Poznaj historię Rafała Lemkina, człowieka, który wymyślił słowo „ludobójstwo”

Winston Churchill w 1944 roku nazwał to „zbrodnią bez imienia”.

Nie było terminu ani słowa, aby wyrazić masowe barbarzyństwo, jakiego naziści dopuszczali się wobec narodu żydowskiego, które – według obliczeń – doprowadziło do śmierci sześciu milionów mężczyzn, kobiet i dzieci.

Dwóch na trzech Żydów w Europie zostało eksterminowanych przed II wojną światową.

Tylko w sierpniu, wrześniu i październiku 1942 r. naziści dokonywali co miesiąc około pół miliona morderstw na Żydach, co oznacza, że ​​zabijali 15 000 dziennie – wynika z opublikowanego badania Leo Stone’a, profesora matematyki na Uniwersytecie Tell. .

Ale nie było słowa, aby opisać tę masakrę dokonaną na grupie, która została przeprowadzona w sposób systematyczny i przemysłowy, coś dotąd nieznanego.

„Stało się coś przerażającego i bezprecedensowego” – powiedział izraelski historyk i ekspert ds. badań nad Holokaustem Yehuda Bauer.

„Po raz pierwszy w krwawej historii ludzkości, we współczesnym państwie, w środku cywilizowanego kontynentu, wydano decyzję, której celem było jego zlokalizowanie, zarejestrowanie, oznaczenie, odizolowanie od otoczenia, splądrowanie upokorzyć, skoncentrować, przewieźć i zabić każdego członka grupy rasowej”.

Ta „zbrodnia bez nazwy” w końcu doczekała się finału, dzięki determinacji i uporowi polskiego Żyda.

Nazywał się Rafael Lemkin i ukuł termin „ludobójstwo”, będący połączeniem greckiego rzeczownika „genos” (rasa, ludzie) i łacińskiego przyrostka „cide” (zabijać).

Dzięki ich wysiłkom ludobójstwo zdefiniowano jako „Czyny popełnione w zamiarze zniszczenia w całości lub części grupy narodowej, etnicznej, rasowej lub religijnej„, uznawany na mocy prawa międzynarodowego.

Dzień, w którym wszystko się zmieniło

W biografii Lemkina jest pewna historiaurodzony w 1900 r. w Bezwodnym (należącym wówczas do Imperium Rosyjskiego, od 1919 r. do Polski i od 1945 r. do Białorusi), Co naznaczyło jego życie: 15 marca 1921 r.

Tego dnia w Berlinie młody Ormianin Sogomon Tehlirian zabił na ulicy Talaata Paszy, który jeszcze trzy lata wcześniej był ministrem spraw wewnętrznych Imperium Osmańskiego.

Zrobił to z zemstyPonieważ uważał Paszę za odpowiedzialnego za masakrę swojej wsi, gdyż był głównym koordynatorem prześladowań Ormian przebywających na terenie Imperium Osmańskiego w czasie I wojny światowej.

Według różnych źródeł, w latach 1915-1923 zamordowano ich około półtora miliona.

Lemkin miał wtedy 20 lat, mieszkał 885 kilometrów od Berlina i studiował lingwistykę.

Kiedy jednak rozpoczął się proces o zamordowanie młodego Ormianina (który, swoją drogą, został uniewinniony) i wyszły na jaw szczegóły ludobójstwa, jakiego doznał jego naród z rąk Turków, Był bardzo zszokowany.

Do tego stopnia, że ​​postanowił odłożyć lingwistykę na bok i poświęcić się prawu.

„Zdałem sobie sprawę, że świat powinien przyjąć prawo zabraniające tego typu morderstw na tle rasowym lub religijnym„Lemkin napisał w swojej autobiografii Całkowicie nieoficjalne.

Od tego momentu poświęcił swoje życie: upewnieniu się, że prawo międzynarodowe, w imię globalnej sprawiedliwości, kryminalizuje prawo potępiające tego rodzaju masowe morderstwa.

Wcześniej, gdy miał zaledwie 12 lat, zetknął się z koncepcją ludobójstwa, czytając powieść „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza, zwłaszcza gdy dotarł do korytarza, gdzie rzucano lwom chrześcijan na pożarcie.

