Recenzja: Bukoliczny – Cineuropa

Wszyscy, którzy oczekują Karol Bachka’s pasterski Będąc nowoczesnym pastorałem pełnym słońca, możesz być zaskoczony uroczymi zwierzętami i starymi domami z czystymi białymi ścianami. Polski reżyser, którego debiut filmowy ukazał się w LocarnoTydzień Krytyków i właśnie zdobył nagrodę polskiego konkursu o 18^NSDokumenty milenijne przeciw grawitacji Festiwal, który zabiera publiczność w nieoczekiwaną i emocjonującą podróż do wsi bardziej zamieszkanej przez duchy niż żywe. Scena otwierająca została nakręcona późną polską jesienią, chyba najciemniejszą z pór roku wymyślonych przez naturę – przyćmione światło i mgła, bezlistne drzewa i dwie nieco dziwne kobiety przebywające w starych pokojach wypełnionych ubraniami, psami, ozdób choinkowych i kultu.

Te dwie kobiety – Basya i jej matka Danusia – mieszkają daleko od centrum wsi, ale także poza czasem. Sąsiedzi ich nie odwiedzają, tylko miejscowy kapelan przychodzi z błogosławieństwem. Kiedy kobiety idą na zakupy, ich hulajnogi są załadowane różnymi rzeczami, więc nie muszą zbyt często wychodzić z domu. Danusia jest pobożną katoliczką, ale czuje obecność duchów, które wydają się poza jakąkolwiek religią, podczas gdy Basia jest bardziej realistyczna i jej celem jest spotkanie z tajemniczym mężczyzną, Frankiem, z którym co jakiś czas rozmawia przez telefon. pasterski W tym sensie jest to opowieść o nieobecności i tęsknocie – na ekranie panuje aura straty i smutku, taka pustka, jaką może wywołać tylko brak czegoś lub kogoś. Ma bardzo polski, a raczej słowiański klimat, który reżyser wspaniale oddaje.

Pałka, który również kręcił film, robi tu coś więcej niż zwykłą notatkę – używa różnych obiektywów, zwolnionego tempa, a także dodaje popularną melodię DakhaBrakha. Specjalnie dla Ciebie Co nadaje filmowi mocny, poetycki i nieco groteskowy charakter. Wierzby, słynne polskie drzewo, które zainspirowało Chopina, Mgłę i Trawę, uchwycone kamerą Pałki, wzmacnia ten niesamowity nastrój. Wszystkie te wzory i atmosfera w połączeniu pasterski Duchowa, przyziemna, spokojna i niepokojąca opowieść o dwóch kobietach i otaczającej je naturze. Jednakże pasterski W tej recenzji może wydawać się nieco mroczna i nieprzejrzysta, w rzeczywistości jest to lekka i zabawna historia do naśladowania. Bezpośrednie światło słoneczne w stylu duszpasterskim może być nieco oślepiające, a przyciemnione daje wyraźniejsze widzenie.

pasterski Wyprodukowano przez Studio Wadżda i koprodukcja EC1 Łódź – Miasto Kultury oraz Filmoteka Narodowa-Instytut Audiowizualny (PL). Taskowski Zajmuje się sprzedażą międzynarodową.