnego dowództwa armii, które z pewnością były w rozterce . Co się dzieje… Czekali na wyraźny sygnał od swojego szefa. Wydarzenia te pokazują wady i słabości coraz bardziej scentralizowanego systemu i coraz bardziej osobistego systemu politycznego. Po drugie, to, co się stało, stawia pod znakiem zapytania „skuteczność” organów bezpieczeństwa odpowiedzialnych za działania wywiadowcze w wykrywaniu i zwalczaniu zagrożeń dla kraju i jego granic: Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB), Służby Wywiadu Zagranicznego (SVR); oraz Centralny Zarząd Wywiadu Sił Zbrojnych (GRU).

Nie ulega wątpliwości, że to, co się stało, budzi pewną dozę niepewności wśród rosyjskich elit: widać to było, gdy tej nocy widziano prywatne samoloty odlatujące do Armenii i Turcji. Równocześnie mogłoby to obudzić poczucie niestabilności politycznej w społeczeństwie, które w ciągu ostatnich dwóch dekad zgodziło się na swego rodzaju „umowę społeczną”, akceptując coraz bardziej autorytarny rząd i tracąc część swobód w zamian za większą stabilność polityczną i ogólna poprawa warunków życia. W każdym razie analogia, jakiej dokonał prezydent Rosji w swoim przemówieniu do wielkiego wydarzenia historycznego – wojny domowej, która wybuchła w trakcie rewolucji rosyjskiej pod koniec 1917 r. – odzwierciedla eskalację kryzysu i realia zagrożeniem, tak jak doświadczył tego prezydent.

Wreszcie, jeśli system rosyjski jest osłabiony, jest bardziej narażony na brzemienną w skutki decyzję o rozpoczęciu wojny niż na „kopnięcia tonące” skompromitowanego najemnika; Chociaż prawdą jest, że to zbrojne powstanie otworzyło drzwi do krytyki i kwestionowania „od wewnątrz” rosyjskiego dowództwa wojskowego.