Teraz to już oficjalne, 1 czerwca 2023 r. nowy, jednolity europejski system patentowy wreszcie wejdzie w życie. Jednak to długo wyczekiwane szczęśliwe zakończenie musiało przejść przez kilka wzlotów i upadków. Wszystko zaczęło się w 2012 roku od publikacji rozporządzeń UE 1257/2012 i 1260/2012, a rok później porozumienie o jednolitym sądzie patentowym (2013/C 175/01). Biorąc pod uwagę te daty, jak to możliwe, że ten system nie wszedł w życie po upływie dekady? Odpowiedź jest bardzo prosta.
Wejście w życie Regulaminu było warunkowe z dniem 1 stycznia 2014 r. lub „datą wejścia w życie Porozumienia o Jednolitym Sądzie Patentowym, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza”. Ze swojej strony umowa wymienia między sobą trzy alternatywne okoliczności, od których zależą ich skutki. Wśród nich wyróżnia się ratyfikacja lub przystąpienie trzynastego państwa członkowskiego, które jest jednocześnie ostatnim, zgodnie z wymogami standardów europejskich, wydarzeniem.
Jednak poprzedni warunek nie pojawił się bez starannego pisania. Aby wejście w życie nabrało mocy z podpisami trzynastu krajów, musiało koniecznie zostać ratyfikowane przez trzy państwa członkowskie, w których w ciągu roku poprzedzającego to wydarzenie inicjujące weszło w życie najwięcej patentów europejskich.
Jeśli tymi trzema krajami były zwykle Niemcy, Francja i Wielka Brytania, to wraz z nadejściem Brexitu zmieniły się reguły gry i od 2020 r. jednolity system patentowy wymagał podpisu Włoch, aby zastąpić państwo brytyjskie.
Kiedy Austria, trzynasty kraj, zobowiązała się do podpisania umowy w styczniu 2022 r., ta trifecta była już jej częścią, co zostało formalnie potwierdzone w zeszłym miesiącu wraz ze złożeniem dokumentu ratyfikacyjnego przez Niemcy.
Ale spójrzmy teraz na wielką atrakcyjność tej oryginalnej architektury modułowej. Dzięki nowemu systemowi będzie można chronić ten sam wynalazek w zdecydowanej większości krajów europejskich poprzez dokonanie jednego zgłoszenia, co miało miejsce tylko w przypadku znaków towarowych i opłat.
Tradycyjny system Konwencji o patencie europejskim przewiduje składanie zgłoszenia Europejski Urząd Patentowy (EPO), który po przyznaniu wymaga ratyfikacji przez jego posiadacza w tych państwach-sygnatariuszach, które go interesują.
W związku z tym „klasyczny” patent europejski wywołuje skutki prawne tylko na niektórych terytoriach, stając się zbiorem praw o skutkach krajowych, mimo że powstał w wyniku zgłoszenia o szerszym zakresie, złożonego w Europejskim Urzędzie Patentowym w pełnej zgodności z wymogami przetwarzania Konwencji Europejskiej, takie jak wniesienie wszelkich opłat przewidzianych prawem na rzecz samego Europejskiego Urzędu Patentowego i przetłumaczenie ich na języki urzędowe.
Konsolidacja w ramach tego samego systemu nie tylko w celu przetwarzania, ale także skutków prawnych i obrony praw przed tym samym sądem zakłada znaczną korzyść ekonomiczną, która jest niezbędna dla startupów.
Rzeczywiście, startupy w rzeczywistości nie osiągnęły zwykle przy realizacji swoich projektów wystarczającej siły ekonomicznej, aby wesprzeć odpowiednią ochronę, ani poprzez złożenie wniosku o rejestrację, ani poprzez inny rodzaj umowy lub protokołu, który pozwala im zachować przynajmniej te podstawowe wymagania, które musi spełniać wynalazek, aby mógł zostać opatentowany.
Wspomniane często przeradzają się w utratę praw, które korespondują z tak innowacyjnymi pomysłami, na których w dodatku zwykle koncentruje się ich biznes. Tak długo, jak wynik zostanie opublikowany lub skomercjalizowany z wyprzedzeniem, staje się już częścią stanu techniki, przełamując w ten sposób nowość wynalazku.
Z drugiej strony wejście w życie umowy oznacza również, tym samym Domyślnie Sąd Jednolity ma wyłączną jurysdykcję do rozpoznawania wszelkich sporów dotyczących wszystkich rodzajów patentów europejskich, niezależnie od tego, czy mają one jednolite implikacje, czy nie.
Chociaż norma europejska daje zgłaszającym patent możliwość uniknięcia jurysdykcji nowo utworzonego sądu poprzez złożenie wniosku Wycofać„Jednolity system patentowy jest rzeczywistością, która nie zajmie dużo czasu, aby skonsolidować tradycyjny system i zburzyć go kawałek po kawałku.
Chociaż tylko 17 krajów ratyfikowało Konwencję Europejską iw związku z tym mają do niej zastosowanie wynikające z niej ramy regulacyjne, siedem krajów ją podpisało, ale jeszcze jej nie ratyfikowało, a tylko trzy kraje nie chcą nic o niej wiedzieć. Wśród nich Hiszpania wraz z Polską i Chorwacją, która, jak dobrze wiemy, ma historię strachu przed utratą doświadczeń.
Delita Ballarinprawnik specjalizujący się w prawie własności intelektualnej i ochronie danych w TKL Abogados – Think Legal
„Introwertyk. Myśliciel. Rozwiązuje problemy. Specjalista od złego piwa. Skłonny do apatii. Ekspert od mediów społecznościowych. Wielokrotnie nagradzany fanatyk jedzenia.”
