Remake Red Orchestra: Wprowadzenie

23 sierpnia 1939 r. w sali Kremla ozdobionej flagami ZSRR i III Rzeszy podpisano układ niemiecko-sowiecki z klauzulami o wzajemnej nieagresji.

Nazistowski minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop zdołał opieczętować swój podpis bardzo uroczystym wyrazem twarzy. Jego lokalny odpowiednik, Wiaczesław Mołotow, wydawał się uśmiechać. Za nimi Stalin miał tajemniczą twarz.

W związku z tym prasa zachodnia zinterpretowała, że ​​był bardziej podejrzliwy wobec londyńskiego antykomunizmu niż wobec ekspansjonistycznych pragnień Berlina. A może jest to jego sposób na kupowanie czasu w obliczu nieuchronności?

Rzeczywiście, dziewięć dni później Wehrmacht zaatakował Polskę, woląc nie ruszać Armii Czerwonej, która kontrolowała drugą połowę tego kraju znad Wisły. Tak rozpoczęła się II wojna światowa.

Hitler zakończył aneksję Austrii i rozbicie Czechosłowacji. Ale jego polska kampania skłoniła Wielką Brytanię i Francję do wypowiedzenia mu wojny. To było oczywiście w jego obliczeniach.

Jego kolejnym krokiem, w kwietniu 1940 r., było zajęcie Danii i Norwegii. W następnym miesiącu najechał na Belgię i Holandię. Następnie, po nierównych walkach, wojska niemieckie wkroczyły do ​​Paryża, świętując to osiągnięcie spektakularną paradą pod Łukiem Triumfalnym. Już we wrześniu Rzesza podpisała porozumienie z Włochami i Japonią, tworząc w ten sposób państwa Osi.

W tym momencie musimy cofnąć się do roku 1938, kiedy groźna sytuacja w Europie nie przeszkodziła Adamowi Mecklerowi w realizacji komercyjnego marzenia: założeniu The Foreign Excellent Trench-Coats, z siedzibą w Brukseli i filiami w kilku miastach. ze starożytnego kontynentu. Zajmowali się produkcją i eksportem płaszczy przeciwdeszczowych.

Należy zauważyć, że przy wyborze tej konkretnej kategorii kryje się mimowolne poczucie humoru, gdyż firma ta była w rzeczywistości przykrywką sowieckiej siatki szpiegowskiej, której skuteczność była zakodowana – jak logicznie – w zdolności do zapobiegania przeciekom .

Prawdziwe nazwisko Mecklera brzmiało Leopold Tripper, Żyd urodzony w polskiej Galicji, którego komunistyczna bojowość skłoniła Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych (NKWD, według rosyjskiego akronimu), od którego zależy służba. Wywiad Zagraniczny ZSRR.

Trepper stwierdził, że analogia nakreślona przez niemiecki kontrwywiad między sieciami wrogich agentów a członkami orkiestry symfonicznej jest słuszna. Jego szef był więc „reżyserem” i jego najważniejszym tłumaczem, radiooperatorem – uważanym za „pianistę” – ze względu na jego odpowiedzialność za włączenie nadajnika, w tym przypadku zwanego „pozytywką”. W ten sposób jednostka została ochrzczona pod jego kierownictwem „Czerwona Orkiestra”.

Podwozie „Big Boss” – jak nazywano Treppera – dotarło do 500 stacji. Główne firmy działają w Liege, Gandawie, Brukseli, Genewie, Stambule, Atenach, Belgradzie, Wiedniu, Rzymie, Lyonie, Amsterdamie, Madrycie, Barcelonie, Antwerpii, Sztokholmie, Kopenhadze, Marsylii, Lille, Paryżu (było tylko 30 nadajników tam) I Berlin, że naziści będą się skradać, ale nie od razu. Ponieważ byli odurzeni zwycięstwem. Czy takie sieci nie wygasają pod ciężarem ostatecznego zwycięstwa? To było retoryczne pytanie, które zadawali sobie nazistowscy przywódcy. Sam Führer powiedział: „Sowiecki budynek jest tak spróchniały, że wystarczyłoby kopnięcie w drzwi, by wszystko zburzyć”.

W pierwszych miesiącach 1941 r. przymusowy impas między III Rzeszą a Związkiem Sowieckim gwałtownie się pogorszył. Ale Stalin zakładał, że naziści opóźnią wtargnięcie do Związku Radzieckiego, aż w końcu osiedlą się na froncie zachodnim.

