Przedstawiają nową teorię dotyczącą źródła asteroidy, która zabiła dinozaury

Możliwe, że asteroida, która zniszczyła dinozaury, pochodziła z zewnętrznej połowy głównego pasa asteroid, Uważa się, że region ten wytwarza sporo masywnych pierwiastków, które wędrują po naszym Układzie Słonecznym.

badacze z Instytut Badawczy Południowo-Zachodni (SwRI) wykazał, że procesy, które wysyłają na Ziemię duże asteroidy z tego regionu Mówił co najmniej 10 razy więcej niż wcześniej sądzono I że skład tych ciał odpowiada temu, co wiemy o tych, którzy dotknęli i zabili dinozaury.

Zespół, który opublikował wyniki swoich badań w czasopiśmie Icarus, połączył komputerowe modele ewolucji asteroid ze znanymi obserwacjami asteroid, aby zbadać częstotliwość tak zwanych zdarzeń Chicxulub.. Ponad 66 milionów lat temu obiekt o średnicy szacowanej na 9 kilometrów zderzył się na terenie dzisiejszego półwyspu Jukatan w Meksyku i utworzył krater Chicxulub o średnicy ponad 130 kilometrów.

Ta potężna eksplozja spowodowała masowe wyginięcie, które zakończyło erę dinozaurów. W ciągu ostatnich kilku dekad wiele nauczono się o imprezie Chicxulub, ale każdy postęp rodził nowe pytania. Bez odpowiedzi pozostają dwa ważne pytania:Jakie jest źródło zderzacza? oraz „Ile razy w przeszłości miały miejsce te zdarzenia uderzeniowe na Ziemi?”, współautor William Bottke wyjaśnia w oświadczeniu.

Aby zbadać efekt Chicxulub, geolodzy zbadali wcześniej próbki skał sprzed 66 milionów lat znalezione na Ziemi i w rdzeniu wiertniczym. Wyniki wskazują, że zderzacz był podobny do węglowej klasy chondrytów meteorytów, jednych z najbardziej nieskazitelnych materiałów w Układzie Słonecznym. Co ciekawe, chociaż chondryty węglowe są powszechne wśród wielu obiektów zbliżających się do Ziemi, żaden z nich nie zbliża się dziś do rozmiarów wymaganych do wywołania efektu Chicxulub z jakimkolwiek rozsądnym prawdopodobieństwem.

„Postanowiliśmy dowiedzieć się, gdzie mogą ukrywać się bracia z planetoidy Chicxulubpowiedział David Nesvorny, główny autor artykułu opisującego badania. „Aby wyjaśnić jego brak, kilka poprzednich grup symulowało duże rozerwania asteroid i komet w wewnętrznym Układzie Słonecznym, obserwując fale zderzeń na Ziemi, z których największa tworzy krater Chicxulub” – dodał Bottke.

„Chociaż wiele z tych modeli ma interesujące właściwości, żaden nie zapewnił zadowalającego dopasowania do tego, co wiemy o asteroidach i kometach. Wygląda na to, że wciąż brakuje nam czegoś ważnego”. Aby rozwiązać ten problem, zespół wykorzystał modele komputerowe, które śledzą, w jaki sposób obiekty uciekają z głównego pasa asteroid, regionu małych obiektów znajdujących się między orbitami Marsa i Jowisza. siły termiczne pozwalają tym obiektom na dryfowanie w „dziury”. Dynamika ucieczki jako grawitacyjne „kopnięcia” z planet może je napędzać na orbity bliskie Ziemi.

Korzystając z superkomputera Pleaides NASA, zespół śledził 130 000 modeli asteroid, które ewoluowały w ten powolny i stały sposób przez setki milionów lat. Szczególną uwagę zwrócono na asteroidy znajdujące się w zewnętrznej połowie pasa planetoid, najbardziej oddalonej od Słońca części. Ku ich zaskoczeniu odkryli, że asteroidy o szerokości 9 km z tego regionu uderzają w Ziemię co najmniej 10 razy częściej. co zostało wcześniej obliczone.

„Ten wynik jest interesujący nie tylko dlatego, że Zewnętrzna połowa pasa asteroid jest domem dla dużej liczby węglowych śladów chondrytów, Ale także dlatego, że symulacje zespołu mogą po raz pierwszy odtworzyć orbity dużych asteroid, które zbliżają się do Ziemi” – wyjaśnił współautor Simon Marchi.

„Nasze wyjaśnienie źródła Zderzacza Chicxulub idealnie pasuje do tego, co już wiemy o ewolucji asteroid.Ogólnie rzecz biorąc, zespół odkrył, że asteroidy o szerokości 9 km uderzają w Ziemię średnio raz na 250 milionów lat, co daje rozsądne prawdopodobieństwo, że krater Chicxulub pojawił się 66 milionów lat temu. dobry mecz z tym, co wiadomo o Zderzaczu Chicxulub.

Czytaj: