Ten posąg, który prezydent Petro odwiedził w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, jest zrobiony z kul i broni z Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii.

W zasadzie są trzy, ale tylko jeden nie miał aktu należytego poddania się. Zostały odlane ze stopionego metalu z broni będącej w posiadaniu myśliwców FARC. Powstał w celu reprezentowania porozumień pokojowych podpisanych pięć lat temu.

Drugi z trzech, które w tym tygodniu prezydent Kolumbii Gustavo Petro odwiedził w siedzibie ONZ w Nowym Jorku w ramach Międzynarodowego Dnia Pokoju, to oryginalna łódź wyłaniająca się z lądu. Jeśli z pocisku, został wykonany przez kolumbijsko-chilijskiego artystę Mario Obazo, po wygraniu telefonu podczas ostatniej kadencji rządu Juana Manuela Santosa w 2018 roku.

Obazu mieszka w Kolumbii od ponad 30 lat, dziś ma 53 lata, jest profesorem Uniwersytetu Narodowego. Używając siedmiu ton stopionej amunicji, którą stworzył kosikowsi, Reprezentacja najprostszej drogi rdzennej ludności, nadal obowiązującej na niektórych obszarach wiejskich kraju, Kayoko. Artefakt zakorzeniony w kulturze narodowej, reprezentujący kraj rzek.

Tytuł utworu, wywodzący się z języka keczua, oznacza „nowe życie pełne przygód”, a na ziemie Ameryki Północnej dotarł po długim procesie rozmów pokojowych. Pierwszy pomnik znajduje się w Bogocie, bułka tarta, autorstwa artystki Doris Salcedo, a trzecia znajduje się na Kubie, w miejscu dialogów, a przynajmniej powinna tam być. Nie została uruchomiona ze względu na obecne relacje Bogoty z Hawaną, które osłabiły się za rządów byłego prezydenta Ivana Duque.

„Dzisiaj jest Międzynarodowy Dzień Pokoju” – powiedział prezydent Petro w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych 21 września.

Pomnik odbył się w pierwszym roku rządów Ivana Duque, ale pandemia opóźniła proces, a także szereg biurokracji i problemów logistycznych związanych z jego instalacją. Opazo mówi w rozmowie z Las2Orillas, że odlewnia ruszyła 7 września 2018 r., a rekrutacja i mobilizacja odbyła się w okresie 15 dni. Miał zostać zainstalowany 28 grudnia, ale nie było to możliwe, częściowo ze względu na nadejście zimy.

Po zainstalowaniu praca przedstawiała historyczny moment, zaprojektowana z myślą o konkretnej przestrzeni, takiej jak Ogród Narodów Zjednoczonych. Stanowi on sam w sobie znak, fizyczny znak upamiętniający, według Obazu, osiągnięcie i zwycięstwo społeczne.

Choć pomnik wygląda jak muszla, artysta przyznaje, że falliczny kształt był bardziej przemyślany w odniesieniu do płodności, życia i duchowego wymiaru starożytnych kultur. (…) Najbardziej interesuje mnie ta lektura, która łączy ziemię z tym wymiarem duchowym, czy ta kosmiczna wizja kultur naszych przodków, bo jakby wychodziła z grobu. (…) To jak oddanie głosu naszym zmarłym, a także możliwość nowej podróży i nadziei dla żyjących, możliwość spojrzenia w niebo i odnalezienia na niebie może własnej świadomości” – wskazał. poza artystą, w dialogu z Las2Orillas.

przed rozpoczęciem pracy kosikowsi, Obazu zajmował się już podobnymi projektami, jednym z Centro Memoria, wraz z ofiarami konfliktu. „(…) moja praca przeniknęła (…) przez to rozumienie sztuki jako umiejętności nawiązywania kontaktów i współpracy. (…) Wszystkie te doświadczenia ze społeczeństwami uczyniły ze mnie rodzaj wrażliwej gąbki, która również pozwala mi uchwycić pragnienia, nadzieje i tęsknoty, postawy polityczne, przekonania, które w wielu przypadkach nie są jasne i pewne, ale w każdym razie ukierunkowują poszukiwanie sensu w pracach artystów.

Mario Obazu jest artystą wizualnym i producentem audiowizualnym. Jego twórczość rozwija się przede wszystkim za pomocą współczesnych języków artystycznych: eksperymentalnego wideo, instalacji, performansu i pisarstwa literackiego, zakładając relacje językowe imigrantów i Multimedia. Zachowanie, które jako empirysta jest wywrotowe i ujawnia swoje krytyczne stanowisko wobec ciężaru zastanych gestów gramatycznych, obecnych w postaci współczesnego społeczeństwa, polityki i kultury.

Jego multidyscyplinarny etos, gdy przegląda swoją stronę internetową, skłonił go do zaproponowania „nienarodzonych” produktów estetycznych i wahania się między treścią, medium i kontekstem; Pomiędzy narracjami tradycyjnymi i empirycznymi, które wyznaczają miejsce ich powstawania, w zachowaniach twórczych bardziej niż umiejętności i zdolności dyscyplinarne, uciekając się do ewentualnego poszerzenia granic i specyfiki języków technicznych. Obazu wykonuje akty oporu jako subtelne gesty polityczne, które ujawniają jego krytyczne stanowisko i punkt widzenia na obecny świat.

Czytaj: