Premiery filmowe: Już nigdy nie będzie padać śnieg, wyjątkowe zdjęcie rentgenowskie współczesnego życia w Polsce

Nigdy więcej nie spadnie śnieg (Sneaky Juice Nicky ty BetsyPolska/2020). Adres zamieszkania: Małgorzata Szumowska, Michał Englert. Zdjęcie: Michael Englert. Wersja: Agatha Cierniak, Jarosław Kaminsky. aktorzy: Alec Utkoff, Maja Ostaszewska, Agata Kulesza, Veronika Rosati, Katarzyna Figura. Czas trwania: 116 minut. Kwalifikowalność: Obowiązuje powyżej 16 lat. Nasza opinia: Dobry

Warszawa nie była taka po katastrofie w Czarnobylu. Kiedy w kwietniu 1986 r. doszło do tej pamiętnej awarii jądrowej, dyrektor Malkorsata Sumowska Nigdy więcej nie spadnie śnieg, mając zaledwie 13 lat, uważał, podobnie jak wielu mieszkańców stolicy Polski, że picie lub oddychanie wodą wiąże się z poważnym ryzykiem skażenia. Trzydzieści cztery lata później, na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2020 roku, pokaże film, w którym zagra solistę z tego miasta na północy Ukrainy naznaczonego tą bolesną tragedią. Doświadczenia niektórych klientów VIP o zdecydowanie elitarnej urbanizacji, zanurzonych we własnej rzeczywistości, nieświadomych wszystkiego, co dzieje się poza jej granicami.

Film splata każde z tych intymnych spotkań z neurotycznymi pacjentami tego terapeuty w fragmenty narracji pełnej sugestii i sennych podróży, z fizycznością tancerza klasycznego i namacalnym zmysłowym magnetyzmem. Jeśli jest taki, który się wyróżnia Nigdy więcej nie spadnie śniegAlec Woodcoff (brytyjski aktor, znany z roli dr Alexie w przebojowym serialu) Dziwniejsze rzeczy a tu porusza się z plastycznością, która czyni go rodzajem męskiej wersji Irmy Webb, jego wizualnego wynalazku, by uchwycić powracające sny przewijające się przez historię.

Ze względu na jej talent do tworzenia niezwykłych i zazwyczaj bardzo mocnych obrazów, z naciskiem na satyrę społeczną i jej niejasny humor, kino Szumowskiej – a przynajmniej ten film – reprezentuje „trylogię życia” Roya Andersona. Szwedzkie kino alternatywne pojawiło się w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Można zgadywać, że ta siła jest ściśle związana z kunsztem i umiejętnościami operatora Michaela Englerta, który tym razem objął stanowisko współreżysera i zadbał o to, by odcisnąć swoje piętno na oświetleniu, podświetleniu itp. i cienie. Nawet jeśli momentami graniczy z cennością, Englert szczegółowo oblicza każdą klatkę, aby stworzyć ogólną atmosferę, której ton doskonale łączy się z powolną dynamiką opowieści.

Oprócz kpiny z mieszczaństwa we współczesnej Polsce, Nigdy więcej nie spadnie śnieg Służy również jako metafora zmian klimatycznych. „To się dzieje na naszych oczach. Odtąd śnieg zimą będzie w Polsce rzadko spadał” – zadeklarował sam reżyser, zainteresowany tym, by ta niepokojąca zmiana temperatury planety przerodziła się w czarną wróżbę. Krótko mówiąc, odizolowany i pozornie aseptyczny mikrokosmos fałszywie chroniony przed paranoją, symbolizowany przez tragiczną grupę ludzi, jest tym, co Sumowska definiuje jako „ludzkość samotną, izolowaną, bardziej szaloną niż kiedykolwiek”. Choroba w świecie, w którym logika nie ma już sensu.