Początkowo nie mając konkretnego słowa na określenie tych masakr, Lemkin określił je jako… „Barbarzyńskie zbrodnie”rozumiane jako „akty eksterminacji” dokonywane z powodów „politycznych i religijnych”.

„Kiedy naród ulega zniszczeniu, nie ulega zniszczeniu ładunek statku, lecz duża część ludzkości wraz z całym duchowym dziedzictwem wspólnym dla całej ludzkości.„, stwierdził w dokumencie, który przygotował do przedłożenia Kongresowi Prawa Karnego, który odbył się w Madrycie w 1933 roku.

Ostatecznie jednak nie mógł przybyć: władze polskie nie chciały antagonizować Hitlera – który już w 1919 r. pisał, że „Kwestia żydowska” miała zostać rozwiązana poprzez całkowitą eliminację Żydów z Europy w drodze skutecznego planowania.– Odmówili mu wizy na wyjazd do Hiszpanii.

Już wtedy Lemkin był bardzo szanowanym prawnikiem.

Wycieczka z Polski

Jako Żydowi sprawy stawały się dla niego coraz trudniejsze. W Polsce, zwłaszcza po zajęciu jej przez hitlerowców w 1939 r.

Na szczęście jeszcze w tym samym roku udało mu się uciec z kraju i strasznego losu, jaki go tam czekał.

Jego rodzicom nie udało się uciec i zginęli w obozie zagłady w Auschwitz.

W sumie Lemkin stracił w Holokauście 49 członków rodziny.

Lemkin udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie poświęcił się temu Stanowczym i wyraźnym głosem potępiamy brutalność nazistów Podczas wykładów na Uniwersytecie Duke w Północnej Karolinie.

W 1944 roku opublikował książkę „Władza Osi w okupowanej Europie”, w której opisał wszystkie okrucieństwa popełniane przez nazistów w celu eksterminacji narodu żydowskiego i gdzie po raz pierwszy pojawiło się słowo „ludobójstwo”.

Ale „ludobójstwo” było tylko sposobem na nadanie nazwy temu, co dotychczas nie miało nazwy.

Główna walka Lemkina skupiała się na tym, aby ustawodawstwo międzynarodowe uznało zbrodnię ludobójstwa.

W poszukiwaniu prawa

Podczas procesów norymberskich (procesów, które rozpoczęły się w listopadzie 1945 r. w tym niemieckim mieście, w którym zasiadali przywódcy reżimu nazistowskiego i jego współpracownicy) prokuratorzy używali słowa „ludobójstwo”.

Ale nie wydawało się, żeby zostało to zapisane na żadnej ze 190 stron zdania.

Wszystkich osiemnastu skazanych w Norymberdze zostało oskarżonych o zbrodnie przeciwko ludzkości, a nie o ludobójstwo.

„To najczarniejszy dzień w moim życiu” – ubolewał Lemkin..

Jednak rok później, w grudniu 1946 r., nowo utworzone Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przyjęło Rezolucję 96, w której po raz pierwszy w prawodawstwie międzynarodowym mowa była o „zbrodni ludobójstwa”, czyli „odmowie prawa do istnienia”. . Całe grupy ludzkie, w taki sam sposób, w jaki morderstwo pozbawia jednostkę ludzką prawa do życia.

Konkluduje: „Zgromadzenie Ogólne potwierdza to ludobójstwo Jest to zbrodnia w świetle prawa międzynarodowego, potępiana przez cywilizowany świat, a jej sprawcy i ich wspólnicy muszą zostać ukarani.„.

Konwencja o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa została zatwierdzona przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1948 r., a następnie ratyfikowana przez każde z państw członkowskich.

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (główny organ sądowy Organizacji Narodów Zjednoczonych, założony w 1945 r. z siedzibą w Hadze) będzie odtąd odpowiedzialny za orzekanie w sprawie zbrodni ludobójstwa.

Lemkin zainwestował w to całe swoje życie i wszystkie oszczędności.

Tak naprawdę, kiedy w wieku 59 lat dopadł go zawał serca, był całkowicie nieszczęśliwy.

Ale osiągnął swój cel.

Informacje skradzione z Świat Wiadomości BBC.