Tak było z perspektywy Eurazji

Po oklaskach podczas ceremonii zamknięcia Festiwalu Filmowego w Cannes 2022, która odbyła się w Wielkiej Sali Lumiere, poczucie smaku sprawiedliwości w gajach palmowych stało się niezaprzeczalne. Pozostają jednak pytania o dostępność wydarzenia, czy też nie dla artystów wschodzącego kina, z europejskiego punktu widzenia przeważają w ocenach, które są niewątpliwie sprawiedliwe, ale ekskluzywne.

Festiwal Filmowy w Cannes, który odbywa się na Riwierze Francuskiej, jest najbardziej znanym produktem swojego pochodzenia, rozwoju, a przede wszystkim marketingu.

Ale czy Cannes naprawdę reprezentuje światową kinematografię?

Czy jest reprezentantką kin regionalnych i narodowych na świecie?

Tylko dziesięć krajów, z bardzo specyficznych i częstych regionów, czy zwycięzcy pojawiają się na waszych złotych listach?

Krytycy filmowi i dziennikarze, pozwalamy się olśnić całą konkurencją czerwonego aksamitu na dywanie fotografowania garniturów i wymiany klejnotów, ciał wykonanych w pierwszorzędnych salach operacyjnych, zapracowanych uśmiechów i relacji starannie zaplanowanych przez marketing w branży. W kinie, dzięki czemu jest prezentowana jako casual.

Mało kto wie, że w mechanizmach dostępu do Cannes są standardy, które oprócz surowych wymagań jakościowych, prowadzą również do pojawienia się niepisanych wytycznych, jedynie proponowanych i związanych z wyznaczeniem pewnych metod robienia filmów dla krajów i metod realizacji projektu.

Cannes ze wszystkich stron zamknęło przepływ informacji – zwłaszcza cyfrowych za pośrednictwem portali, sieci społecznościowych i filmów wideo – aby ujawnić listę zwycięzców, lśniące zdjęcia czerwonego dywanu i ich żywych modelek przepełnionych próżnością i prawdziwie naturalnym pięknem lub produkt sali operacyjnej.

Jeśli przeanalizować listę zwycięzców, z perspektywy narodowości reprezentowanych przez zwycięzców, a nie tylko samych zwycięzców, będzie można zauważyć, że krąg zwycięzców składa się z twórców filmowych z pewnych regionów: Europy, z zauważalną obecnością Francji, Belgii, Polski i Szwecji (nie całej Europy, bo poza Hiszpanią i Portugalią – poza Ameryką Łacińską – i Azją (nie całą Azją), ze znaczącym wyborem Korei Południowej, Japonii i Bliskiego Wschodu, z miejscami charakterystycznymi dla Iran i Pakistan, czyli mamy prawo europejskie/azjatyckie/centralne.

W historii Złotych Palm (w oparciu o publikacje medialne) odnotowuje się, że krajem, który wygrał najwięcej, są Stany Zjednoczone z 13, a następnie Francja z 7; Włochy: 5 i Japonia: 5. Z 4 to: Wielka Brytania, Szwecja i Dania.

Kraje, które dwukrotnie zdobyły Złotą Palmę to: Szwecja, Dania, Belgia, Hiszpania, Austria, Związek Radziecki, Polska, Jugosławia, Turcja, a kraje, które wygrały raz to: Tajlandia, Nowa Zelandia, Iran, Grecja, Chiny, Algieria, Korea Południowa i Brazylia.

Zwycięzcy na to zasługują

Ale nie da się oszukać: zwycięskie filmy bez wątpienia są tego warte, mają spójność estetyczną i techniczną oraz wpisują się w trend w kierunku kina, które od pierwszych tygodni projekcji nigdy nie umiera. Ale czy po prostu zasługują na nagrodę?

Nikt na świecie nie produkuje wysokiej jakości filmów, jeśli daleko od zwycięzców z Eurazji?

Cannes to bez wątpienia przestrzeń dobrego kina, stworzonego do przekraczania granic, bez pośpiechu i pośpiechu rynku, które nie daje sobie sześciu tygodni na zdjęcia.

Ale w tak wielu krajach i regionach powstaje kinematografia transcendentna, równolegle do tego, co dzieje się z platynowymi nagrodami, tylko kilka krajów z dedykowaną kinematografią dobiegło końca.

Polecany przyjazd

Ale Cannes ma drogi i niezbyt szybkie drogi. Nie pasuje do eksperymentalnego kina Ameryki Łacińskiej, ale oddaje hołd filmowym przygodom Godardsa.

W 75. odcinku rozdania Oscarów Ibero-America była jednym z najczęściej pomijanych, z wyjątkiem kostarykańskiego filmu, któremu udało się znaleźć drugą najważniejszą sekcję (pewny wygląd) Niedziela i mgła (Ariel) . Escalante Meza), o którą należy zapytać, czy reprezentuje kinematografię wyższą od tej z Meksyku, Argentyny czy Chile, nieobecną w pudłach kinowego wydarzenia, które określa się jako najbardziej wysublimowane na świecie.

Lista według narodowości

Nie można odmówić jakości nagradzanym filmom i filmowcom. I trzeba powiedzieć więcej: Nagrody Cannes 2022 są uczciwe i ważne i doceniły dobre kino.

Podejście jest inne: istnieją niejednoznaczne mechanizmy, które utrudniają dostęp do Cannes operatorom z „niekonwencjonalnych” obszarów, w których oczekuje się, że określony rodzaj kina będzie „popularny”, technicznie oparty na kamerze z ręki i manipulacja:

Ubóstwo i jego przemiany w jego quasi-pornograficznej projekcji.

Przemoc polityczna lub narkotykowa jako synonimy życia na obszarach „zacofanych”

Jeśli do listy zwycięzców zostaną dodane narodowości, selektywna perspektywa zwycięzców Złotej Palmy 2022, preferencja jury co do narodowości jest jasna:

„Trójkąt żalu” Robina Ostlunda (Szwecja)

Grand Prix „ex aequo”: „Zamknij” Lucasa Dönetta (Belgia) i „Gwiazdy w południe” Claire Denis (Francja)

Najlepszy reżyser: Park Chan-wook (Korea), Decyzja o odejściu.

Nagroda za najlepszy scenariusz: Chłopiec z nieba, reżyseria Tarek Saleh (Szwecja).

Nagroda Jury „ex aequo”: „Le otto montagne” Felixa van Groningen i Charlotte Vandermerch (Belgia) oraz „Eo” Jerzego Skolimowskiego (Polska)

Nagroda dla najlepszej aktorki: Kaiser Amir Ebrahimi (Iran) za film „Holly Spider”.

Najlepszy aktor: Song Hang Ko, Broker (Korea Południowa)

Nagroda Specjalna 75. rocznicy: Jean-Pierre i Luc Dardenne dla Tori i Lokity (Francja)

pewien wygląd

Un Certain Regard: „Les pires” Liz Akoka i Roman Gerrit (Szwecja)

Nagroda Jury: „Joyland” Saima Sadiqa (Pakistan)

Najlepszy reżyser: Alexandru Belek (Rumunia) za „Metronum”

Nagroda aktorska: Vicky Krebs (Luksemburg) za „Stanik” i Adam Bessa za „Ruch” (Tunezja).

Najlepszy scenariusz: „Śródziemnomorska gorączka” Maha Hajj (Palestyna).

Nagroda Przeczucia: „Rodeo” Loli Quivoron (Francja).