Każdy wynik COP26, który rozpoczyna się w niedzielę w Glasgow, który nie obejmuje przyjęcia konkretnych środków w celu niemal natychmiastowego wdrożenia, należy uznać za rozczarowujący dla walki ze zmianami klimatu. Pewność, że degradacja klimatu i środowiska postępuje szybciej i intensywniej niż przewidywano, nie pozwala na opóźnienia lub półdziałania, nie mówiąc już o zwróceniu uwagi na demagogię zaprzeczania i nadaniu jej takiej samej wiarygodności, jak na racjonalność. Konkluzje środowiska naukowego, które wielokrotnie ostrzegało, że poza środkami deterministycznymi przyszłość planety znajdzie się w nieodwracalnej pozycji pod względem jakości życia dla obecnych i przyszłych pokoleń.
Kryzys klimatyczny jest nieuniknioną rzeczywistością, a jego najbardziej oczywistym przełożeniem jest rozprzestrzenianie się wszelkiego rodzaju klęsk żywiołowych: ulewne deszcze, niszczycielskie pożary, niekończące się susze, niszczejące systemy wodne i niepowstrzymane zanieczyszczenie powietrza. Aby skorygować i zredukować skutki takiej sytuacji, pozostaje jedynie zmiana modelu ekonomiczno-konsumenckiego. Nieunikniona jest dekarbonizacja procesów produkcyjnych, bezwarunkowe stawianie na odnawialne źródła energii, zaplanowanie gwałtownego ograniczenia zużycia paliw kopalnych, zmniejszenie produkcji odpadów oraz ścisłe zarządzanie ich przechowywaniem lub niszczeniem. Nieunikniona jest również pomoc krajom, którym brakuje zasobów, aby poradzić sobie z przejściem na gospodarkę ekologiczną i opracować programy działań w tym zakresie.
Ci, którzy sprzeciwiają się zaakceptowaniu zmiany paradygmatu w imię wzrostu gospodarczego, ignorują, jak wyglądałaby średnioterminowa rzeczywistość, gdyby wzrost średniej temperatury na świecie przekroczył 1,5 stopnia: gdyby tak się stało, Globalny PKB ucierpi niszczącym spadkiem dla całego świata, w tym dla najbogatszych krajów. Gdy przypadki mało podejrzane o ekstremizm, takie jak Bank Światowy czy Komisja Europejska, ostrzegają, że musimy działać bez zwłoki, stan pacjenta pogarsza się z dnia na dzień i konieczne jest podjęcie stanowczej i szybkiej interwencji.
Jednak wymagania te są obecnie niewystarczające, aby przezwyciężyć pewien opór przed zmianami. Na przykład w Stanach Zjednoczonych, gdzie wiele międzynarodowych firm sprzeciwia się planom prezydenta z powodów czysto finansowych Joe Biden do oczyszczenia środowiska. Na przykład w Chinach, które unikają jednoznacznego zobowiązania do wyeliminowania węgla w produkcji energii. Na przykład w wielu regionach Europy Wschodniej – w Polsce i Rosji – wydobycie węgla ma kluczowe znaczenie dla ich gospodarek. Na przykład w krajach wschodzących, takich jak Indie i RPA, które domagają się pomocy finansowej z Północy, aby zaangażować się w zmianę modelu rozwoju.
Absurdem byłoby nie dostrzegać trudności rozwiąż zagadkę Ale jedyna rzecz, która nie powinna mieć miejsca w Glasgow, to odroczenie rozprawy za dwa tygodnie bez konkretnych zobowiązań. Wdrażanie porozumienia paryskiego z 2015 roku determinuje to bez pretekstu i trzeba powiedzieć, że główni aktorzy społeczności międzynarodowej, z kolei główni truciciele, już teraz pozostają w tyle ze względu na rozmiary, jakie nabrał kryzys.
Powiązane wiadomości
Wszystkie artykuły autorstwa EL PERIÓDICO na szczycie klimatycznym w Glasgow
Świat ma ostatnią szansę na uniknięcie katastrofy klimatycznej, a jest nią szczyt klimatyczny w Glasgow (COP26). Między 31 października a 12 listopada rządy na całym świecie będą dyskutować o tym, jak powstrzymać postęp kryzysu klimatycznego. Tutaj możesz znaleźć Wszystkie artykuły w EL PERIÓDICO dotyczą COP26.
„Introwertyk. Myśliciel. Rozwiązuje problemy. Specjalista od złego piwa. Skłonny do apatii. Ekspert od mediów społecznościowych. Wielokrotnie nagradzany fanatyk jedzenia.”