Zaczęły jednak pojawiać się sygnały sprzeczne z tym przekonaniem. Dużą rolę w tej sprawie odegrał inny sowiecki szpieg, Richard Sorge. Z fałszywym relacjonowaniem jako reporter w Japonii dla

Frankfurter Zeitung mógł cieszyć się zaufaniem korpusu dyplomatycznego Rzeszy akredytowanego w tym kraju. To on w maju poinformował Kreml, że Wehrmacht skoncentruje swoje siły na brzegach polskiej przedłużenia Bugu, aż do ujścia do Wisły, aby zaatakować wschód.

ale kiedy?

Faktem jest, że Czerwona Orkiestra podała dokładną datę inwazji na ziemie sowieckie: 22 czerwca.

Jednak Stalin rozważył dane dopiero wtedy, gdy usłyszał pierwszy wystrzał armatni.

Zaledwie trzy noce później stacja odbiorcza z pruskiego bałtyckiego miasta Kranz, która była odpowiedzialna za przechwycenie tajnej transmisji, natrafiła na nieznany sygnał, który wysyłał zaszyfrowane wiadomości.

Tak naziści odkryli istnienie Czerwonej Orkiestry.

To, co zostało dotychczas opisane w tym tekście, jest jedynie wstępem do fabuły L’Orchester Rouge (Czerwona orkiestra/1967) autorstwa dziennikarza i pisarza Gillesa Perraulta.

Tu zaczyna się akcja: przypominający szachy punkt konfrontacji agentów Wielkiego Prezydenta z poplecznikami Abwehry (wojskowej służby wywiadowczej i wywiadu Rzeszy), Funkaboer (obszar wyspecjalizowany w wykrywaniu stacji wroga) i Gestapo. Tam też zaczyna się koszmar jego przywódców, Reichsführera Heinrich

Himmler i admirał Wilhelm Canaris, zdając sobie sprawę, że „zło” jest zakorzenione w ich fortecach w Berlinie. Czujność rozszerzona na Hitlera.

Do tego stopnia, że ​​w maju 1942 r. oświadczył: „Bolszewicy przewyższają nas tylko w dziedzinie szpiegostwa”.

W tym czasie, w wyniku japońskiego ataku na Pearl Harbor, Stany Zjednoczone przystąpiły już do wojny.

W następnym roku, gdy tylko bitwa pod Stalingradem dobiegła końca, Canaris zobaczył wokół Treppera: „Jego występ kosztował Niemcy 200 000 zabitych”.

Klęska nazistów w tym mieście była niebezpiecznym punktem zwrotnym w ostatecznym wyniku wojny. Dla nazistów był to początek końca.

Nawiasem mówiąc, Berlińska Czerwona Orkiestra miała z tym wiele wspólnego, przyczyniając się do dekonstrukcji niemieckiej strategii, przekazując – między innymi perełki informacyjne – dokładne dane na temat produkcji broni konwencjonalnej oraz pocisków V1 i V2. Warto zauważyć, że zrobił to z belkami Himmlera i Canarisem na piętach.

To jest progresja choreograficzna tej książki.

Perrault — który zawiera bibliografię 26 innych tytułów, w tym śledztw dziennikarskich, powieści i artykułów napisanych w latach 1956–2016 — zwykle porównuje badania historyczne z zadaniem poszukiwania podwójnego ukierunkowania: „Jeden znajduje wielkość tutaj, inny tam, z dawka szczęścia i dużo wytrwałości: udało się zrekonstruować coś podobnego do szkieletu.” Ale ostrzega również, że „szpieg jest najgorszym rodzajem binarnego skupienia”.

Aby połączyć tę historię, Perrault przez trzy lata podróżował po Europie, szukając ocalałych: agentów dawnej sowieckiej siatki, byłych funkcjonariuszy NKWD, bojowników nazistowskiego kontrwywiadu i innych świadków. Jest też słowo Trepper (zm. 1982).

Ogólnie rzecz biorąc, dzięki tej pracy Perrault dokonał wyczynu, który został niesłusznie przeoczony: będąc pionierem realizmu, wyprzedzili go tylko Rodolfo Walsh (z Operation Massacre/1957) i Truman Capote (Cold-Blooded/1965).

To piękna muzyka La Orquesta Roja.